Heel vaak, te vaak, soms denk ik terug aan een periode in mijn leven, de dagen die voorbij zijn of zelfs gaan. De days of future passed, schiet zo in gedachten, moody blues. Muziek die dan in mijn hoofd gestart wordt alsof ik één van de populaire streamingsdiensten aanzet. Toch is het best wel eens lastig als ik iets zie gebeuren of lees of er specifieke dagen of gebeurtenissen aankomen. Plots klikt er, alsof er met met een muis gewerkt wordt, iets aan in mijn geheugen waardoor ik ineens iets lees in die kolossale bibliotheek van mijn geheugen.
Hoe dat er uit ziet?, nou zoals in de film van Harry Potter is verbeeld. Die enorme geheugenbank van mij staat overigens meestal volledig uit. Dan vraagt iemand wat en dan antwoord ik met; eh even nadenken, en dan lukt het meestal niet om in dat enorme geheugen te komen. Alsof ik het wachtwoord vergeten ben en jong dementerend ben. Dat selectieve deel van niet direct naar het geheugen gaan helpt overigens vaak genoeg, ik denk dan eerst even na voordat ik wat zeg. Om te schrijven helpt dat wel. Het helpt het nadenken, het vormen van die vreemde zinnen die ik graag schrijf.
Ik las net iets over verschillende levens en schoot direct mijn geheugen binnen waar tal van levendige momenten tevoorschijn kwamen. Als ik op dat moment een dictafoon zou gebruiken dan zou binnen een paar minuten een aantal verhalen verschenen zijn of de basis voor een paar romans. Nu bespaar ik mijn omgeving deze spontane opwellingen en ben mij ook bewust dat de verhalen leuk zijn maar dat ik ze niet ga schrijven voor een enkeling die ze leest. Dat is dan ook de reden dat ik lekker op deze manier bezig ben met een voldoening naar mijzelf ( terwijl ik schrijf blijven er maar verhalen komen).
Ik zag een aantal teksten van veertig jaar geleden en besefte hoeveel meer werk daar in zat dan tegenwoordig. Dat meerwerk zat vooral in het werk naar publicatie toe. Het schrijven, typen, typografische verwerking, zetten, drukken en dan de verdere processen. Hoeveel werk zat daar wel niet in. Wat daar mooi aan was en waar ik dan ook tevreden naar terugkijk is de doorzettingskracht die daar voor nodig was. Ik keek naar eigen werk en van anderen en zag hoe gedateerd ons werk ondertussen was.
Wie zou begrijpen wat wij bedoelden maar als je daar een deel van zou schrappen, een paar zinnen of namen, dan was het weer passend. Vanuit die gedachte keerde ik terug naar mijn leeswerk over de verschillende levens en leeftijden van mensen die voorbij kwamen. Ik stapte terug in de tijd en voorwaarts omdat ik een boek had ingekeken wat destijds een studieboek was en die ik in hernieuwde vorm weer voorbij zag komen. Opnieuw dook ik verder terug in tijd en moest wel glimlachen bij die gedachte.
Ik duik een enkel jaartje terug in de tijd maar reis dan in dat geheugen eeuwen terug. De bespiegeling van de mens denk ik dan, de dagen van de verleden toekomst. De mens is een bijzonder wezen, de genetische drang die ik terug zie in families om te herhalen of te kopiëren zonder daar bewust van te zijn. Ik herinner mij wakker te zijn geworden na een levensbedreigende ingreep in mijn leven terwijl er niemand was. Nou ja niemand een paar kinderen op de afdeling van het ziekenhuis. De hoofdzuster, een non, zat niet in het hokje naast mij wat uitkeek op mijn bed.
Ik voelde aan mijn hoofd, met nog een een enorme doffe hoofdpijn waarvoor ik opgenomen was, en had daar een tulband op mijn hoofd. In de beeldvorming zag en zie ik nog een prachtige tulband van een sultan. Ik weet dat ik het zo ervaren heb in het spiegelbeeld. Het beeld kwam boven door de verschillende leeftijdsverhalen. Mensen die in hun interviews iets vertelden wat mij prikkelde. Zoals ik aangaf had ik een dictafoon aangezet dan waren er tientallen verhalen verteld en was ik net als vroeger nog even bezig geweest deze uit te werken.
Nu was het verhaal van de tulband en de verbeelding het mooiste. Het was de tijdlus die dat moment van wakker worden losmaakte. Niemand was er voor de eerste indruk zoals bij de geboorte waar je door een geboortekanaal komt en huilend of niet ter wereld komt. Nu was het de stilte, hoog uit wat ligt gekreun vanwege het beurse hoofd. Door de vele verhalen die ik achter elkaar las kwam bij mij ook weer dat wonderlijke beeld boven van de momenten na mijn wakker worden als sultan in dat ziekenhuisbed.
Wie waren toch al die mensen, naast de nonnen en mijn ouders, die bij mij op bezoek kwamen. Vreemde mannen en vrouwen die kwamen kijken en het er over eens waren dat het bijzonder was of die langskwamen omdat ik het eten niet verdroeg wat mij voorgeschoteld werd. Wat het meest mooie was dat ik door het lezen over de verschillende levens vooral de kleinste prikkelingen terugvond. Onbelangrijke details die mij deden glimlachen terwijl de enorme belangrijke gebeurtenissen als simpele feiten werden weggezet.
Mooi dacht ik. Wat schrijft een mens op en laat hij weg. Sommige mensen laten alles weg en schrijven nooit wat op. Belangrijk is de liefde die iets kan uitstralen. In die tijdlus merkte ik wel dat de hoofdzuster een bijzondere liefde uitstraalde en haar werk vanuit een bepaalde devotie deed maar met een oprechte menselijke belangstelling. Daar heb ik zeker iets van opgestoken en zeker dat gevoel van tijdloosheid aan kunnen koppelen. The Moody Blues met hun muziek van The future passed waren twee jaar voor mijn ziekenhuis bezoek opgenomen.
Weliswaar hoorde ik af en toe op de radio wat popmuziek maar hun muziek hoorde ik pas later meer bewust. Analoog aan hun muziek en de titels daarvan ontwikkelde ik mijn leven en zag later pas die vergelijking terug. Antwoorden krijgen op vragen dat is wat. Zelfs als ik later op beurzen antwoorden gaf op vragen en recent weer zie je de mensen verbaasd kijken. Ik leg het dan maar uit dat ik als het ware op de drempel van een droom sta en vanuit dat vertrekpunt kijk.
Meer dan ooit voelt mijn leven niet verbonden met tijd maar meer met leven in de tijd waarin ik mij beweeg zonder er een leeftijd aan te koppelen. Voor altijd jong voelt het alsof ik elke dag als sultan wakker wordt. Uiteraard dan zonder de tulband op mijn hoofd en zoveel meer ervaringen en verhalen verstopt in dat vreemde geheugen met de voorbije toekomst. Met de muziek in mijn hoofd begin ik dit jaar als een nieuwe dag in twintintigtweeentwintig.
0 Reacties