Het leven is een rare brij van toevalligheden zo concludeerde ik maar terwijl er veel meer zaken door mijn hoofd schoten. Het begrip leven is een zo leuk definieerbaar gegeven dat ik daar dagelijks wel meerdere keren over nadenk. Een lastig gegeven ansich omdat ik mijn tijd beter kan gebruiken om aan leuke dingen te denken. Dat doe ik dan ook omdat de gedachten over leven soms zo zwaar oppak dat het niet leuk is. Vandaag las ik een stukje over de dichter Perk waarin ik iets herkende over de gedachten die een mens kunnen teisteren. Verliefdheid gericht op een onmogelijk haalbare liefde.
Maar daarin, ik ben ook lang verliefd geweest, maar daarin herkende ik het consumeren van gedachten waarin je tijd opgeslokt wordt. Nu is tijd relatief en zeker bij deze dichter die slechts tweeëntwintig jaren op de aarde verbleef maar uiteindelijk gedragen door een ander wel beroemd werd. Nu is het relatieve zien van het leven en het dichterlijke iets wat beslist bij mij past. Ik hoef daarvoor alleen maar terug te kijken in mijn archief en ik wordt besprongen door mijn eigen werk. Het creatieve proces heeft mij altijd geholpen dat denken wat mij gebeurt vorm te geven en mijn gedachten leeg te maken en vorm te geven. Mijn archief helpt mij goed om een herinnering te toetsen, klopt het wel zoals ik me het herinner.
Deze week zag ik de vlag van de winkeliersvereniging van de nieuwe Binnenweg en dat paste goed bij de foto die ik eerder was tegengekomen. Ik ben vaak Rotterdam doorkruist maar vond zelden mijn weg zal ik maar zeggen. Met de vele veranderingen zocht ik nog wel eens straten of gebouwen die verdwenen waren waar ik mij op oriënteerde. Onhandig maar ik betrapte mij wel vaker op het gemak waarin ik mijn weg zocht en niet de tijd nam om mijn route van tevoren te checken. In de periode waarin ik op de binnenweg werkte waren er tal van grote veranderingen waardoor ik mij regelmatig moest heroriënteren.
Het mooie daarin was dat de waan van de dag nogal eens anders kon zijn. Rijk arm geluk en ongeluk alles kwam voorbij. Het was voor mij dan ook wel een prima gevonden plek omdat tijd en ruimte daar zo relatief konden zijn dat ik mij daar als aanschouwer geheel thuis voelde. De patatzaak op de claes de Vrieslaan was zo een plek. Ik zag de foto en herinnerde mij heel veel momenten die vooral een aanschouwer of waarnemer kunnen inspireren tot het schrijven van verhalen. Ineens schoten de vele momenten van de dagelijkse werkelijkheid van dat gebied naar boven. Elke dag, nou ja zondag bleef ik thuis, kwam ik op wisselende momenten over dat kruispunt waar de mensen hun leven leiden.
Waar Junks, prostitutie, gebruikers, hulpverleners buurtbewoners, winkeliers en al die andere vele passanten voorbij kwamen. Dan was de patatzaak op die plek toch wel een plek waar alles en iedereen die daar iets te eten haalde een overeenkomst had van de basale mens met zijn behoefte zich te laven. Omdat ik vanwege het werk er op vele momenten passeerde zag je het leven op vele manieren vormgegegeven dagelijks voorbij komen. Het waren eigenlijk bizarre momenten waar ellende en geluk naast elkaar plaatsvonden. Het leven was daar een waar schouwtoneel waarin de mensen met hun eigen rol de acteurs of participanten waren.
Een vraag die ik nooit stelde was waarom de mensen op dat kruispunt in tijd en ruimte deelnamen aan dat schouwtoneel. Ik begreep maar al te goed hoe een veranderende stad weer telkens een nieuw podium zal opleveren waar die deelnemers zich gaan ophouden. Het helpt als je dagelijks wordt overvallen door gedachten over het leven op dat soort plekken op te duiken. Het is vooral niet toevallig maar een gekozen werkelijkheid om als een gedreven voyeur van het leven deel te nemen aan die irrationele aanwezigheid op het podium. Na een aantal jaren nam ik dan ook bewust afscheid van het podium om, toch enigzins veslaafd aan of de honger naar het schouwtoneel, weer op te duiken met een werk excuus om te kijken of het leven veranderd was.
Ik wist het eigenlijk wel maar had een andere aanleiding gevonden om toch weer even te kijken. Het leven heeft veel invalshoeken voor wie denkend wezen is. Het mooie is dat de invalshoek heel breed kan zijn maar ook basaal. Vooral vanuit die laatste invalshoek, de drang om te scoren heb ik het schouwtoneel bewust waargenomen. De vele verhalen die te vertellen zijn prachtig maar de gedachte die vandaag bleef hangen was die van de dichter Perk. Een kort leven met een grote impact is net zo waardevol als een lang leven en rondhangen op een kruispunt in tijd en ruimte zoals dat van Claes de Vriesplein/Binnenweg. De impact kan net zo opvallend zijn.
Het verschil maken moet je vooral voor jezelf doen en dan is het prachtig als het een uitstraling kan hebben naar anderen in de wereld. Al dat kan zoals bij dichter Perk is dat mooi. De liefde voor het woord strekt veel verder dan een vluchtig moment van fysiek genot. Mensen zouden vaker terug kunnen kijken op de mooie momenten en diepere warme gevoelens uit het leven om van te genieten in plaats van toe te geven aan de basale geneugten des levens denk ik dan maar. Daarin denk ik nog een keer terug aan de momenten waarin we met een paar winkeliers het vuilnis van de straat opruimden tijdens een staking van vuilnismannen. Een waardevol moment van een dag filosofisch over de straat zwerven met een duidelijk doel.
Zo ruim ik ook mijn gedachten op en kijk naar de waardevolle beeldvorming om los te laten.
0 Reacties