Chris Moorman`s blog

Het is de enorme structuur die er staat die met een verbazingwekkende indruk de horizon domineert. Het is dat de dijk er naast de proporties terugbrengt. Je kan het ook omgekeerd zien want de dijk is een grens, een zichzelf sluitende structuur die niet zomaar beklommen kan worden. Zelfs de toegangsweg tot de dijk kent dat enorme stijgingspercentage waarvan je als kind afvraagt hoe dat moet, dat omhoog klimmen naar de top, waar de ultieme beloning ligt te wachten. De etalage van de speelgoedwinkel met een uitstalling van een klein aantal auto s   die tot de verbeelding spreken. De Dinkytoy takelwagen, Bordeaux rood, in het doosje waar mijn ogen door worden getrokken is een lust voor het oog. Gewend aan het klimritueel is de beloning om alleen te kijken voldoende omdat de enorme structuur naast de dijk een net zo een attractie is als de noodzaak voor de gemeenschap. Als twee grote longen die zich volzuigen staan deze twee metalen cilinders gebroederlijk naast elkaar. Ik zie het gevaar ni

Ik heb het vaker dat ik denk, ik moet mijn computer gewoon meedragen en gaan zitten waar ik geprikkeld wordt tot schrijven. Goede gedachte maar praktisch betekent dat ik midden op de weg ga zitten op weg van a naar b. Dat hem dat niet gaat worden is een understatement maar geeft mij wel aan dat het borrelt aan creativiteit en dat doet mij goed. Onderweg naar morgen zie ik vaak de dingen die in het verleden zou logisch onveranderbaar waren. Monumenten sloop je niet die knap je aan of pas je in, in een nieuw ontwerp. Maar er is een periode geweest waarin de nieuwbouwers liever alles sloopten of dat door omstandigheden, brand bijvoorbeeld er weinig anders op zat. De bioscopen uit mijn jeugd zijn daarin prooi geworden van sloop. Luxor en Astoria ondergingen sloop door brand. Bij de namen alleen al kreeg ik vroeger pracht beelden. Bij Luxor kwamen de beelden boven van het mysterieuze Egypte en bij Astoria het luxe Amerika. Wat verbeelding al niet doet maar passend bij de filmtheaters waar j

Het thema speelt al uren door mijn Hoofd. Ik vraag mij nooit af hoe of waar het vandaan komt zo een thema. Ik ben gewend om op te staan of te gaan zitten en dan is het er. Het wordt gevoed door alles wat ik doe. Het is overigens geen onplezierig effect van mijn hersenen dat ze zo werken. De hele chemie der dingen zorgt er voor dat alles samenhangt. Ik voel mij dus rijk terwijl de armoede regeert, is dat net zoiets als de leugen regeert? Nou zeker gevoed door de chemie zie je daar hetzelfde gebeuren. De krant schrijft iets en een ieder gaat met die waarheid aan de slag, prachtig toch. Zeker als je je bewust bent van de werking van de chemie en de de opgewekte stroom in je hersenen. Met dat bewustzijn bezit je ook de rijkdom om te regeren over je lijf en lendenen met de restrictie dat je hele DNA spiraal daar wel eens roet in het eten kan gooien. Met al die gegevens   bij elkaar   stort ik mij dan elke dag maar weer op de gedachten stroom in mijn hoofd. Mijn rijkdom is armoede, net zoiet

Vandaag kreeg ik een pracht moment aangereikt. Het was een dansmoment op een lekker energiek thema de mambo. De uitdrukking vroeger past daar goed bij want het was een dansnummer van voor mijn geboortejaar. Veel van de zaken die als vroeger worden aangemerkt passen dan in het kader van voor mijn geboorte. Toch geldt voor mij dat vroeger gerust vijfeneenhalf miljard jaar geleden is omdat ik geïnteresseerd ben in geologie en dus niet op een paar miljoen jaar kijk als het grofweg gaat over een bepaald geologisch moment. Dat exacte komt pas als je echt gaat kijken naar het zuivere moment van een fossiel of mineraal dat op een specifieke plek is gevonden.Dansen die we doen zijn zelden zo oud. Wat de Mambo betreft wordt deze geduid op negentien drieënveertig met als vindplaats Cuba. Dansen was zoiets  wat in de jaren vijftig iets gesophisticeerds had. Beschaafde mensen dansten althans zo werd dat gebracht. De dans was al eeuwen het contactmoment tussen mensen, mannen en vrouwen natuurlijk, n

Op de wereldschaal is Nederland een klein land, niet zo klein als Singapore maar eigenlijk zou je daar wel een vergelijk kunnen maken. Het verschil zit in de oppervlakte en aantal inwoners los van de geografie. Zwijndrecht heeft al lang een verbinding met het oosten via Maleisië vanwege de rijst en via Rotterdam maar dan ligt de verbinding naar Shanghai. Sjanghai heeft meer inwoners dan Nederland op een kleiner oppervlak. De wijze van besturen is in het oosten geheel anders dan bij ons bekende culturen, bestaan al langer dan wat wij een Nederlandse cultuur noemen. Waar hier nog hunebedden gebouwd werden was daar al een veel meer verfijnde cultuur te vinden. Vanuit dat beeld is het soms goed om te bezien hoe zaken soms lopen. Via onze oevers zijn wij sterk verbonden met dat oosten. De rijst, de palmolie, de scheepsbouw en de havens. De rijstmolen Euryza, unimills, syme darby, de Kaiyo Maru en het haven bedrijf Rotterdam. Het toont wel de handelsgeest van de Nederlander die ook wel vaak

Het werken op verschillende apparaten is net zo grappig als het werken binnen de verschillende landen en hun staatsinrichting. Nu met de Amerikaanse verkiezingen is dat verschil  in soort democratie goed zichtbaar. Ik werk op verschillende apparaten met verschillende schrijfprogramma `s. Op de Apple werk ik afhankelijk van welke iPad ik gebruik in een programma. Op oude systemen beschik ik nog over een app die bij de nieuwe niet meer werkt. Ondertussen zijn mijn XP machines ook nog beschikbaar met word en opensourcesoftware om te schrijven. Ik werk ondertussen ook vaak op mijn chromebook waar ik lekker kan zitten schrijven en een gewoon toetsenbord heb. Nu even terug naar de Amerikaanse verkiezingen. Het Amerikaanse systeem van verkiezingen is voor mij vergelijkbaar met de verschillende systemen en apparaten. Uiteindelijk gaat het in de dwarsverbanden van Amerika om kiesmannen en niet om de meerderheid van het volk. Daar kan de minderheid dus de meerderheid regeren. Ik ervaar dat net a

Deze week kwam ik weer eens een doos tegen uit mijn archief. Aan de Arabische opschriften zag ik direct dat het een oude doos uit mijn geboortehuis was. Nu noem ik dat zo omdat dit voor mij precies een periode aangeeft van mijn leven. Ik heb daar in verschillende samenstellingen met mijn familie gewoond voordat ik het huis verliet en mijn vader daar alleen achter bleef. Naklinkt dat misschien wat dramatisch maar dat viel. Best mee, mijn zooi stond er nog en we aten nog vaak samen om zo te zorgen dat hij niet ineens alleen was. Mijn dozen vol met spullen stonden er ook nog dus ik had gaandeweg Watson te halen. De doos met Arabische letters, aanduidingen over de inhoud, heb ik daar destijds ingepakt en troop heden eigenlijk nog steeds niet uitgepakt. De tekst in het Arabisch klopte niet en mocht daarom niet gebruikt worden om te verzenden naar Saoudi Arabië. Het waren goede dozen en zolang ik die voor intern gebruik had mocht ik ze gebruiken. Veel van die dozen zijn ondertussen allang ve

Redelijk vaak fiets ik heen en weer over de brug. Ja hoe heet die brug nu eigenlijk, en niet alleen die brug? een discussie die wel eens gestart is na een column van mij. Kees Thies nam die over en op zich in het AD. Daarna leek het wel een wedstrijd in namen geven. Kees besteedde er nog een tweede column aan maar eigenlijk is het gewoon stadsbrug gebleven bij mij. Het AD is er consequent in en noemt het steevast Zwijndrechtse brug. Het gebied van de Zwijndrechtse brug kent een rijke historie. Het gebied is met de komst van de trein in Nederland ontsloten. Het eiland Dordrecht was alleen via het water bereikbaar. De rivier en de zee ontmoeten elkaar ter hoogte van de brug. De bedrijvigheid in het gebied heeft zich aangepast naar de tijd. Bij de bouw van de spoorbrug  stonden er nog heel veel molens in dat gebied en eigenlijk op de oevers aan beide zijden van de rivier. Het was en werd een woonplek en de industrie werd gevormd door de houthandel, de molens, werven en de scheepvaart. Met