Honderd jaar geleden zag de wereld er wat anders uit. Een oorlog die alle oorlogen moest beëindigen was net afgerond en zo klom de wereld weer wat op . Maar was het allemaal koek en ei. Eigenlijk wel zou je zeggen koek en ei om te eten en dat was het dan. Er was een enorm verschil tussen de rangen en standen. Recent reed ik weer door het oorlogsgebied van de eerste wereldoorlog en dan ben ik mij bewust hoeveel miljoenen mensen het leven hebben gelaten. Het riviertje de ijzer kruis ik dan en bedenk hoe een stel idiote generaals mensen de dood in bleven sturen.
Deze oorlog wordt ieder jaar groots herdacht en dagelijks blazen ze de Last post om het bewustzijn wakker te houden. Armoede, armoede op vele niveaus zie ik voorbijkomen als ik over het landschap kijk. Ik laat het los en bedenk hoe het elders in de wereld was. Ik rij met een hedendaagse auto door het gebied en kan het toch niet loslaten terug te denken aan voertuigen van honderd jaar terug. Ik ben heel blij dat ik zo luxe Europa kan doorkruisen zonder dat ik mij druk hoef te maken over de kwaliteit van het voertuig.
Opnieuw denk ik terug naar honderd jaar geleden de tijd dat mijn vader en moeder werden geboren. Het zijn welvaart, welzijn en welbevinden waar ik dan naar kijk. De drie w’s staan tegenwoordig voor world wide web en die zijn nu zo ingeburgerd dat mensen zich al vergeten zijn hoe het was zonder radio, tv en internet. Op mijn reis merkte ik hoe handig het ondertussen is het internet. De auto wordt herkend en de terminal zegt goedendag tegen je. Nee dan honderd jaar geleden met de vele grenzen en de vijandelijkheden en de nog voor de meeste mensen gewone paard en wagen.
Mijn ouders zijn geboren in oer gebied. Voor die tijd had mijn vader zijn wiegje luxe op een boerderij staan. Luxe in de vergelijking met anderen die een arbeidershuisje hadden als geboorteplek of een hutje op de hei. Mijn moeder werd geboren in het oergebied in het laatste zullen we maar stellen. Het oergebied van toen is volledig afgegraven en nu na honderd jaar probeert men het zo goed en kwaad mogelijk te herstellen. Veel kan men zich vaak er niet bij voorstellen als ik dat vertel maar de foto vertelt een verhaal. Met mijn reis en de gedachten terug naar de tijd dat ik in het geboortegebied van mijn ouders reisde zag ik veel overeenkomsten.
Het oorlogsgebied was net zo veranderd als dat van het land van mijn voorvaderen. Het verschil zat hem dan in of dat door bommen en granaten kwam dan wel door noeste arbeid. Eigenlijk was de vergelijking wel te maken tussen de twee gebieden want waar het bij de één loopgraven waren die werden gegraven was het bij de ander turf wat er werd gestoken en op beide plekken was het resultaat dat mensen door de afgraving in slechte omstandigheden leefden. En ik dan die er doort heen rijd in de luxe auto, gelukkig niet overdreven luxe, maar wel in vrede, wat mag ik daar betekenen zuiver filosofisch beschouwd.
Nou ik voel mij dan werkelijk een vredesapostel, een mens met respect voor de aarde. Bewust van de ellende die de mens veroorzaakt op en aan die aarde. Bommen en granaten die nog steeds in de aardkorst liggen als dodelijke erfenis van hen die rijker zijn geworden van de ellende maar ook zij die het leven lieten en als vanzelf in de muren gebeiteld in eeuwigheid herdacht worden. Bij het zien van de foto’s ben ik mij bewust van de vele generaties die al miljoenen jaren de aarde bevolken en hoe daar generaties met liefde hebben geleefd. Ik kijk vanuit en met liefde naar de wereld waar ik doorheen rij en draag dat graag uit.
Ik zie hoe wij als mens kunnen samenleven en hoe een enkeling het miljoenen tot ellende laat komen. We moeten gewoon opstaan en niet meer meedoen aan oorlog dat zou vrede brengen. Nog even geduld denk ik dan vanuit mijn visualisatie en kijk naar de foto van de banden plakkende man. Nog even en er heerst vrede op aarde.
0 Reacties