Iedere morgen als mijn brein langzaam opstart uit de situatie van diepe alfa staat komen de beelden binnen alsof ik geheel ongeïnteresseerd aan het doorklikken ben op een televisie. De honderden kanalen die we ondertussen gewend zijn op de gewone televisie ben ik heel mijn leven al gewend in mijn hoofd. Één woord is genoeg voor veel plaatjes en ieder plaatje vertelt zijn verhaaltje.
Dat kan natuurlijk vermoeiend zijn maar als je het transformeert naar een kleurrijk feest dan is iedere morgen een feest. Ik ben niet iemand die mopperend wakker wordt ook al zijn die vele beelden en indrukken uit de nacht soms genoeg voor een hoofdpijn gevoel schakel ik de positieve modus in en zie de negatieve indrukken als nodig als balans.
Vandaag kwam ineens de vakantie om de hoek kijken en ik keek terug. Dat gevoel van vakantie leverde zo een enorme hoeveelheid data op in de zoekmachine van mijn hoofd dat ik het beperkte tot één moment om hierin te verwerken. Het is wel lastig om mij te beperken tot één moment omdat ik al gauw de vele plaatjes rond dat ene moment wil vertellen.
Bijna bijbels wil ik beginnen met, het was in de tijd, maar het is bij het vertellen altijd in de tijd. Dit verhaal begint eigenlijk met de reis naar Frankrijk in een periode zonder Tom Tom of Garmin Google maps of welk alternatief dan ook. De route was al wel via internet uitgezocht en uitgeprint. Ooit had ik geleerd om dit soort routes op hoofdlijn in je hoofd te hebben zodat je op cruciale momenten niet hoeft te ruziën over de keuze van de weg.
In Parijs werd het zoals wel vaker spannend. De keuze om links en rechts te gaan in het idee dat je goed rijd is altijd wel een moment. Uiteindelijk zonder te veel problemen reden we met zijn drieën toch gewoon de juiste route richting Motignac wat op dat moment ook een bekend dieet was. Het zijn lange ritten ruim negenhonderd kilometer maar met een duidelijk einddoel.
Als ik zo een lange rit maak is het net alsof ik televisie kijk, alsof het landschap als een rol onder mijn doortrekt en de auto op een soort rollenbank stil staat. Misschien is het wel de ervaring vanuit de Tour de France die ik met veel plezier volgde die de voorbijtrekkende landschappen zo bekend maakte. Waarbij je gewend bent aan het verkeer wat in beweging is en je uit je luie positie alleen zit waar te nemen.
Vanuit die ervaring van virtuele werkelijkheid naar de daadwerkelijk fysieke ervaring is een mooi moment. De huidige virtuele werkelijkheid benaderd nu al die ervaring van gehobbel over de golvende wegen met oneindige gebogen wegen en eindeloos rechte wegen met hoogte verschillen in de bermen. Wat niet in de virtuele werkelijkheid zit zijn de verschillende geuren en de verwachting waarin drie mensen in de besloten ruimte van de auto verkeren onderweg naar het onbekende doel.
Natuurlijk is het doel bekend en zijn de afspraken rondom aankomst vastgelegd maar op een moment waar alles nog via vaste telefoonlijnen en beperkte email gaat blijft het spannend wat je kan verwachten. De geprinte route en de plaats zijn handig en bekend. Zodra het departement de Dordogne in beeld kwam en de plaatsnaam op de borden verscheen kwam het warme gevoel van vakantie boven.
Met de heerlijk ruikende brem, die beelden uit mijn jeugd naar boven bracht, onze voortuin had een brem waar mijn moeder zo van genoot was het een goed gevoel. Ik stelde nog één vraag, die ik beter thuis had kunnen stellen, heb je het adres waar we moeten zijn. Dat was een mooi moment omdat het antwoord nee was. Een beetje ontluistert was ik wel.
We wisten alleen hoe het kasteel heette waar we naar toe gingen en die naam bleek vooral een aanduiding te zijn die ter plaatse alle kanten op wees. Nu hadden we wel het telefoonnummer en waren we op de juiste tijd aanwezig maar er werd niet opgenomen op het moment dat wij belden. Na een lange rondrit op zoek naar de locatie waarbij veel bijzondere plekken vonden lukte het uiteindelijk telefonisch contact te krijgen.
We waren weer teruggereden naar Montignac en dat bleek helemaal te kloppen. De twee uur durende rondrit op zoek naar de locatie hadden we ons kunnen besparen want vanuit Montignac was het gewoon rechts en bij de begraafplaats links de berg op en ja dan stond er een bordje. Nadat we waren aangekomen waren we ook wat extra afgevallen van alle stress vanwege het zoeken en het ontbreken van het adres.
Iedere morgen gingen we gezamenlijk aan de slag zoals afgesproken rond het verblijf op het kasteel. Een gezamenlijke inspanning leverde een gratis verblijf op met maaltijden en al. Het is een geweldig gebied om te verblijven en iedere ochtend stond ik op met alle beelden in mijn hoofd en maakte de ontbijttafel deelgenoot van mijn creatieve en vrolijke beelden.
Het was wel duidelijk dat er genoeg mensen niet de zelfde creativiteit en vrolijkheid deelden. Het werd dan ook een vakantie waarin de verbazing de verbeelding verdrong waarin de magische plekken van de Dordogne alles goed maakten. Ook de terugreis was meer dan magisch te noemen. Met een uitvallende dynamo en met handen en voeten gesprekken lukte het ook na een paar uur vertraging de reis voort te zetten en op tijd in Nederland terug te zijn voor een volgend feestelijk moment.
De verbeelding van dat ene plaatje brengt jaren van plezier en bijzondere momenten boven, zo heb ik de heel mijn leven iedere dag een soort juke box die muziek speelt en zorgt voor never a dull moment. Iedere morgen een feest om wakker te worden ook al is het leven soms een tranendal.
0 Reacties