Je hebt van die namen die je direct aan iets anders doen denken. Bij Tahoe denk ik dan vaak aan Hawaï. Dat heeft vooral te maken met de klank want een eiland als Oahu heeft ook al zo een mooie klank. Nu kan ik al die eilanden wel opnoemen maar dat gaat voorbij aan de tofoe. Toch moest ik vaak aan Aziatische landen denken bij het horen van de klank van tofoe en niet onlogisch aangezien het daar een gewoon product is in de keuken. De eerste keren dat ik dat tegen kwam was in de jaren zeventig. Een onduidelijke witte massa die als je er in kneep vocht losliet. Ik kende het niet maar het was destijds een budget vriendelijke voedingstof en paste bij het budget van de studenten waar ik mee te maken had.
Voor mij was het duidelijk dat het bij hun ook niet de eerste keuze was. Geld en voedingswaarden waren zeker de drijfveer. Maar hoe bereid je dat dan was de vraag. Ik had niet leren koken maar moest mij toch aanpassen naar de wereld van zelfredzaamheid. Koken bestond in die periode vooral uit de kennis van het koken van aardappelen, handig voer uit blik en eventueel vlees als dat niet al te ingewikkeld was en zo in een koekenpan kon met een klontje boter. Om nou te zeggen dat het koken was nou nee. Het was dus handig als iemand anders kookte zodat je kon afkijken wat er mogelijk was. Kruiden gebruik hield op bij peper en zout dus was het met smaak vooral iets zoektocht was.
Eigenlijk was het een bredere zoektocht. De locatie waar ik de tahoe ging eten was bepaald geen Hawaï, maar het oude noorden in Rotterdam in de Burgemeester Roosstraat. Een studentenwoning met een schuin aflopende vloer en daardoor een enorme oppervlakte. De wijk werd gesaneerd en er werd dus flink gesloopt. De kerk die achter de woning stond was in onbruik geraakt en werd gesloopt. Het Rotterdam van na de oorloog werd gekenmerkt door huisjesmelkers, mensen met geen enkel moreel kompas die slechts alleen op winst belust waren en werkten met knokploegen om duidelijk te maken wie de baas was.
Studenten in de wijk waren politiek geëngageerd en verdeeld in politieke stromingen waarvan de een nog specifieker was dan de ander. Ik surfde met mijn gedachten mee op de beweging van verzet en opbouw. In de jaren zeventig stonden nog alle zuilen overeind en splitsten binnen de zuilen zich meerdere splinters af zonder het echte landschap van verzuild denken te veranderen. Zoals de kerk gesloopt werd zou het nog lang duren voordat ook de zuilen en machtsstructuren zouden veranderen. Hawaï bleef door mijn hoofd spoken als heerlijk tropisch gebied al was het dan alleen maar omdat op het Veerplein in Zwijndrecht een muziekwinkel zat die verbonden was met de Hawaï muziek.
De humor was dan ook dat de mensen uit die muziekgroep pas veel later deze eilanden gingen bezoeken. Iets horen en zien in je dromen was dus geen raar fenomeen. Toch was er meer dan muziek want ook het eten uit de Aziatische keuken kwam steeds meer in beeld door onder andere de tofoe of tahoe. De families uit de oost die ik kende hadden altijd die aparte geuren in de keuken die ik zeker niet kende. Ik was gewoon om de geur van kool en spruitjes, spek en gehaktballen te ruiken. Nasi waar over gesproken werd kende ik vooral uit taalgebruik maar niet uit smaak. Bij mij thuis hield men ook van vis in alle soorten en maten die vooral op vrijdag gegeten werd , vanwege die ene zuil maar, die was ook niet aan mij besteed.
Het mag duidelijk zijn dat ik een wat andere smaak had en zolang ik iets niet kende of aangestaard werd door dood vlees ik er geen trek meer in had. Wat de boer niet kent eet hij niet zeg maar. De Nasi die ik het eerst proefde kwam uit blik. Koen Visser was het merk en omdat het uit blik kwam makkelijk klaar te maken. Op het moment dat wij bezoek hadden was dat makkelijk en een bijzondere maaltijd. Veel voor weinig en altijd geinig, vooral door de oom die de ontdekte sambal toevoegde. De afhaalchinees had ondertussen zijn intrede gedaan maar eten halen beperkte zich vooral tot patat, die zelf ook te bakken was maar bewerkelijker dan vandaag de dag, en dan nog die vette geur van frituurvet.
Mijn familieleden waren het vooral die van al die andere smaken hielden maar door het budget kwam ik dan toch in contact met de tahoe. Die vreemde witte massa in plastic verpakt. De prijs uit die tijd was inderdaad voordelig, huidige prijsstelling 45 cent, maar geschikt voor meerdere personen om te eten. Voedingswaarde was er in vergelijking alleen maar een prijspeil van 2.50 nu. Zelfs die laatste prijs was dan ook een minimale hoeveelheid vlees. Vandaag de dag eet ik met plezier gefermenteerde soja en geniet mijn lichaam van groenten en zilvervliesrijst e(n veel groenten). Hoe blij kan ik zijn en worden van de groenten die nu ruim voorhanden zijn. In de jaren zeventig werd ik dat van bijvoorbeeld worteltjes en doperwten.
Op vakantie kreeg ik dat ook wel eens als ik al dat andere te vette eten niet lekker vond. Ik werd destijds blij van als ik verse wortelen uit de grond mocht halen om na het afspoelen op te eten. Ik zie nu zelfs dat na het ineenstorten van bestaande zuilen dat er een beweging op gang is gekomen die voeding anders bekijkt. Zelfs mijn broer, die lekkerbek was van allerlei eten, ging over naar mijn voedingsstijl. Ik was daar gelukkig niet verantwoordelijk voor. Want stel je voor dat mensen niet autonoom mogen kiezen. Mijn kinderen krijgen vlees en vis en genieten daar van en wat is mooier dan hun te zien genieten. Net zoiets als genieten van de Hawaï muziek terwijl je er nooit geweest bent.
Ik visualiseer vanuit de droom de werkelijkheid die voor ieder vanuit eigen perspectief de werkelijkheid is. Probeer het eens, wat? Beiden de visualisatie en de tahoe.
0 Reacties