Chris Moorman`s blog

Vanmorgen keek ik onderweg om mij heen en zag wat er in de wereld gebeurde, niet de wereld zoals het wereldtoneel, nee de omgeving en wat daar gebeurt. Het is mooi om met een kinderlijke beleving naar alles te kijken  en zonder er direct over na te denken of te beschouwen te zien wat er gebeurt. Ik ben fan van Jan van Haasteren, sinds de jaren tachtig, en keek naar de “wereld”als de bekende puzzels van zijn hand. Het begon eigenlijk bij een kraan die over een gebouw materialen takelde. Ik werd door iemand opmerkzaam gemaakt over de aanvoer van goederen over een gebouw heen en de kraan was een hoge kraan die op het parkeerterrein voor het gebouw stond. Alleen al kijkend naar het hijswerk en hoe de kraan in elkaar stond, of beter uit elkaar  geschoven , gaf al een heel bijzonder belevings deel. Aangezien je er kort naar kijkt en de beleving deelt is dat makkelijk losgelaten. Toch kriebelt dat dan en kijk je nog een keer onbevangen naar het spektakel, ziet een loshangende kabel en fantase

Deze week was ik weer druk. Heb je ADHD dan, werd mij gevraagd. Nee hoor alsof het voorjaar was een soort grote schoonmaak gevoel. Nu is dat voor mij vooral een uitdrukking die niet echt op mij van toepassing is. Want als ik de kolder in mijn kop heb (ook weer zo een mooie uitdrukking) dan ga ik gewoon aan de slag. Ik pak iets bet en een aantal uren later kijk ik weer eens op en beschouw het resultaat. Het kan dus zomaar zijn dat ik iets bedacht heb om te doen en naar het resultaat te kijken om te zien dat er iets heel anders uit mijn handen tevoorschijn is gekomen. Dat creatieve proces, ik kan prima geplande klussen klaren, is iets waar ik mij graag meditatief in verlies. Het is net als voor een zaal staan om te orakelen en precies de kern te weten te raken. Gekke dingen die ik bij de grote schoonmaak vind passen. Nu was dat deze week best wel leuk want ik had wel een gepland project staan, het maken van een kast, met een ontwerp waar ik over nagedacht had. Het ontwerp was als basis d

Toen was het geluk nog heel gewoon levert eenieder een direct herinner moment op. Beelden van het televisie programma, van de eigen beleving, of muziek die het bezingt. Juist die zoektocht wat een mens gelukkig maakt is interessant. Vanuit de marketing probeert men de producten aan de man te brengen die suggereren dat je er gelukkig van wordt. Of dát je de producten moet kopen die je gelukkig gaan maken. Tal van producten komen in aanmerking afhankelijk van het tijdsgewricht wat je bekijkt. In het nummer het Dorp van Wim Sonneveld, met de vertaalde tekst van Jean Ferrat, geschreven door Friso Wiegersma onder zijn pseudoniem Hugo Verhage wordt direct een beeld opgeroepen van vervlogen geluk.Wat er gebeurt bij heel veel mensen is dat er een geluksmoment wordt opgeroepen, niet dat men zal denken aan de leeglopende bergdorpen van Jean Ferrat of aan het Deurne van Wiegersma maar vooral aan het beeld van de eigen omgeving dat opgeroepen wordt door de melancholie die er uit spreekt. De televi

Dat thema kwam naar boven toen ik een foto zag van het huis van de familie Dicke in Dordrecht dat gedurende de tweede wereldoorlog is uitgebrand. Het gat van het huis van het huis Dicke is er nog steeds aan de Bomkade, hoe toepasselijk, in Dordrecht. Het is nu een parkerplaats aan de Prinsenstraat waar het huis stond. Dat het huis uitbrandde heeft te maken met de reprasailles tegen de familie die actief waren in het verzet. Vanuit zijn schuiladres aan het Veerplein zag Otto Dicke hoe zijn ouderlijk huis afbrandde. Het zelfde Veerplein waar Leo Meijer zijn jeugd sleet tot hij afgevoerd werd om uiteindelijk in Auschwitz vergast te worden. Oorlog is een vreselijk iets waar het militair industrieel complex altijd beter van wordt. Dat zien we nog steeds dagelijks. De uitdrukking ik ben van na de oorlog past bij de tweede wereldoorlog maar eigenlijk, ik zeg nu vaak ik ben niet van na de oorlog. De oorlog hier is opgehouden maar wereldwijd niet. Het is een economisch verdien model waar de men

Soms ben ik druk bezig om zaken te regelen die eigenlijk door anderen gedaan zouden moeten worden. Nou ja dat  blijft de vraag natuurlijk want wie is waar verantwoordelijk voor. Iedere keer als ik naar de verantwoordelijkheid kijk, of dat nou een privé aangelegenheid is, iets van de gemeente of het rijk, een organisatie waarmee je te maken hebt, kijk ik naar het waarom. Hoezo waarom, zeg ik dan want om welke reden of met welk doel komt dit aan de orde. Ik schakel vaak terug naar de kernvraag en meteen ook is de vraag al niet het antwoord. Dat komt eigenlijk door mijn ervaring of scholing in de Chinese methodiek van de Itjing. Vanuit Confuciaanse gedachtengang kijkend naar de stelling. Is de stelling een probleem wat is dan het probleem. Nu is dat een heerlijk proces vind ik zelf om na te denken over ontstane stellingen. Vanwaar ben ik er zo druk mee bezig. Ik schakel dan direct terug om het net als een kunstwerk het te bekijken. Juist de invalshoeken die nodig zijn die je eerder niet z

Er zijn van die dagen dat je op zoek gaat naar de logica der dingen. Al gauw kom je er achter dat het niet zo simpel is een norm te vinden waarin je logica kan vast leggen. Een vaste norm der logica vind je wel in de wetenschappelijke benadering gebaseerd op wiskundige waarneming. De logica der getallen is voor mij altijd een vast aangrijpingspunt, de fibonacci reeks of gulden snede zijn goede startpunten en verder zijn de quantum uitgangspunten dan de volgende stap. Het vertaald zich in taal en dan krijg je de mooiste varianten. Daarin vind ik het ook leuk als ik in Bretagne ben en de tweetaligheid op de borden zie of in Wales of dichter bij huis in Friesland kom, die andere logische reeksen. Alle plekken hebben allemaal wel te maken met de logica van de planeet die taal overschrijdend is. We praten nu steeds meer over het klimaat en de adaptatie die wij moeten toepassen. Voor Nederland zou het eigenlijk doodnormaal moeten zijn dat het nodig is want we doen dat al wat eeuwen. Het wate

Terwijl ik aan het opstarten ben wil ik mijn radio via internet aanzetten en zoals wel vaker gebeurt met mijn verbinding wil het even niet lukken. vast een storing die zich vanzelf weer oplost. uiteraard na een technische interventie van mijn kant , hoe doet ie dat zal je denken, nou ja het zijn meestal oplossingen als stekker er uit en opnieuw opstarten. apparaten in de gaten houden eigen protocol volgen, humor, en weer aan de slag. Was dat in het leven maar zo simpel, o ja en dan moet het natuurlijk wel werken. Kon je dat bij een lichaam maar zo doen, ingrepen zijn dan niet zo simpel. Hoe dan ze dat, nou god zegene de greep, en uiteraard doen ze het met kennis en volgens een protocol. Maar waar doen ze het van schiet meteen bij mij binnen. een thema waar een televisieprogramma van gemaakt is. Bij het zien van de moderne voyeurs programma's, we noemen het reality tv, is het soms wel erg beschamend wat ons voorgezet wordt. Nu zeg ik voortgezet aangezien er een verschil is welke zen