Gisteren sprak in een tante, nou ja half tante aangezien het de halfzus van mijn moeder is. Eigenlijk spraken we haar altijd al aan met haar voornaam omdat ze even oud is als mijn oudste zus, nou ja zoals mijn oudste zus nu zou kunnen zijn.
Zowel mijn moeder als mijn zus zijn al overleden ( en mijn broer ook al weer een jaar),maar toch blijft zij contact leggen en ik, ik ben daar door de jaren heen moet ik zeggen dat minder gaan doen. Ja natuurlijk mag ik mij daar voor schamen maar laat ik zeggen ik doe dat maar half.
Van alle kinderen ben ik niet geboren in het dorp waar mijn familie vandaan kwam. Dat is dan nog geen reden om geen contact te onderhouden maar het heeft mij altijd verbaast hoe de familie constructie in elkaar stak. Daarnaast had mijn vader ook nog heel wat broers en zussen waardoor al die mensen op afstand een ingewikkelde massa vormden.
Op zich is het best mooi om te zien hoe familieroman in elkaar steekt en hoe er tal van stammen en takken in elkaar groeien. Het mooiste is de beleving. Dat laatste is voor mij dan ook wel altijd het centrale thema, hoe beleef je het of hoe heb je het beleefd.
Juist dat stuk is dan ook altijd fijn om te bespreken met mijn half tante. Mijn moeder is in negentienzeventig overleden. Een compleet andere tijd dan nu mag je wel stellen. Door het wegvallen van mijn moeder viel er ook een groot collectief geheugen weg.
Vragen stellen aan mijn vader deed ik niet en bij mijn oma luisterde ik vooral en probeerde de kluwen van mensen en haar origine maar te ontwarren. Mijn tante is niet de enige van haar stam die nog leeft. Juist dat maakt dat we gemakkelijk praten over tijden van toen tot nu.
Die waarneming en aanvulling op zaken die ondertussen ontrafeld heb zijn dan ook leuk om te bespreken. Zij kijkt vanuit de werkelijkheid van het dorp en het leven zoals het daar voltrokken heeft naar de zaken en relativeert nu hier aangezien ze zelf ook al meerdere keren bijna het loodje heeft gelegd.
Juist die verbinding maken wij en spreken zonder aanziens des persoons de situatie. Zij was nadrukkelijk bevriend met mijn oudste zus en spreekt er met liefde over als hartsvriendinnen. Ik spreek nooit meer over mijn zus omdat het onderwerp nergens past.
Alhoewel een mooi moment een aantal jaren na de dood van mijn zus er nog iemand van haar werk bij de PTT belde . Die vriendin, ook telefoniste, was op zoek naar haar en kwam bij mij terecht. Natuurlijk was het spijtig om het overlijden te moeten melden maar het was ook weer mooi om de verhalen over haar terug te horen.
Zowel mijn tante als haar oud collega roemden haar over haar moed om dingen aan te pakken. Mijn zus was niet bang op straat en sloeg er gewoon op los als zij lastig gevallen werd of werden. Haar oud collega had het over Rotterdam bij Blaak en mijn tante had het over het dorp.
Zij voegde er aan toe dat mijn zus het nooit vergat als iemand een klap tegoed had. Zodra zij die dan uitgedeeld had, de score verrekend, dan was het ook weer oké. Dat maakt het dan ook wel weer bijzonder als je vanuit waarneming een beeld hebt en zo tussendoor vanuit een collectief geheugen zaken weer aangereikt krijgt.
Ik vergeet ook niet veel maar archief des te meer. Nee ik zal die klap uitdelen om te vereffenen maar weet wel dat een archiefstuk plots geactiveerd kan worden waardoor ik enorm op mijn qui vive ben. Mij tante die activeert altijd iets liefdevols in mij en daar ben ik haar dankbaar voor.
Vele vakanties heb ik daar doorgebracht, in het dorp van mijn moeder, het huis van mijn oma en stiefopa en met liefde werd ik daar ontvangen. Wie wie was en waarom bleef lang een vraag. Op mijn hoede zijn heb ik wel geleerd op bezoek bij de familie met zijn ingewikkelde structuur. Misschien is het daarom wel dat ik vredestichter wil zijn, of held van de werkende klasse, ik doe het graag en met liefde
0 Reacties