Ik werk met verschillende apparaten die allemaal zo hun gebruiksaanwijzing hebben. Echter niet zoals ik die graag wil. Ik wil weer graag naar mijn oude apparaten in de tussenfase van typemachine en iPad. Waarom, en hoezo zeuren daarover? Ik wil eigenlijk heel snel mijn teksten verwerken. Ik heb dan een heel verhaal in mijn hoofd en vanuit dat creatieve proces rammel ik dat er uit. Wat ik dan niet doe is voldoende opletten wat er gebeurt. In deze eerste zinnen liep ik er al tegenop, woorden worden gecreëerd die ik niet bedenk.
De spatie op de iPad zit mij als het ware in de weg. Nu heb ik in het verleden, de jaren tachtig, ook al van dit soort vreemde zaken meegemaakt maar dan met een elektrische schrijfmachine van IBM. We typten zetwerk en voortdurend was er iets met de machine waardoor we uren bezig waren met correctie. ( de machine was daadwerkelijk kapot). Het is dus wel belangrijk als je wat schrijft om keuzes te maken. Snel minder correct maar, wel kloppende teksten te maken, waarbij taalvrijheid boven punctueel Nederlands gaat. De kritiek is kritiek als je commentaren zo opvat.
Die spellingchecker zit mij wel in de weg. Natuurlijk moet je je werk goed doen maar is er ook zoiets als een toetsenbord waarop je lekker werkt. Nee je kan je nooit verschuilen achter de werking van apparaten echter soms maakt het je werk contraproductief. De keuze om extra op de spatiebalk te letten waardoor woorden geknipt raken is net zo vervelend als er later achter komen dat het ene apparaat het andere corrigeert. In deze tekst heb ik nu al meerdere aanvaringen gehad met de corrector. De aanslag zoals we die moesten toepassen op de IBM, topmachine`s waren dat, lukt mij niet op de iPad.
Daarom wil ik weer terug naar mijn oude laptop of liever desktop. Toch is het ook zo dat de iPad mij wel van gemak dient en waarbij ik graag gebruik maak van dit handige dunne ding. Het is dus een haat liefde verhouding met mijn eigen hoofd in meerdere taal perioden waarin ik ben opgegroeid. Ik mis dan wel eens de reflectie op sommige stukken van mensen die mij dierbaar zijn, of eigenlijk waren. Mijn schoolperiodes zijn meermaals onderbroken geweest waarbij de keuzes die hierin optraden altijd bij mijzelf leg. Taalgebruik herken ik daarin.
Andere opbouwen van zinnen bijvoorbeeld omdat ik in oud taalgebruik enerzijds opgroeide en modern taalgebruik leerde wat niet direct mijn ding was. Ik voel mij in die zin als de oude mannen op de kade uit een vervlogen periode, waarin oud niet staat voor ouderdom. Oud is zoiets als een zoektocht naar dromen van vervlogen tijden waarbij de woorden en zinnen die als flarden in mijn hoofd zijn blijven hangen. Die gedurende creatieve processen opduiken tegelijk met de modernismen die ik ook gewend ben te hanteren en hanteerde op school, als ik aanwezig was, om discussies aan te gaan en de opponent in onbalans te brengen.
Humoristisch taalgebruik, creatieve kwinkslagen en onbedoelde volzinnen met de onmogelijke lengte zoals ik die van oude verhalenvertellers ken. Toch zijn dat wel dromen om te herinneren, momenten waarin de basis is gelegd voor al dat schrijfwerk wat ik geproduceerd heb. Leuk genieten, gniffelend in mijn hoofd om de vondsten op papier. Nu recent de opmerkingen kwamen toetse ik dat elders en kwam tot de conclusie dat tot de weeromstuit het geheel anders lag. Nu ja positief dat de reactie er is want ik wil altijd leren en reflectie is iets gezonds.
In discussie rondom de teksten ontstond er een pracht van discussie waardoor ik merkte dat mijn taaltechnisch gekozen taalgebruik niet je dat was en de consistentie van tijd mistte. Één lijn uit één periode. Een recent overleden neerlandicus had mij ooit meegegeven dat mijn bloemrijke geschrijf iets unieks was ook al was het niet de consistentie waar ik naar verwees. Mijn werk over de Zwijndrechtse Nieuwlichters wat ik hen had voorgelegd kon zijn goedkeuring wegdragen alhoewel.. Zijn opmerking was breder opbouwender en juist vleiend met de vermaning goed op te letten.
De spellingchecker zat mij destijds nog niet dwars maar ik ben allen dankbaar voor de opmerkingen die ik mag ontvangen omdat de boodschap duidelijk is. Wat ik in mijn hoofd heb en wil vormgeven moet wel dat zijn wat ik opschrijf. Gelukkig gebeurde het mij niet alleen dat de spellingschecker mij dwars zat en heb ik op andere apparaten het zelfde zien gebeuren. De opmerkingen hebben mij meegeholpen om scherp de teksten te lezen en te corrigeren. Heerlijk dat leren in en van het leven. Zeur niet is de eerste gedachte maar zeker niet van mij.
Annie MG Schmidt moet ik mij telkens voorhouden in mijn hoofd als het om creatieve processen gaat en Wim T schippers voor de bijzondere wending en Nescio als herinnering aan de neerlandicus die mij motiveerde mij niet op te laten houden door criticasters. Ik heb dromen om te herinneren maar droom ook mijn dromen om verder te komen. Ik heb mijn kinderen gedroomd zoals de aboriginal’s dat deden. Als ik dat vertel dan levert dat net zoveel kritiek op als dat ik niet op de spellingchecker let.
De oude mannen op de oude kisten aan de rivier, ze dromen ook, maar wat dat blijft een geweldig mysterie wat er daar gebeurt. De rivier is een geweldig verhaal, het water staat voor leven en dood een balans waar een mens altijd mee geconfronteerd wordt. En ik ik schrijf maar door en kijk nog een keer naar de mannen, de kisten en hun opschriften. De oever met de gedachten aan wat er voor je en achter je ligt.
0 Reacties