Chris Moorman`s blog

Grappig genoeg hanteren we steeds minder latijn in ons taalgebruik tenzij je in een klassiek vak bent opgeleid. Nu heb ok zelf geen latijn gestudeerd maar kwam het zo vaak voorbij zodat ik maar een paar verwoede pogingen heb gedaan om het bij te spijkeren. Op zich lukte dat aardig en kwam het op een bepaald moment zelfs een beetje van pas. Natuurlijk leg ik het direct af tegen de meeste latinisten maar merkte al snel dat ik er meer van onthouden had dan de mens zonder enige interesse voor het vak latijn. Nu was het zo dat latijn bij Asterix en Obelix voorbij kwam en dat iemand als ik met een beetje talenkennis al veel woorden in de diverse talen herkende. Als je het niet gebruikt zakt echter de kennis af net als die van mijn andere talen. Het Hongaars leerde ik in de jaren negentig toen wij met een geologen reis die kant opgingen. Het was een busreis met Geodisten onder begeleiding van een oud vluchteling, reeds ingeburgerde Hongaar, die als tolk ons begeleiding was. Nu was het spannen

Mijn leven is een aaneenschakeling van rariteiten of bijzondere momenten. Momenten die mij soms gestolen mochten worden. Dat bijzondere maakte een bedrijfsleider er van, het bedrijf en de situatie zal ik nu even niet schetsen, waar ik een tijd mee samen werkte. Over het bedrijf en de samenwerking kan ik ook weer veel verhalen schrijven maar nu is het vooral zijn opmerking die het hem deed. Voor de meeste mensen is het normaal om naar school te gaan en aansluitend het vervolg onderwijs te genieten met alle ervaringen van dien. De bedrijfsleider vroeg op een bepaald moment, het bedrijf had een vreemdsoortige clientèle of nog vreemder momenten, terwijl wij tijd genoeg over hadden hoe nu mijn school en levensloop was gegaan. Natuurlijk waren er wel details over verteld bij de sollicitatie die ik bij hem gedaan had maar het neusje van de zalm of de sappige details kende hij niet. Hij had mij aangenomen terwijl ik in mijn keurige zomerse tenue was langsgekomen. Ik was gestruikeld over de adv

Jaarlijks hebben we collectief en vaak vakantie. Nu is vakantie iets wat voor veel mensen het beeld is van de zomervakantie alhoewel de mensen met kinderen die nu op de basisschool zitten dat veel vaker een meivakantie is. Door scholen zo gepland   dat er wel veertien dagen aan één stuk aansluitend vrij genomen kan worden om een lange vakantie te houden. Vakantie is voor mij de tijd dat ik even geen agenda verplichtingen heb. In mijn jeugd was vakantie iets van zes weken weg van huis, eindeloos in een oergebied verblijven en genieten van het weinige doen. Ik verbleef vooral in Nederland. Bij mij in de straat maar ook wel een aantal kinderen uit mijn klas betekende dat reizen naar buitenlandse bestemmingen, naar den vreemde. Nu was mijn bestemming ook wel den vreemde, zoals ik dat graag benoem, een aan de rand van van het buitenland gelegen uithoek van Nederland maar het klonk minder exotisch dan Oostenrijk, Italië, Frankrijk of België. Nu ging het grootste gedeelte van mijn kennissenkr

Gisteren sprak in een tante, nou ja half tante aangezien het de halfzus van mijn moeder is. Eigenlijk spraken we haar altijd al aan met haar voornaam omdat ze even oud is als mijn oudste zus, nou ja zoals mijn oudste zus nu zou kunnen zijn. Zowel mijn moeder als mijn zus zijn al overleden ( en mijn broer ook al weer een jaar),maar toch blijft zij contact leggen en ik, ik ben daar door de jaren heen moet ik zeggen dat minder gaan doen. Ja natuurlijk mag ik mij daar voor schamen maar laat ik zeggen ik doe dat maar half. Van alle kinderen ben ik niet geboren in het dorp waar mijn familie vandaan kwam. Dat is dan nog geen reden om geen contact te onderhouden maar het heeft mij altijd verbaast hoe de familie constructie in elkaar stak. Daarnaast had mijn vader ook nog heel wat broers en zussen waardoor al die mensen op afstand een ingewikkelde massa vormden. Op zich is het best mooi om te zien hoe familieroman in elkaar steekt   en hoe er tal van stammen en takken in elkaar groeien. Het moo

Veel uitdrukkingen of gezegden gebruiken we als statement, een bewering kan je beter zeggen in Nederlands. Het gebruik van taal is dan ook wel een interessant gegeven. Dialecten geven een toon weer en een draai aan taal. Wat zien ik, is ondertussen een begrip. Voor hele generaties wordt het beeld van een film opgeroepen. De film uit negentieneenenzeventig gebruikt de Amsterdamse uitdrukking terwijl het Algemeen beschaafd Nederlands zou klinken als wat zie ik. Die toevoeging van de n past in het volkstaal gebruik. De film speelt in de Amsterdamse rosse buurt af. De uitdrukking rosse buurt beter bekend als wallen is redelijk normaal voor een buurt waar prostitutie voorkomt. In Amsterdam heb natuurlijk het Amsterdamse dialect maar ook de Joodse taal zit daar ondertussen in. Dialecten en straattaal maar ook tal van andere nationale talen zijn ondertussen ingeburgerd. Hoe ga je daar dan mee om of wat is wijsheid. In de straat waar ik geboren ben leefden tal van verschillende milieu’s. Ik be

Nogal ongemakkelijk ga ik soms op pad. Of ik nu ver moet reizen of niet, ik heb van die start momenten waarop ik niet verder kom dan de drempel. Het is dan eigenlijk een stukje wat ik altijd mooi vind in een nummer van de Nederlandse groep HET. Ik heb geen zin om op te staan, ik zit aan tafel of op de bank of lig zoals ze zingen nog in bed. Eenmaal opgestaan pak ik mijzelf dan op en ga gewoon op pad.  Moet ik wat verder weg dan is de gemeentegrens voldoende om alles achter te laten en gezellig het onbekende van de dag tegemoet te treden. Vaak is de drempel van het huis overstappen al genoeg. Het is een vreemd fenomeen van onzekerheid, twijfel of gewoon luiheid. Ik kan daar overigens ook heerlijk van genieten. Beurzen, vakantie of ander zakelijk gereis het blijft hetzelfde. Ik reisde zakelijk een aantal keren naar Antwerpen, het universiteitsziekenhuis, en belandde zoals vaker op de ring van Antwerpen in het dilemma van de keuzes van de afslag. Moet ik nu hier rechts of nog even in het

Iedere morgen als mijn brein langzaam opstart uit de situatie van diepe alfa staat komen de beelden binnen alsof ik geheel ongeïnteresseerd aan het doorklikken ben op een televisie. De honderden kanalen die we ondertussen gewend zijn op de gewone televisie ben ik heel mijn leven al gewend in mijn hoofd. Één woord is genoeg voor veel plaatjes en ieder plaatje vertelt zijn verhaaltje. Dat kan natuurlijk vermoeiend zijn maar als je het transformeert naar een kleurrijk feest dan is iedere morgen een feest. Ik ben niet iemand die mopperend wakker wordt ook al zijn die vele beelden en indrukken uit de nacht soms genoeg voor een hoofdpijn gevoel schakel ik de positieve modus in en zie de negatieve indrukken als nodig als balans. Vandaag kwam ineens de vakantie om de hoek kijken en ik keek terug. Dat gevoel van vakantie leverde zo een enorme hoeveelheid data op in de zoekmachine van mijn hoofd dat ik het beperkte tot één moment om hierin te verwerken. Het is wel lastig om mij te beperken tot é

Een leven lang komen de dagen voorbij als weken of maanden. Jarenlang kijk ik dag in dag uit naar de gebeurtenissen waaruit of waarover ik uren kan vertellen. Ik ben daarin net als de spreekwoordelijke kámeel die door het oog van de naald gaat. Ik ben geboren om 00.00 uur. Mijn vader koos voor de tweede dag omdat dit ook de geboorte datum was van mijn grootmoeder. Mijn dokter droeg borrelglazen als brillenglas in zijn hoornen brilmontuur en als klapstuk vloog ook nog eens een raam venster uit de sponning. De dagen vlogen voorbij en voordat ik het wist stond ik in het volle leven en vergat hoe ik begonnen was. De tijd was iets magisch, het was er niet en daar waar het voorbij kwam was het de zon als kern en de maan die het ritme aangaf. Zo kwam ik als reiziger vanuit het stenen tijdperk in de twintigste eeuw terecht. Mijn moeder vertelde verhalen en stelde mij vele vragen. Uit dat leven van verhalen vertellen en antwoord geven met een doorzicht in de planetaire tijd schrijf ik hier mijn