Ik zat even rustig te kijken, artikelen en socials door te bladeren en bedacht mij weer even wat ons als mensen toch bezig houdt. Bezig in de zin van denken, entertainment, nonsens nieuws, dagelijkse bezigheden. Denken dat is wel mijn drukste bezigheid bedacht ik mij. Vaak breng ik zaken graag terug naar een basis van nut en noodzaak, het hoezo waarom. Vanuit die optiek keek ik nogmaals naar een serie artikelen en aanverwanten. Iconische filmpjes trokken mijn aandacht omdat daarin menselijk gedrag zo mooi zichtbaar was naast de werkelijkheid van de planeet aarde waarop wij leven. De natuur met haar grillen, eigenlijk onzin, laat de werkelijkheid zien waarin wij leven.
Vanmorgen fietste ik weer eens buiten en genoot van die werkelijkheid, wind en regen lieten zich niet onbetuigd terwijl ik de rivier kruiste. De regen viel enorm mee, soms komt het met bakken de hemel uit, maar de wind was goed sterk aanwezig. Ik mag dat wel want het helpt het denken kernachtig te worden. Waar ik in de zomer of de lente in een zwoele een bijna roes verwekkende toestand kan geraken maakt de wind mij wakker en prikkelt de zintuigen. Zodanig dat ik besef hoe door de eeuwen heen de mens geknokt moet hebben om te overleven.
Ik denk dan even niet meer maar voel alle zintuigen weer tot leven komen en de energie door mijn energie banen stromen. Het gevoel alsof ik in een bootje zit waarin ik al mijn vaardigheden nodig heb om naar mijn doel te komen. Een heerlijk gevoel als je dan gewoon op de fiets zit en de brug over fietst beschut in een lekkere jas. Ik kijk graag om mij heen wat er gebeurt of herinner mij de film van Bert Haanstra; de fanfare. Het Giethoorn waar gepunterd werd en waar de vaart der volkeren de welvaart bracht en het vooral botsende ego’s s waren die uiteindelijk in competitie toch samen de eindstreep en de titel haalden.
Zo kan ik onderweg fietsend genieten en mij verplaatsen naar plekken, zoals dat Giethoorn, om terug te denken, even terug maar ook voorwaarts. Het zijn de natuur elementen die mij helpen, het bewustzijn van het kompas waarmee ik mijn weg zoek en de sterren die mij de weg wijzen. De wereld op de fiets is klein maar ieder moment van verder reizen verteld mij ook de beperking. Als ik de hele wereld wil zien en ervaren dan heb ik meer dan een mensenleven nodig. Ha, dat denkend, relatief ik weer en besef dat ik graag reis via de filmpjes en verhalen die naast mijn fantasie ook mijn kennis prikkelen.
Kernachtig kan ik de essentie halen uit wat anderen meemaken. Eeuwen aan verhalen materialen die zelfs miljarden jaren oud zijn helpen mij dit leven de aarde te aanschouwen, die ik graag met de fiets doorkruis. Ik kan er zelf om lachen en denk en dank ook filmers als Bert Haanstra er voor die documenten achter laten waar ik zo om kan lachen. Relativeren moet er ook voor zorgen dat ik humor houdt, dat vooral om de energie te behouden en met liefde te kunnen delen. Want ook dat houdt een mens bezig zie en lees ik. Mijn kennis en levensbehoud zijn daarop vooral gestoeld.
Basis behoeften zijn voor alle mensen anders dat lees ik vooral en die mierenhoop, beter mensen hoop, zijn uiterst interessant om te volgen. Een film als fanfare vind ik daarin uiterst ontspannen omdat er een verteller verhaalt over de mensen en hun hoop maar vooral hun worsteling te overleven en de liefde natuurlijk. Het dorp en het water met hun bruggen en boten laten iets universeels zien wat in de wereld op veel plekken terug te vinden is. Of dat nu hoog in zuid Amerika is of in Azië, waar dan ook, dat leven in en met de natuur is iets bijzonders. Zodra we in welvaart leven vergeten we vaak de basis principes en denken we daar niet over na.
Ik wordt vaak wakker met de gedachte van de kompas ring, de windstreken en de plek van de aarde ten op zichtte van de zon. Het voelt alsof ik tijd ruimte reiziger ben, ik kijk om me heen, naar buiten en realiseer mij dan dat ik met mijn moderne apparatuur helemaal niet aan het denken hoef te zetten. Toch denk ik dan even na en ga graag naar buiten om de elementen mij wakker te laten maken en mijn zintuigen te prikkelen. Zo houd ik mijzelf toch ook weer bezig en is de kringloop in volle gang. Ik klik op mijn apparatuur maar de film fanfare aan en luister naar genoegen naar de muziek, vroeger luisterde ik daar naar in mijn hoofd en nu herinner ik het me door een simpele klik.
Ik denk dat ik denk dat het mij bezighoud terwijl het een herinnering is met de positieve waarde van liefde .
0 Reacties