Recent viel ik weer eens even “uit” om het zo maar uit te drukken. Met dat uitvallen bedoel ik niet een emotionele uitbarsting waarin ik met woorden mijn onvrede uit. Nee, daar bedoel ik het technische uitvallen mee van mijn lichaam. Ik ben ondertussen gewend dat mijn lichaam uitvalt zoals een batterij van een mobiele telefoon.
Het resultaat is net als bij een batterij het razendsnel teruglopen van de energie en dan moet ik plat om weer langzaam op te laden. Vervelend voor mijn omgeving die nu na een paar keer er maar op vertrouwen dat het klopt wat ik zeg. De vraag of ik wat eten moet wordt één keer gesteld en mijn antwoorden blijven hetzelfde. Meestal ik geef ik aan dat ik vanzelf weer opkrabbel en dat er niks aan de hand is.
Makkelijk gezegd want ik lig dan vierentwintig uur te slapen. De oorzaak is de wisselwerking door de pillen die ik tegenwoordig moet nemen. Ik ben heel lang vaan pillen verstoken gebleven maar door een storing in mijn dna spiraal is dat nu eenmaal nodig. In mijn leven ben ik gewend dat mensen pillen nodig hebben. Thuis slikte men graag het merk Chefarine 4 een hoofdpijn poeder wat net als andere merken zoals aspro uitermate populair was voor tal van problemen en de keuze was als oplossing.
De periode waarin dat gebruikt werd haalde ik veel vaker dat soort middelen bij de drogist Bovenberg en kreeg die zonder al teveel problemen mee. Daar kreeg ik ook altijd maand verband mee keurig in papier terwijl ik mij, van de prins geen kwaad, er rustig zo mee over straat ging. Omdat ik gewoon was dit soort boodschappen te doen ging ik ook regelmatig naar de Veer apotheek om allerlei officiële medicatie op te halen.
De Veer apotheek werd gerund door Dhr. Meijer die als overbuurman bij mijn huisarts woonde. Het Veerplein had toch wel de aantrekkingskracht vanwege de plek. Geweldig die bedrijvigheid van de veerpont en het overige vaar verkeer op de rivier. Nu hoefde ik er niet al te vaak heen voor ons gezin maar we hadden een achterbuuropa die met grote regelmaat zijn dosis pillen nodig had en daarvoor zelfs een gulden gaf als je die ging halen.
Het was zeker niet mijn favoriete achter uur maar goed met onze sociale instelling als gezin vond ik het niet heel erg en die gulden was toch mooi meegenomenen. Nu wist ik dat de apotheek en vooral de apotheker Meijer een drama had meegemaakt vanwege de oorlog. Precies wist ik niet hoe het zat maar dat hij als Joodse inwoner de oorlog overleefd had begreep ik.
Op dat moment kende ik niet alle ins en outs van de geschiedenis. Zijn kwijtraken van zijn gezin en bedrijf en het moeizaam herwinnen van zijn leven. Het was een aardige man die ik s morgens wel eens zag bij de dokter als hij de doosjes herhaal recept kwam ophalen. Een vriendelijke man ook als je op het Veerplein kwam bij de Veer apotheek.
Nu kwam ik voor mijn achterbuuropa de medicatie ophalen en werd dan vaak anders bekeken door het personeel dan dat ik voor ons eigen gezin kwam. Ik dacht daar niet over na en dacht gewoon dat dit kwam door de gang van zaken van die dag. Toch merkte ik het op toen ik er weer eens was en men zo naar mij keek en Dhr Meijer zelf kwam.
Hij begreep hoe de vork in de steel zat en ik werd voortaan altijd vriendelijk behandeld. Later begreep ik dat de medicatie die ik haalde iets was om rustig te blijven. Zoals de Franse soldaten na de eerste Wereldoorlog ook kregen. De achterbuuropa scheen een niet zo leuke achtergrond te hebben vanuit de tweede Wereldoorlog.
De medicatie was voor hem dus ook een soort acceptatie drug dat de wereld zo in elkaar zat als die na de oorlog verworden was. Veel mensen waren fout geweest en bepaalde namen en personen riepen dat zo op. Door die contacten met Dhr. Meijer lukte het mij later ook heel zware medicijnen op te halen die verder voorgeschreven werden.
Dat ik mij niet mocht laten afschepen met een minder product kreeg ik wel eens mee als boodschap en lukte dat niet dan vroeg ik naar Dhr Meijer en die kwam dan kijken, knikte, parafeerde en zorgde ervoor dat ik het zware voorgeschreven medicijn meekreeg. Ik was blij dat ik dat niet al te lang heb moeten doen want het geeft geen fijn gevoel als je verantwoordelijkheid krijgt op jonge leeftijd over medicijnen.
Later ging ik er weer simpele medicijnen halen voor de afwijking waarvoor ik nu zelf ook de medicatie heb. Het fietsen naar de dijk voor die medicijnen bleef een gezellig uitstapje, meditatief bijna, omdat de voorbijtrekkende horizon mooi was. Nog even bij de drukkerij binnenkijken wat er gedrukt werd, het eventueel laden en lossen. Recent was ik er weer en zag dat het nog steeds zo gezellig was.
Nu zijn er veel terrasjes en bedrijvigheid op een ander niveau dan vijftig jaar geleden. Ondertussen heb ik ook de geschiedenis van de familie Meijer geheel duidelijk en kan ik lopend lans de struikelstenen ( stolpersteine) die geschiedenis ervaren. Door het boekje de groeten van Leo ervaar ik net als de Leo uit het eerste gezin van de familie Meijer dat ervaren wat er in zijn dagboek schrijfsels is bewaard gebleven.
Je zou bijna Hendrik Marsman gaan citeren over denkend aan Holland. Maar denk ik dan het zou beter zijn klinkend als; kijkend door de ogen van Leo, zie ik vreugde en liefde het leven aan. Oneindig veel boten bezoeken en doen het veerplein aan. Reizend over water bereik ik de overzijde de oever. Waar de oudste stad van Holland als veilige vesting ligt.
Nu moet ik daar dieper over nadenken wil ik het echte gedicht vervolmaken maar heel mijn leven draag ik eigenlijk de warmte in mijn hart mee voor de mens Meijer door de behandeling van vriendelijkheid die ik van hem heb mogen ontvangen. Pillen, ook al haal ik die tegenwoordig in de Volgerlanden, blijven een gedachte opwekken aan het Veer.
De boodschappen die ik voor anderen deed. Mijn batterij laad zich goed op bij die gedachte en geeft mij de veerkracht om, na uitgevallen te zijn, weer vlot aan de slag te gaan.
0 Reacties