Dagenlang speelt het al door mijn hoofd terwijl ik met grote bogen rondrijd op zoek naar nieuwe routes om te komen waar ik wil. Wegen veranderen waardoor er nieuwe patronen aangelegd moeten worden en een dieper gevoel geraakt wordt waar ik iets mee moet. Moeten, omdat de keuzes die ik maak een veranderend patroon teweegbrengen. Vastgesleten patronen of aangenomen denkwijzen teisteren een mensenleven. Hele oorlogen ontstaan daardoor. Tenslotte concentreer ik mij op een aantal oude foto’s omdat ik daarin herken wat er in mijn hoofd, mijn brein, gebeurt. Het oude Dordrecht waar ik naar school ging veranderde en straatnamen verdwenen omdat straten gesloopt werden en er nieuwe wegen door ontstonden.
Soms bleef de weg of straat wel maar het patroon van de stad veranderde en de nieuwe routes moesten wel gevolgd worden door al dat gesloop. Nu ben ik de verandering vaak zat tegen gekomen maar de foto’s brachten de heerlijke herkenning teweeg die mijn brein deed activeren op het onderwerp verandering van patronen en namen van straten en wegen. In de dagen dat ik van rondrijden en telkens nieuwe keuzes maken bleef de gedachte aan het oude Dordt meespelen. Reclameborden die voorheen als een soort baken mij de weg wezen zijn ondertussen uit het straatbeeld verdwenen maar ook allerlei gebouwen.
In Dordrecht de reclameborden uit vervlogen tijden geven ook wel mijn gevoel weer van nostalgisch mijn weg zoeken. Mijn vader vertelde wel over zijn reizen op de brommer naar zijn geboorteplaats en hoe hij wist waar hij onderweg een afslag moest nemen om op een hoofdroute moest komen. Mijn hoofd bezat niet dat postduif mechanisme en bij veranderingen op de route moest ik vaker zoeken naar de alternatieve mogelijkheden. Gelukkig weet ik dat al heel lang waardoor ik niet in paniek raak maar het is wel eens teleurstellend als je dan niet oplet en weer moet zoeken naar de oplossing die soms dichtbij is.
In Londen had ik dat ook maar daar kwam ik door mijn reisgezelschap snel overal heen. Ik herkende de borden, de straten, stations en wist verdraaide goed waar ik was. Het was vooral de schakeling die ik de afgelopen tijd ook weer had. Ik herkende het mechanisme en begreep plots ook wat het veroorzaakte. Mijn dromen door associatief denken veroorzaakte dat ik niet bij de les bleef. De straten in het Dordtse hielpen mij bij deze conclusie. Op de foto zag ik de Vest. Die bestond nog steeds en ondanks alle veranderingen was dit een verbindingsweg gebleven op het stadspatroon. De heer Heymansuysstraat die in de spreektaal zo anders werd uitgesproken dan ik hem las hielp mij enorm in het begrijpen van mijn dromen.
Omdat de hele wijk veranderd was en ik dat slechts fragmentarisch had meegemaakt, miste ik tal van verbindingen. Want ging iemand mij dat uitleggen, dan blokkeerde ik op de begrippen die ze er aan hingen. Door terug te denken aan het dromen kwam ik al snel tot de conclusie dat ik mijn interne kaartsysteem opnieuw moest gaan indelen. Oriëntatie als de postduif of vliegenier op grote objecten en op tijd afvinken als er een gebouw verdween of bijkwam. Ik moest weer even terug in mijn brein en daar nieuwe verbindingen aanbrengen. Echt erg vond ik dat niet omdat ik daarmee meteen vrede vond voor de verkeerde afslagen die ik had genomen.
Verfrissend zelfs dat nieuwe denken en het oude genieten en combinatie van bewustzijn en vaardigheden die leidt tot nieuwe. Gemakshalve zocht ik nog even wat informatie op die mij kon helpen als ik dan ook nog dialectiek gezien afgeleid wordt en hoe daar mee om te gaan. Ja dacht ik de oplossing dat een mens zichzelf kan verbeteren door anders te programmeren die wetenschappelijk ook nog eens bevestigd wordt, hoe mooi kan de wereld worden. Eeuwenlang verdwijnen er structuren, bedacht ik mij waarop wij navigeren, spiritueel, geografisch of gewoon gemakshalve.
De waarom vraag verdween, vooral de verontwaardiging van hoezo kwam weer voorbij die direct plaatsmaakte voor Aha. Gewoon genieten van de zoektocht van de nieuwe wegen om te komen waar je mag komen. Ik kijk nog eens naar de foto’s en zie dan de mensen die huns weegs gaan en gekomen zijn waar ze mochten zijn. Ik luister naar de muziek uit de tijd dat ik door het oude Dordrecht reed over de verdwenen wegen uit vervlogen tijden denkend aan mensen die niet meer zijn.
0 Reacties