Chris Moorman`s blog

  "Ja grappig"; zei ik tegen iemand uit mijn broers vriendenkring die naar zijn begrafenis gekomen was. Hij herkende de uitspraak als die van mijn broer. Het was zo een moment van reflectie waarop ik zelf het goed vond om te horen bij wie de uitdrukking geplaatst werd. Ik had in het jaar voorafgaand aan zijn overlijden met mijn broer gesproken over diverse thema's. Wij deden dat altijd via de telefoon en dat praat anoniemer maar toch intiem maar ook afstandelijk. Tenslotte zat er een fysieke afstand tussen ons. Mijn broer vertelde over de basisschoolleraar die zijn talent voor tekenen ontdekt had.. Deze man had daarmee veel invloed gehad op zijn verdere leven waarin mijn broer in de reclame beland was. Ik besprak dit voorval met een vriend. Hij herkende er wel iets in en ik benoemde zo wat zaken die een rol speelden in het leven en keuzes die er gemaakt waren. Goh, tja, hee hoe zat dat nou eigenlijk met onze talenten. Tal van voorbeelden en anekdotes rolden voorbij maar é

Een mooie opmerking is, vroeger. Daar kan je dan ook alles aan ophangen. Het was beter, anders, mooier, slechter of hadden we toen maar geweten wat we nu wisten. Prachtige opmerkingen die eigenlijk geen hout snijden, ja dat deden we vroeger ook, maar een excuus vormen voor datgeen waarvoor we ons schijnbaar schamen. Soms heb je dat gewoon een vorm van plaatsvervangende schaamte. Nu vind ik het zelf mooi om terug te kijken en te zien hoe de dingen zijn verlopen. Een van die dingen is ons energie verbruik en de huidige discussie hier over. De discussie helpt vaak niet omdat voor en tegenstanders elkaar uitmaken voor rotte vis of voor rechtse ballen en linkse kerkgangers. Ik ben opgegroeid in de tijd dat er kolenstof was maar ook dat er nog volop turf gestoken werd. Er was al wat olie stook dat als modern gold maar er werd ook gewoon gekookt op butagas. Olie voor de kachel zat in een vat en het gas zat in de bekende flessen. Ook maakte ik het koken op turf nog mee. Ik dacht eerst dat het

Nee vergeten doe ik niet zomaar, maar wat er wel gebeurt is dat in de enorme eruptie van ideeën en gedachten er geen tijd genomen wordt om ze allemaal vast te leggen. Ik ben net een vulkaan die te hooi en te gras actief is en op gezette tijden uitbarst. Mijn uitbarsting is dan de basis voor verhalen. Die verhalen worden vaak ingegeven door het moment. Als ik mijn tekstverwerker aanzet op zo een moment dan is het maar de vraag of ik de topsnelheid van schrijven haal van de gedachten die dan voorbij komen. Vaak moet ik snel de gedachtenlijn en de bijpassende associatie opzetten om het later uit te werken. Nou weet ik van mijzelf dat ik dat niet haal. Ik heb wel eens zitten rekenen hoeveel tijd het mij kost om op gemiddelde snelheid een basis verhaal neer te zetten. Nu vinden andere mensen daar van alles van en dat is mooi. Toch schrijf ik vooral om het zelf kwijt te zijn voordat ik er een uiteindelijk oordeel over vel. Die creatieve momenten van schrijven zijn toch wel magi

Er is geen groter kracht dan denkkracht. Geen mens neemt je af wat je in je gedachten hebt. Het is de kracht van de visualisatie. Ik leerde visualiseren in de jaren zeventig en dat was toch wel iets moois. Het was ook wel wat verwarrend want ik visualiseerde toch echt hele mooie dingen en er gebeurde toch heel veel lelijke dingen om mij heen. De visualisatie van de vrede in mij kostte mij dan ook beslist veel moeite. Visualiseerden er dan zoveel mensen lelijke dingen dat er zoveel ellende op de wereld was of moesten er nog zoveel mensen bewust worden. Vanuit de Griekse verhalen begreep ik veel beter dat die visualisatie niet zomaar een gegeven was. Het stuk wat we als karma kunnen benoemen speelt daar een grotere rol in. Nu was het wel mooi dat ik intercultureel kon denken maar dat kostte mijn probleem niet op. Het probleem van het visualiseren van wereldvrede en een tevreden wereldbevolking die voldoende eten en te drinken heeft en bewust samen op en met moeder aarde in balans leeft.

Ik ben in Zwijndrecht geboren en vanuit mijn geboortehuis keken we op Rotterdam. Niet lang weliswaar en voor mij nooit iets wat ik actief heb meegemaakt maar min ouders vertelden er over. Omdat de Euromast een punt aan de horizon was, en is natuurlijk, lijkt mij dat anno geboortejaar toch wel iets bijzonders voor hun om te zien. Mijn vader kwam in Zwijndrecht wonen en trok in eerste instantie in bij een oud tante die in de Prins Hendrikstraat woonde. Je hebt tenslotte onderdak nodig als je op de fabriek werkt, zes dagen per week, en het liefst zelfstandig. Mijn vader had bedongen dat hij een rijtjeshuis zou krijgen omdat hij anders niet van plan was zich permanent te vestigen. Hij was afkomstig van een boerderij en had een benedenwoning met de rest van mijn gezin. Die toezegging kreeg hij en zo kwam hij   met de rest van het gezin te wonen in een vers opgeleverde huurwoning die 1.50 per week kostte met dat uitzicht op Rotterdam. Mijn oud tante was niet iemand die erg lang op één plek w

Een jarenlange discussie was het binnen de gemeente Zwijndrecht. Het ging over de metro naar Zwijndrecht die doorgetrokken zou worden via de Koninginneweg naar het station. Als je nu via Google zoekt dan vindt je het hele tracé. Vanuit Rhoon zou het via Lombardijen Ridderkerk en Ambacht door Zwijndrecht lopen met als eindstop het station Zwijndrecht. De discussie over het tracé en welke verkeersmodaliteit het zou worden, tram,bus of metro bleef maar door gaan, maar vooral de term HOV-D was wat er overeind bleef. Nu was de discussie over het onderwerp iets wat meestal abstract is en wat weinig mensen meekrijgen. In de Volgerlanden en de laan van Walburg was er al veel ruimte ingetekend voor het openbaar vervoer. Toch was er wel een flessenhals na Walburg te overwinnen als het traject definitief ingevuld moest worden. In de periode dat ik opbouwwerk deed voor de VOS ( vereniging de Onderste Steen) meldde zich een bewoonster van de Koninginneweg  met het verhaal van de Metro en achterstal

Recent viel ik weer eens even “uit” om het zo maar uit te drukken. Met dat uitvallen bedoel ik niet een emotionele uitbarsting waarin ik met woorden mijn onvrede uit. Nee, daar bedoel ik het technische uitvallen mee van mijn lichaam. Ik ben ondertussen gewend dat mijn lichaam uitvalt zoals een batterij van een mobiele telefoon. Het resultaat is net als bij een batterij het razendsnel teruglopen van de energie en dan moet ik plat om weer langzaam op te laden. Vervelend voor mijn omgeving die nu na een paar keer er maar op vertrouwen dat het klopt wat ik zeg. De vraag of ik wat eten moet wordt één keer gesteld en mijn antwoorden blijven hetzelfde. Meestal ik geef ik aan dat ik vanzelf weer opkrabbel en dat er niks aan de hand is. Makkelijk gezegd want ik lig dan vierentwintig uur te slapen. De oorzaak is de wisselwerking door de pillen die ik tegenwoordig moet nemen. Ik ben heel lang vaan pillen verstoken gebleven maar door een storing in mijn dna spiraal is dat nu eenmaal nodig. In mijn

Vandaag werd ik weer wakker door het zonlicht. Gek is dat natuurlijk niet midden in de zomer en met de gordijnen open. Zelfs met gesloten gordijnen wil jet licht toch wel extra doordringen en mij wakker maken. Nu kan het natuurlijk knap irritant zijn als je door wil slapen en als ik dat wil dan dek ik gewoon mijn ogen af maar meestal met het resultaat dat ik enorm ga dromen. Zo begin ik ineens te dromen over Ramses Shaffy en begint het nummer Cantate in mijn hoofd te spelen en krijg ik het niet stil. Aaaaa wat een herrie denk ik omdat ik het nummer een keer in mij hoofd niet kwijt raak, als het me dan lukt om het nummer te blokken blijft Ramses Shaffy in mijn hoofd spoken. Sammy was zijn hit destijds en mijn broer had het singeltje gekocht. In mijn droom keek ik omhoog en zag de zo'n die ik fysiek afgedekt maar Ramses bleef maar doorgingen. Ja ik vond het gemeen heel gemeen dat ik dit niet uit mijn droom kon krijgen en probeerde met alle macht in mijn herinnerings juke box de knop

Recent vierde een kleine groep mensen in Dordrecht de eerste vrije statenvergadering van 1572. Op 19 juli is dat een feit en dan komt de laatste jaren een bonte verzameling mensen bijeen om dit toch wel bijzondere feit te herdenken. Dat gebeurt altijd in 't Hof waar deze vergadering plaats gevonden heeft. Zelf ben ik meer een republikeiner en zeg altijd maar dat ik niet op de koning gestemd heb. Maar het feit dat in 1572 de positie van prins Willem van Oranje als stadhouder van Holland, Zeeland en Utrecht werd bevestigd is wat we herdenken en is goed binnen het stukje identiteitsbewustzijn. Honderd jaar later waren het de gebroeders de Witt die in de statenzaal vergaderden. Dordrecht en 't Hof neemt daarmee een bijzondere positie in in onze geschiedenis. Zolang ik in Dordrecht kom is de plek van 't Hof er wel één die veel bij mij voorbij komt. Als jong jongetje zag de stad er toch al bijzonder indrukwekkend uit en stonden er veel meer grote oude gebouwen overeind. Omdat de