Hoe vaak komt het in een mensenleven niet voor dat je een verhaal verteld over je leven. Wat je hebt meegemaakt vanuit huis of gezin en wat dat met je deed of doet. Ik heb door mijn ervaringen heen geleerd. Maar wat heb ik geleerd denk ik dan vaak als ik luister naar de verhalen die ik los weet te maken. Als ik een verhaal vertel of wat het bij mij losmaakt als ik lees wat bij een ander de ervaring is probeer ik een beeld te vormen. Beeldvorming is hierin het codewoord. Wat zie je, als je beeldender bent, of wat voel je als je meer emotioneel aangelegd bent.
Je kan natuurlijk ook zo aangelegd zijn dat het je allemaal niets doet en dan is de kans klein dat je dit leest. Toch is kans wel iets wat mooi past, kansen, lot, voorbestemming, begrippen die mede bepalen hoe je iets ziet. Vanuit visualisatie is datgeen wat je hebt meegemaakt maar ook wat je aangereikt krijgt. Hoever ben je in staat zelf te denken en dan ook nog te relativeren. Ik ga zitten op het bankje aan de rivier, en kijk naar de overkant. Juist die overkant is een mooi principe voor een visualisatie. Wat zie je en waarom kijk je er naar.
Juist dat stukje kijken, en ook nog zien is zo alles bepalend. De rivier roept bij mij altijd meer op dan de rivier waar ik aan opgegroeid ben. Ik denk aan de Eufraat of de Tigris, de Ganges of de Nijl, de amazone enorme levensaders die als je die noemt meteen beelden oproept. Zo reageer ik ook op de verhalen van anderen. Ik vlieg als het ware weg in gedachten en zie de levens in beelden voorbij komen alsof ik iets uit een Bouquet reeks lees. die simpele romannetjes met een feel good moment er in. Verhalen vertellen was nog niet zo lang geleden een gewone zaak.
Omdat wij gewend zijn over heel de wereld te reizen zijn de verhalen over de wereld anders geworden. De verhalen van scheepslieden die vertelden over grote oceanen en verre kusten zijn niet meer interessant want we reizen er zelf wel even heen om het verhaal kleurrijker te vertellen. Die eigen beleving die kwam ik tegen. De vraag; ben je er wel eens geweest? waarbij meteen de ervaring volgde herken ik. Want wat is er mooier dan op die plekken te komen waar de rivier anders is dan hier en de brug hoger of langer en de reis met de veerpont uren duurt, ik beaam dat keer op keer.
De wereldreiziger die terugkomt is net zo interessant als de mens die zijn achtertuin ontdekt en dat kom ik tegen en leeft in mijn hoofd. Het schip op mijn rivier vaart over de hele wereld en brengt bij mij het verhaal op gang. Het schip vertelt, zelfs als nieuwgebouwd vaartuig, mij al het verhaal van eeuwen her. De mannen en vrouwen op de bankjes aan de oever van de rivier wachtend op wat gaat komen,wie gaat komen op de overzet van de veerpont die al eeuwen zijn functie heeft. De verhalen die mensen vertellen op het bankje zonder dat je ze spreekt.
Hun lichaamstaal, kleding, zorgelijke of in blijde verwachting geplooide gezichten het doet mij veel. Het brengt mij in gedachten langs tal van mogelijkheden van beleving. Als ik zo een beeld vastleg en wat begrippen opschrijf, mij terugtrek met een schrijfmachine, dan lukt het een eindeloos verhaal te schrijven. Weliswaar moet een verhaal een kop en een staart hebben zoals de Bouquet boekjes maar toch. Ooit bij een afscheidsreceptie kreeg ik met een aantal andere collega's een boekje. Het boekje vertelde over de typering van een persoon.
Het was heel leuk en attent gedaan en omdat zoiets onverwacht is ga je zitten luisteren naar het verhaal. Veel typeringen kon je zo plaatsen en waren ook goed gekozen. Bij mij aangekomen, je wist nooit wanneer je aan de beurt was, werd het verhaal op het laatste moment gewijzigd. De klik die wij hadden bood mogelijkheden genoeg om een typering te maken. Toch waren de typeringen al vastgelegd door de inhoud van de boekjes. Meer smaken waren er niet. Met vriendelijke woorden werd het verhaal verteld maar met een mooie wending.
Ik vond het wel mooi omdat er een intuïtief moment werd gecreëerd. De spreker gaf aan voor mij eerst een ander boekje in gedachten te hebben maar dat gaande de presentatie hem toch iets anders was ingevallen waardoor dat ene boekje mij zou moeten toevallen als typering van mijn persoon. Het was een boekje over Arabische vertellingen, verhalen zonder kop of staart. Een soort parabel achtige verhalen waarbij jezelf maar moest bedenken wat de boodschap is. Het sprak mij bijzonder aan gezien het feit dat ik zelf zo vaak een verhaal zonder kop of staart maak.
Maar wat daarin benadrukt werd was dat unieke karakter vast van werken dat ik er op na houd. We zijn elkaar nog vaak in het leven tegen gekomen en hebben eigenlijk nooit meer over het boekje gesproken. Wat mij is bijgebleven is de stijl van vertellen uit de verschillende culturen die er toen aangereikt werden. Het heeft mij in ieder geval gebracht nog meer te letten op de wijze waarop verhalen vertellers uit de verschillende culturen hun boodschap verpakten in het verhaal. Veel muziek teksten bevatten die visualisatie, die boodschap of verbeelding.
Reden genoeg om muziek te verwerken bij de blog. Klik je dat aan dan wordt je direct in een andere context wakker uit het verhalen kom je zo weer in je eigen mensenleven. Stel jezelf eens voor op een boot die vaart over de rivier en alles is anders, de veerpont vaart plots naar elders. Wat doet het met je als alle kleuren veranderen en je naar de lucht kijkt.
0 Reacties