Pats boem, daar gaan we weer . Met een knal begin ik dan mijn dag of eindigt de nacht. Het is maar hoe je het aanvliegt. Ik wordt wakker en schakel vervolgens door. Mijn computer, mijn hersenen, registreren de stand van de planeet ten opzichte van de zon waarmee ik weet dat ik op dit westelijk halfrond de indeling heb waarmee ik mijn agenda vul. Vanuit die opmerkingen zou je kunnen zeggen dat ik een machine ben, een robot, waar allerlei websites naar vragen als je inlogt. Feitelijk heb ik organische intelligentie, gooi er een kwartje in en er rolt een verhaal uit. Nu ken ik mensen die bij een keuze tussen AI of mijn OI kiezen voor AI.
Waar haal je al die onzin vandaan, hoor ik ze denken ( of soms zeggen ze dat eerlijk). Toch zie je ze telkens weer opkijken naar het resultaat. Ik voel me soms een molenaar in mijn lichaam. Ik draai de wieken op de wind of zet ze vast als er storm dreigt en luister naar het kraken van het hout of de draaiende raderen. Heerlijk dat geluid en prachtig dat resultaat. Ik lees mijn mail en geniet van het meel voor mijn dagelijks brood. Ik wordt, ik ben, ik ga door het leven als een samengesteld lichaam dat vaker aan elkaar is genaaid nadat dit eerder is doorgezaagd of gesneden. Regelmatig vertel ik er over als ik een nieuw persoon tegenkom in een relevant netwerk.
De laatste keer dat ik er over vertelde zag je de mens zijn gezicht vertrekken en bedankte deze voor de informatie. In reflectie denk ik dan aan het beeld wat ik opwek, ik als een Frankenstein die uit de brandende molen ontsnapt.Nu vind ik dat zelf wel humor want anders zou ik dat niet doen. Soms vertel ik, als die vraag gesteld wordt, kort en zakelijk iets over mijn gezondheid. Ik ben een gezond mens, maar heb slechts meer dan een meter aan littekens. Over het algemeen kan je een litteken niet benoemen. De oorzaak of reden van een litteken kent allemaal zijn origine. Littekens op de ziel zijn ook littekens.
Fysieke littekens die in het oog springen krijgen veel meer aandacht dan die onzichtbare littekens. Met de ziekte van Recklinghausen werd ik tijdens mijn werk geconfronteerd in de jaren tachtig en die was best wel heftig in het oog springend. Het was een mevrouw met een gezicht als een zeer oude indiaan die ik wel eens gezien had. Zij had voor een vrouw en iets meer dan een pokdalig gezicht. Ik bleef haar in haar ogen aankijken en bleef met haar in gesprek. Zij genoot op zich van het gesprek waarbij ik vanuit mijn werk gewoon bezig was een product te slijten. Ik had de tijd aangezien er geen enkele andere klant was. De mevrouw kwam nog eens langs en bij een derde keer kocht ze het product.
Voor mijn werk was dat natuurlijk prima. Niet al te veel later kwam zij terug met nog meer lijders aan dezelfde ziekte en die mensen zagen er toch nog wel heftiger uit. Mijn collega’s meden dit soort klanten als de pest terwijl ik met alle klanten mooi, lelijk, dik dun gewoon dezelfde omgangsvorm had of het nu een Nigeriaanse generaal was, een rabbi of een gewezen brandkastkraker een klant is een klant. Mijn mening over hun achtergronden of denominatie hield ik gewoon voor mijzelf. Toch waren de ontmoetingen met de mensen die leed aan een ziekte vaak heel mooi, gewoon pats boem, geweldig blije mensen die opbloeiden onder het leed dat zij met zich meedroegen.
Die blije gezichten achter het masker vol littekens waar de echte mens te zien was als je daar maar de moeite voor neemt. Dat laatste past bij mijn opmerking, hoor je liever mijn OI of de AI. Het is een stuk programmering waarmee je je eigen computer mee aanstuurt. De crimineel, de rabbi of de generaal roepen al direct een beeld op waar een waarde aan wordt verbonden. Ik kan genieten hoe mensen reageren op titels op functies. Natuurlijk doe ik daar zelf ook aan mee. Één van de mooie voorbeelden van het reageren op uiterlijk vind ik terug in de film;”der blaue engel”’Marlene Dietrich die voor haar tijd het ultieme sekssymbool was en in het verhaal de maximale aantrekkingskracht heeft op een professor.
Als Lili Marleen was de verbeelding ook zo sterk. Als zangeres zong zij waar in die tijd iedereen wel van droomde. De wijze van programmeren met muziek en film is een manier waarop wij mensen graag conditioneren. Wie Lili Marleen zegt of Frankenstein roept een beeld op waarbij de conditionering van de mens een kant op gaat van een dieper gevoel waar ratio geen rol speelt. Pas als je uit de droom wordt geholpen helpt dat mee om een ander beeld op te roepen. Het bekijken van de uiterlijkheden van de mens leidt ons vaak naar een oordeel wat niet past bij ratio maar een onderbuikgevoel. Dat onderbuikgevoel kan leiden tot rare oordelen.
De mensen die bij mij klant waren merkten dat ik afging op de waarde die zij als mens vertegenwoordigen en niet hun uiterlijk. Mijn collega’s hadden er destijds veel moeite mee maar stonden altijd te gluren als ik met een klant stond te praten die hun betoverde als de Lily Marleen figuur. Zo kan ik plotsklaps wakker worden en dan in beelden terugvallen naar die ontmoetingsmomenten. Ik geniet er dan maar van en bedenk mij dan dat ik zoveel littekens heb die mij net als de oude indiaan zoveel vertellen over mijn leven. Dan val ik graag weer pats boem in slaap en stoor mij even niet aan mijn agenda maar update mijn interne systeem naar een volgende level.
0 Reacties