"Ja grappig"; zei ik tegen iemand uit mijn broers vriendenkring die naar zijn begrafenis gekomen was. Hij herkende de uitspraak als die van mijn broer. Het was zo een moment van reflectie waarop ik zelf het goed vond om te horen bij wie de uitdrukking geplaatst werd. Ik had in het jaar voorafgaand aan zijn overlijden met mijn broer gesproken over diverse thema's. Wij deden dat altijd via de telefoon en dat praat anoniemer maar toch intiem maar ook afstandelijk.
Tenslotte zat er een fysieke afstand tussen ons. Mijn broer vertelde over de basisschoolleraar die zijn talent voor tekenen ontdekt had.. Deze man had daarmee veel invloed gehad op zijn verdere leven waarin mijn broer in de reclame beland was. Ik besprak dit voorval met een vriend. Hij herkende er wel iets in en ik benoemde zo wat zaken die een rol speelden in het leven en keuzes die er gemaakt waren. Goh, tja, hee hoe zat dat nou eigenlijk met onze talenten.
Tal van voorbeelden en anekdotes rolden voorbij maar één ding sprong er uit en dat was de uitspraak; " later als ik groot ben dan..". Dat paste goed bij de anekdotes en het verhaal van mijn broer. Ooit wilde ik een dikke rijke meneer worden naar een voorbeeld van iemand bij mij in de buurt die een eigen huis met garage had, corpulent was, maar wel vriendelijk. Mogelijk was dat voor mij een rol model bij de vraag wat wil je later worden.
Bij mijn vriend lag dat iets anders omdat anderen hem aanleunden dat hij wereldberoemd zou worden. Onze constatering was dat we het beiden gehaald hadden maar dat de vorm en inhoud niet was wat wij ons als beeldvorming hadden voorgesteld. Feitelijk leidde het gesprek al naar de constatering dat dit een trigger was die meer negatieve dan positieve beelden opriep. Nu zijn we als vrienden er erg goed in om daar over heen te stappen en het terug te brengen naar de essentie.
Waarom kwamen we er op, ja door het verhaal van de begrafenis. Juist dat thema bracht weer tal van humor boven. Je lijkt wel gek om te doem denken en breed lachend over wat ons overkomen was babbelden we nog een tijd verder zoals ik dat ook altijd met mijn broer deed. Ik herinnerde mij een leerkracht die met dat thema was bezig geweest om een groep leerlingen te motiveren. Nou zolang ik deze man had als leerkracht werkte ik niet aan datgeen wat zijn vak inhield.
Waarom? Zijn motivatie was geweldig geweest, ik deed bij hem waar ik zin in had en leerde mijzelf heel veel andere dingen aan waarin de geachte leerkracht zelf ook mee hobbyde. Vakinhoudelijk was voor mij geen punt, appeltje eitje zouden we nu zeggen, maar uiteindelijk bleek ik er zelfs iets van examen voor te moeten afleggen (bleek later ten tijde van de examen periode). Ruim twee jaar lang verveelde de beste man ons met zijn geneuzel waarbij de groep trouw in zijn lessen aanwezig was.
Ik had mijzelf stelselmatig afwezig gemeld bij zijn lessen en had dat op een dusdanige manier ingericht dat niemand van school mij thuis er mee lastig viel. Als ik dan eens in de lessen aanwezig was, dan wist ik mij altijd wel onder de verplichtte kost uit te wurmen en iets anders te gaan doen. De leerkracht had niet mijn talent ontdekt maar gebruikte graag mijn improvisatie om zijn eigen gestelde doelen te halen.
Omdat dan bij tussentijdse beoordeling de vraag was waarom ik niet voorkwam op de lijst was mijn antwoord simpel met de opsomming van zaken die ik voor hem gedaan had. Ruim twee jaar ging dat goed. Toen ik het daar over had met mij vriend kwam deze ook met zo een mooi verhaal. Een leerkracht die hij meerdere jaren door de groepen heen had beoordeelde hem per moment op een ander niveau. Bij de eerste beoordeling op hoog niveau werd zijn werk gewaardeerd.
Bij een volgend moment, waarbij dezelfde opdracht verstrekt werd, leverde mijn vriend zijn werk in een kreeg een negatieve beoordeling. Wij herkenden ons in de gang van zaken bij de leerkrachten. Nu kenden wij elkaar al in die periode dus konden ook het verdere verloop analyseren maar stelden ons vooral tevreden met wie wij zijn want kijken naar het verleden bracht ons niets. Het gekke was wel dat wij constateerden dat we beter minder bewust hadden kunnen zijn van deze leerkrachten.
Onze levens liepen destijds al qua ervaringen synchroon wat ons de huidige plek in tijd en ruimte opleverde. Het mooie van al die ervaringen wisselden we ook nog even uit. De leerkracht die mij na die ruim twee jaar meldde dat ik zijn vak toch als examenvak moest doen, een paar weken voordat dat een voldongen feit werd, liet mij echter de interessante ruimte om te kiezen uit een onderdeel van zijn oeuvre van die ruim twee jaar.
Je mocht een hoofdstuk kiezen wat je aansprak of waar je goed in was of waar je je extra goed op kon voorbereiden. Nu was ik vooral goed geweest in zijn lessen te vermijden maar daar werd geen hoofdstuk aan gewijd. Ik had die man al die tijd vaak zat te grazen genomen maar zat nu toch wel een beetje met hoe te handelen. Verzin een list Tom Poes zou Ollie B Bommel zeggen. Nu was het ook zo dat ik net als bij die leerkracht vaak mijzelf onttrok van school.
Mijn cijfer voor verzuim was dan ook geweldig op de momenten dat dit bijgehouden werd. Drie maanden voor het examen had ik besloten me er maar op te richten om het einddoel te halen maar dit nieuwe feit was toch wel iets waar ik over na moest denken. Na een tijdje rondgelopen te hebben met dit dilemma en de analyse over aanwezigheid, interesse en kennis er op los gelaten te hebben was het duidelijk.
Ik koos voor hoofdstuk 1, want die had ik meegekregen, de inleiding. De geachte leerkracht had tenslotte gezegd kies een hoofdstuk wat je kent. Nu was de bijkomstigheid van het door hem aangedragen probleem dat we toch examen moesten doen en dat het mondeling moest gebeuren. Typisch voor de beste man want hij had toch geen examen op papier kunnen bedenken wat aan enig niveau zou voldoen maar goed, toch een beoordeling die mee ging tellen.
Nu had ik de ochtend voor het examen ook nog een ongelukje waardoor ik bijna niet op tijd komen. Een flinke wond gauw in verband gewikkeld en dan gaan met die banaan. De omstandigheid maakte het steeds grappiger. Er was geen voorbespreking geweest over wat of welk onderwerp je het zou willen hebben laat staan welk hoofdstuk. Gelukkig zaten er twee leerkrachten, anders voldeed het niet aan de norm van examens, waarvan ik er ondertussen met één een redelijke band had opgebouwd.
Ook met die geachte leerkracht hadden we meerdere voorvallen te verwerken gehad maar we hadden elkaar gevonden in de oplossing richting examen. Ik stapte precies op tijd binnen terwijl zij al enige tijd met mijn voorganger klaar waren. Het moment suprême zat er aan te komen. Waar wil je het over hebben vroeg de geachte leerkracht wiens lessen ik altijd wist te ontwijken. "Hoofdstuk 1 meneer "; antwoordde ik stoïcijns.
Zijn secondant dook proestend van het lachen onder tafel terwijl ik als droogkloot uitlegde waarom dat. Het was mooi om te zien dat je bij iemand het stoom uit de oren kon laten komen. Mijn motivatie en rust leidde tot resultaat. Ondanks het enorme risico, om het zo maar te noemen, was ik gewoon mijn weg gegaan en kreeg mijn diploma. Bij leerkrachten die mij waardeerden hoge cijfers en bij de anderen een wat lager maar och deze school was voor mij niet mijn ding.
Buiten school spijkerde ik mij meer bij dan gedurende de verplichte tijd binnen.
Het was jammer dat ik nooit echt iemand tegenkwam die mijn talent benoemde of waardeerde. Soms heb je dat in het leven en loopt het soms wat anders dan bij de doorsnee mens. Samen met mijn Vriend bekijken wel eens dit soort momenten vanuit een andere hoek om er de humor van in te zien in plaats een gevangenisstraf die uitgezeten moest worden.
Ja grappig denk ik dan maar en herinner mij die periode ook wel samen met mijn broer waar het anders mee liep of de broer van mijn vriend die ik nog zo af en toe tegenkom. Ik ben tevreden met wat ik niet heb want ik heb de rust in mijzelf om het grappig te vinden. Eigenlijk zou ik ook kunnen stellen heb ik geleerd van het vak wat ik nooit gevolgd heb. Vooral omdat mijn interesse de grootste leercurve is.
Het gevoel van de gevangenisstraf is die van het opgesloten zitten in tijd en ruimte. Eigenlijk zat ik niet opgesloten maar sluit je je zelf in. Met mijn broer heb ik de ervaringen uitgewisseld en met mijn vriend doe ik dat nog steeds. Het is vooral die liefde voor het leven, ja grappig, die het zo anders maakt. Ik ben nog steeds gevangene van mijn eigen systeem en bevrijd mij dagelijks van mijn ketenen.
Ik voel mij vaak verwant aan Prometheus en heb mijn broer bedankt mijn Heracles te zijn, het heeft mij bevrijd. Het mooie is dat de uitdrukking " later als ik groot ben" nog net zo grappig is als ooit. Ik moet nog wel eens grinniken als die gedachte voorbij komt, wacht maar......
0 Reacties