Vandaag was de planning opstaan, klaar maken voor de dag waarin de agenda stond voor een bezoek door monteurs vroeg in de ochtend. Voor hun bezoek stond twee uur gereserveerd en had ik mij al voorgenomen bezig te zijn met mijn schrijfactiviteiten. Zo kon ik mijn tijd goed indelen en niemand voor de voeten lopen. Zelf ben ik een beetje nieuwsgierig en bemoei ik mij graag met werkzaamheden waar, al vind ik dat zelf, verstand van heb. Nu is ergens verstand van hebben en daadwerkelijk inzicht hebben in wat er gebeurt wel een verschil.
Ik heb de gewoonte te vertellen dat diploma’s niet direct leiden tot het inzicht wat er bij het werk hoort maar, het helpt wel. Daarbij maak ik ook wel eens de opmerking dat ik geen diploma’s heb. Feitelijk is dat niet zo maar door tal van gebeurtenissen heb ik wel de neiging om die geen enkele rol te laten spelen omdat de waarde voor mij niet zit in het papier. Dat komt dan vooral door de ervaringen die ik heb. Ervaringen die ik gelukkig telkens kan bijstellen om niet dogmatisch te denken. Toch blijft altijd weer doorklinken dat ik anders denk over over mijn eigen papieren.
Ik kwam ze weer tegen in de mappen en laatjes waar ik ze opgeslagen had. De diploma’s zijn als het ware de littekens uit leven zoals ik dat mooi vind om uit te drukken. Ik heb een scheiding gemaakt tussen kennis, inzicht en daarna gedrukte papieren. Ik doe in het loeven dat wat op mijn pad komt. Juist in dat stukje heeft het mij vaker verbaasd dat ik functies deed of op plekken leiding gaf waarvoor anderen een papier moesten hebben om dat uit te voeren. Zo een moment was dan ook een reden om mijn gedachtegang bij te stellen. Ik herken de structuren waar de medemens zijn best doet voor het diploma en waardeer hun inzet bijzonder.
Ik leer er van door er naar te kijken. Inzicht verwerven is voor iedereen anders en in een interview wat ik recent gaf kon ik dat mooi benadrukken. Zeker op dagen als deze dat alles iets anders verloopt kijk ik graag naar mijn eigen reactie. Had ik dit verwacht en wat zal er uit voortvloeien. Het is de mooie gedachte die ik koester, de manier om er met liefde naar te kijken. Eigenlijk loopt het niet anders maar mag ik het anders doen net zoals ik dat deed bij veel opleidingen of uitvoeringsprojecten. Mijn houding is bij alles wat er gebeurt een leerproces. Tegenslag, pech of geluk is iets waar ik uit verwondering naar kijk.
Het verhaal van de dag bevat meestal meer dan waar ik mij op voorbereid had. Vandaag zijn het de foto’s die mij iets vertellen maar het verhaal wat ik schrijf is anders. Zodra ik dat klaar heb en naar de details kijk die op de foto voorkomen is het mij duidelijk dat ik daar over geschreven heb. Vandaag kwam dat meer dan eens voor en maakte dat dan weer heel leuk. De spiegel die noodrakelkijker wijze nodig was . Het is genieten van de kleine dingen en toch het grote geheel zien. Heb ik verstand van zaken, nee roep ik dan snel. Heb ik dan inzicht verworven en ook dan wil ik wel ontkennen om vooral in de creatieve stroom verder te gaan.
In het interview vertelde ik mijn verhaal en beantwoorde de vragen . De interviewer was totaal onbekend en werd gedaan per telefoon. Toch was het iets wat zoals ik dat bij examens tegen kwam. Je weet niet wat er gevraagd wordt maar je bent klaar om antwoord te geven. Ik had kunnen weten dat de dag van vandaag anders zou verlopen omdat in de antwoorden van het interview eigenlijk opgesloten zat hoe anders het zou gaan.
Het is wel genieten om los te laten om het gevoel, de liefde voor het geheel toe te laten. Het is altijd anders en eigenlijk is ieder diploma waardevol of het nu geprint, geschreven of gesproken is. Voortaan is elke dag anders en geniet ik met een glimlach en straal de liefde uit die mij niets kost maar meer oplevert
0 Reacties