Chris Moorman`s blog

Ik werk met verschillende apparaten die allemaal zo hun gebruiksaanwijzing hebben. Echter niet zoals ik die graag wil. Ik wil weer graag naar mijn oude apparaten in de tussenfase van typemachine en iPad. Waarom, en hoezo zeuren daarover? Ik wil eigenlijk heel snel mijn teksten verwerken. Ik heb dan een heel verhaal in mijn hoofd en vanuit dat creatieve proces rammel ik dat er uit. Wat ik dan niet doe is voldoende opletten wat er gebeurt. In deze eerste zinnen liep ik er al tegenop, woorden worden gecreëerd die ik niet bedenk. De spatie op de iPad zit mij als het ware in de weg. Nu heb ik in het verleden, de jaren tachtig, ook al van dit soort vreemde zaken meegemaakt maar dan met een elektrische schrijfmachine van IBM. We typten zetwerk en voortdurend was er iets met de machine waardoor we uren bezig waren met correctie. ( de machine was daadwerkelijk kapot). Het is dus wel belangrijk als je wat schrijft om keuzes te maken. Snel minder correct maar, wel kloppende teksten

Hoe vaak komt het in een mensenleven niet voor dat je een verhaal verteld over je leven. Wat je hebt meegemaakt vanuit huis of gezin en wat dat met je deed of doet. Ik heb door mijn ervaringen heen geleerd. Maar wat heb ik geleerd denk ik dan vaak als ik luister naar de verhalen die ik los weet te maken. Als ik een verhaal vertel of wat het bij mij losmaakt als ik lees wat bij een  ander de ervaring is probeer ik een beeld te vormen. Beeldvorming is hierin het codewoord. Wat zie je, als je beeldender bent, of wat voel je als je meer emotioneel aangelegd bent. Je kan natuurlijk ook zo aangelegd zijn dat het je allemaal niets doet en dan is de kans klein dat je dit leest. Toch is kans wel iets wat mooi past, kansen, lot, voorbestemming, begrippen die mede bepalen hoe je iets ziet. Vanuit visualisatie is datgeen wat je hebt meegemaakt maar ook wat je aangereikt krijgt.  Hoever ben je in staat zelf te denken en dan ook nog te relativeren. Ik ga zitten op het bankje aan de rivier, en kijk n

Heel vaak, te vaak, soms denk ik terug aan een periode in mijn leven, de dagen die voorbij zijn of zelfs gaan. De days of future passed, schiet zo in gedachten, moody blues. Muziek die dan in mijn hoofd gestart wordt alsof ik één van de  populaire streamingsdiensten aanzet. Toch is het best wel eens lastig als ik iets zie gebeuren of lees of er specifieke dagen of gebeurtenissen aankomen. Plots klikt er, alsof er met met een muis gewerkt wordt, iets aan in mijn geheugen waardoor ik ineens iets lees in die kolossale bibliotheek  van mijn geheugen. Hoe dat er uit ziet?, nou zoals in de film van Harry Potter is verbeeld. Die enorme geheugenbank van mij staat overigens meestal volledig uit. Dan vraagt iemand wat en dan antwoord ik met; eh even nadenken, en dan lukt het meestal niet om in dat enorme geheugen te komen. Alsof ik het wachtwoord vergeten ben en jong dementerend ben. Dat selectieve deel van niet direct naar het geheugen gaan helpt overigens vaak genoeg, ik denk dan eerst even na