Hoe kijk je soms de wereld in


Vanmorgen keek ik onderweg om mij heen en zag wat er in de wereld gebeurde, niet de wereld zoals het wereldtoneel, nee de omgeving en wat daar gebeurt. Het is mooi om met een kinderlijke beleving naar alles te kijken  en zonder er direct over na te denken of te beschouwen te zien wat er gebeurt. Ik ben fan van Jan van Haasteren, sinds de jaren tachtig, en keek naar de “wereld”als de bekende puzzels van zijn hand. Het begon eigenlijk bij een kraan die over een gebouw materialen takelde.

Ik werd door iemand opmerkzaam gemaakt over de aanvoer van goederen over een gebouw heen en de kraan was een hoge kraan die op het parkeerterrein voor het gebouw stond. Alleen al kijkend naar het hijswerk en hoe de kraan in elkaar stond, of beter uit elkaar  geschoven , gaf al een heel bijzonder belevings deel. Aangezien je er kort naar kijkt en de beleving deelt is dat makkelijk losgelaten. Toch kriebelt dat dan en kijk je nog een keer onbevangen naar het spektakel, ziet een loshangende kabel en fantaseert wat er zou kunnen gebeuren.

Als ik zo de dag begin kijk ik plots naar al die kleine dingen die ik zie en dat zijn er dan veel. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat die er dagelijks zijn maar dat je ze niet ziet. Nu was het vandaag waarschijnlijk zo een dag dat er van alles op de weg naar mijn bestemming gebeurde wat ik mocht zien. In gedachten beklom ik de trap van de brug en kwam direct een monteur tegen die bezig was de rails van de rolband opgang vast te zetten. Ik had hem eerder niet gezien maar trof hem druk schroevend aan.

Vriendelijk groetend passeerde ik de beste man en werd door hem verder geprikkeld waardoor het liedje Hilversum drie van Herman van Veen in mijn hoofd ging spelen. Met de laatste opmerking lees je al dat mijn hersenen schijnbaar werken als een soort chromebook waar telkens suggesties oppoppen en you tube liedjes voorgesteld worden om af te luisteren. Nu is in de tekst van Hilversum drie de beschrijving van werkende mensen een thema, dus zo gek is dat niet, en ook is het dansje Jerusalema op dit moment actueel.

Associatief is het plaatsbaar en het algoritme in mijn hoofd als een Jan van Haasteren Plaat hielp daar prima bij.Met die muziek gedachte in mijn hoofd keek ik als normaal rond en zag de wereld bewegen. Een achteruitrijdende riool zuig machine, klinkt wel mooi, die wachtend voor een slagboom stond. Terwijl ik voorbij reed zag ik de slagboom open gaan en achter de tankwagen, wat het feitelijk is, een glazenwasser op zijn hydraulische wagen staan. Direct zag ik wat er kon gebeuren gezien de krappe ruimte.

De vrachtwagen die op de als spin uitgespreide aanhanger van de glazenwasser kon botsen omdat de ruimte op die plek bijzonder krap was. De gedachte lag dan niet bij de botsing an sich maar vooral bij de kettingreactie. Daarin zag ik de glazenwasser met zijn hogedrukspuit een beweging maken waarbij het kantoor wat hij schoonmaakte onder druk zou komen te staan  met alle gevolgen van dien. Ik vervolgde mijn weg om vooral die verdergaande gedachten los te laten. Het kon niet op dat ik direct weer iemand aan het poetsen zag.

Een huismeester was druk aan de slag met een bezem em poetste een parkeerblok schoon zodat het wit van de markering zichtbaar werd. Ik moest meteen denken aan de werkverschaffing op school die een bepaalde leraar altijd wel in petto had. Niet omdat hij dat bedacht maar vooral omdat dit telkens voorhanden kwam tijdens zijn lessen. Karweitjes om de tijd te vullen. Ook hier was de gedachte loslaten en dankbaar voor de bijgedachte zijn. Maar mijn lol kon niet op om dan vervolgens een elektromonteur bezig te zien in een transformatorhuisje.

Niet zomaar een transformatorhuisje maar één uit een ver vervlogen tijdperk die nooit vervangen was waarin zijn ( het is toch een mannelijk begrip)  functie altijd behouden was gebleven.De gedachte bij de gevaren waren gelijk aan die van de achteruitrijdende vrachtwagen bij de glazenwasser. Bij de huismeester was er ook de gedachte geweest hoe deze kon uitglijden over het afgeronde betonblok of struikelen over zijn bezem maar in het geval van de elektromonteur was er een ander gevaar.

Bij al die gedachten voortkomend uit het algoritme van Jan van Haasteren zag ik op dat korte traject al zoveel gebeuren dat ik glimlachend verder reed om de jackpot van de gedachte te bereiken. Ik moest een oversteek gaan maken. Een oversteek waarbij ik meerdere wegen moest kruisen met tal van waarschuwingsborden vanwege werkzaamheden die niets met mijn route te maken hadden maar wel mijn weg kruisten. Ik besloot maar blindelings te vertrouwen op de gedachte van de goede afloop en stortte mij in de verkeersstroom met het vertrouwen op een veilige overtocht.

Bij het kruisen van drie oversteken waarbij extra aanwijzingen op de weg, aandacht wegtrekkend van de overmaat aan borden, mij in een richting suggererend een kant op te doen gaan die ik niet wilde,  lukte het mij om veilig de richting te vervolgen naar mijn doel. Gelukkig en tevreden dat ik, ondanks alle afleiding het eindpunt in zicht had, werd mijn aandacht getrokken door een verkeersgebruiker die als een ongeleid projectiel op mij afkwam. Waarbij hij gelukkig op het laatst bewust werd van de verkeerde weghelft waarop hij zich met zijn scooter bevond.

Zonder ook maar enig gevoel van paniek zag ik alle verkeersbewegingen om mij heen alsof ik in een verkeerstoren zat. Hoe zou je al die stromen in deze chaos van ingeschoven wegen aansturen. De natuurlijke chaos die zich zelf regelend en oplossend aanbood was toch wel erg mooi. Ja wat een lekkere dag als je in een bewegende wereld van een Jan van Haasteren plaat bevindt zeker als je dan de Jan Steenstraat  als laatst kruisende straat achter je laat en het einddoel bereikt hebt. Een goede dag om te beginnen en van te genieten, een ieder het zo zijn eigen lied.


Een reactie posten

0 Reacties