Soms ben ik druk bezig om zaken te regelen die eigenlijk door anderen gedaan zouden moeten worden. Nou ja dat blijft de vraag natuurlijk want wie is waar verantwoordelijk voor. Iedere keer als ik naar de verantwoordelijkheid kijk, of dat nou een privé aangelegenheid is, iets van de gemeente of het rijk, een organisatie waarmee je te maken hebt, kijk ik naar het waarom. Hoezo waarom, zeg ik dan want om welke reden of met welk doel komt dit aan de orde. Ik schakel vaak terug naar de kernvraag en meteen ook is de vraag al niet het antwoord.
Dat komt eigenlijk door mijn ervaring of scholing in de Chinese methodiek van de Itjing. Vanuit Confuciaanse gedachtengang kijkend naar de stelling. Is de stelling een probleem wat is dan het probleem. Nu is dat een heerlijk proces vind ik zelf om na te denken over ontstane stellingen. Vanwaar ben ik er zo druk mee bezig. Ik schakel dan direct terug om het net als een kunstwerk het te bekijken. Juist de invalshoeken die nodig zijn die je eerder niet zag komen dan boven. De rust vinden en de tijd nemen om dat te doen is wel eens lastig.
Ik heb veel geleerd uit de Chinese technieken maar ook vanuit Tibet heb ik veel kunnen opsteken in het praktisch zijn. De Dalai Lama is een mooi voorbeeld waarvan ik zeker veel heb kunnen leren door zijn handelswijze. Zijn wijze van omgaan met de werkelijkheid is beslist bijzonder. Wereldleiders ontmoeten hem graag en zijn boodschap blijft telkens hetzelfde. Geweldloosheid en compassie staan voorop. Die vriendelijkheid zoals ik het graag benoem is voor mij het mooiste, wat heerlijk is het toch om vriendelijk te zijn.
Het is toch geweldig om bij probleemstellingen de oplossing te bieden uit dat meelevende, meevoelende moment. Nu is dat in een commerciële maatschappij het lastigste wat er is of in een politieke omgeving om vorm aan te geven. De haantjes kraaien het liefst victorie. Toch blijft de enigste manier compassie te tonen in bijbelse termen betekent dat heel vaak de andere wang toekeren. Thank yoy may i have another is in het engels een mooie uitdrukking daarvoor. Nu is het natuurlijk moeilijk om telkens klappen te krijgen en als dat fysiek gebeurt is het omzetten van het fysieke geweld naar de geestelijke kracht iets wat je moet trainen.
De Dalai Lama laat dat uit zijn rol als vluchteling goed zien. Telkens is zijn boodschap hetzelfde, ook na ruim zestig jaar verbannen te zijn. Zijn boodschap van geweldloosheid en compassie is belangrijker dan een voorganger te zijn vanuit zijn spirituele stroming. Natuurlijk is hij daarin de leider en vervult zijn taak. Daarnaast is hij in staat over die grenzen heen collega's te ontmoeten die ook leiders zijn van grote stromingen met dezelfde compassie als wereldleiders en met dezelfde boodschap en vriendelijkheid treed hij een ieder tegemoet.
Die handelwijze brengt meer mensen bij elkaar want strikt genomen zijn de verschillen tussen allen redelijk groot in de uitleg van ieders systeem of politieke stroming. Wie niet uitgaat van wedergeboorte heeft daarmee al een vaststaande mening. Voor de Dalai Lama is dat geen probleem want die verantwoordelijkheid ligt bij jezelf, het is het denkraam, het frame waarbinnen jezelf functioneert. In het confucianisme zou je zelfs het mooi kunnen vertalen naar de tuin die je voor jezelf inricht en waarbinnen je de antwoorden vind.
Om de harmonie te creëren moet je een aantal vaste elementen inbrengen. In het confucianisme gaat het om ethische en filosofische levensstijl waarbij de moraal centraal staat. Als je mekaar niet meer vertrouwen kan waar blijf je dan, is een mooie tekst van Eli Asser die hierin past. De waarden en normen die wij hanteren zijn toch bepalend voor wat er gebeurt. Verantwoordelijk schreef ik al. Elis Asser is overlevende van de holocaust en ernstige gebeurtenis in de geschiedenis waarbij de overheerser mensen als vee weggevoerd omdat dit niet in hun waarden en normen past.
Dat dan ook nog met het misbruik van symbo; en uit andere culturen. Vertrouwen, dat is toch wel een heel belangrijk gegeven. Hoeveel aangevers zijn er wel niet die een ander beoordelen als fout. Hoe normaal was en is dat. Verantwoordelijkheid wordt dan gelegd bij de administratieve organisatie. De Dalai Lama laat zien dat hij ondanks alles wat in zijn land gebeurt dat compassie het codewoord is. Hij begrijpt zijn mensen als zij lijfelijk verzet plegen maar blijft staan voor geweldloosheid.
Het gekke is dat soms door de kleinste zaken ruzies ontstaan die uit kunnen groeien tot ware oorlogen. Laten we het klein houden en eens kijken naar de schrijver Eli Asser die samen met Max Dendermonde en Wim Sonneveld het scenario schreef: het geheime leven van Willem Parel. De pers vond het niets, ik genoot ervan net als velen, maar de pers uit Den Haag en Amsterdam betwisten elkaar over hun artikelen. De pen is dan een machtig wapen. De uitdrukking is de pen is machtiger dan het zwaard, woorden kunnen meer teweeg brengen dan wapens, en dat is zo ook bij geweldloosheid, vriendelijkheid, kortom compassie.
Wij zijn een land waar het geluk een enorme vlucht heeft genomen, nummer vijf van de wereld, maar dat wil nog niet zeggen dat we beschaafd zijn. Dat we zaken netjes regelen en geduld hebben met elkaar. Nee de korte lontjes regeren regelmatig. Huftergedrag, grote monden, anonieme scheldpartijen via internet op diverse fora. Maar zien we de laatste groep in de maatschappij dan is iedereen plotseling "politiek correct". Het gebruik van woorden doet dus heel veel, maar ook het uitblijven er van.
Als ik dan bezig ben met het regelen van zaken dan zijn het de woorden naast houding en gedrag wel wat het doet. In de wisselwerking der dingen. De grote gedachten van goede omgangsvormen en sociaal gedrag leiden , als je uitgaat van het confucianisme,tot een goede etiquette, ceremonies en riten, een traditie met goede zeden. Dat is ook wel het mooie wat je ziet in de serie het schaap met de vijf poten waar het liedje , als je mekaar niet meer vertrouwen kan, komt. Daarin wordt mensen genoeg spiegels voorgehouden uit het dagelijks leven en is het samenleven een mooi thema.
Eigenlijk zijn wij niet verdraagzaam en veroordelen we anderen graag. Toch blijf ik dagelijks in mijn werk of gewone leven het stuk compassie terugkomen en de reflectie naar mijzelf waar dat niet gebeurt. Heel mijn leven ben ik daar mee bezig, de andere wang toekeren, vriendelijk blijven tegenover de bullebakken, in liefde delen ook al zijn het uitvreters. Ik merk dat het mij alleen maar beter lukt en er beter naar kijken hoe vaak ik dat niet deed . Het is een mooi leerproces om te begrijpen dat compassie het codewoord is.
0 Reacties