Het mooie van schrijven is veelal de aanleiding. Nu heb ik vele aanleidingen om te schrijven en het doel is telkens anders. De beloning is altijd weer opnieuw het product want zo constateer ik dat de opbrengst marginaal is. Nu is dus vooral die verwachting die ik bij mijzelf neerleg die ik vooral constateer als ego strelend. Ik vergelijk mijn werk met dat van anderen om een toetsing te hebben en denk dan. Dat denken moet je vooral niet doen, op school waren er vaak leerkrachten die zeiden dat je dat aan paard over moest laten want die heeft daar een hoofd voor.
Het is vooral dat deel van de negatieve aandacht wat voor mij altijd een prikkeling geeft. Niet om dan te bewijzen dat ik het beter kan maar vooral naar het werk denkniveau te kijken van de mens waar de opmerking vandaan komt. Wij papegaaien gemakkelijk en daar vind ik in mijn dossier, wat ik niet lezen mag, vooral veel slecht kopieerwerk. Nu vraag ik mij vaak en veel af waarom ik daar dan aandacht aan besteed want dat is toch weer die negatieve energie verspilling. Het antwoord is eigenlijk te simpel voor woorden en mijn broer sprak het een aantal jaren geleden mooi uit.
Anders gesteld dan zijn woorden was het in een een wat andere context, ze hebben het nooit geleerd anders te doen. Vooral dat, nu is het ook wel zo dat ik daarom goed kink en luister naar wat de omgeving roept. Ik kan wel de kern, vind ik zelf, maar is de boodschap voor de groep die het aan het paardenhoofd overlaat wel duidelijk. Afgelopen week was het antwoord nee. Om mij daar dan druk over te maken keek en luisterde ik goed. Het waarom ik schreef was niet belangrijk maar de vraag of ik wat wilde schrijven waarin de boodschap positief moest zijn en simpel te begrijpen.
Dat lukte omdat ik bereid was te luisteren. Het antwoord was positief en er volgde zelfs een reactie op. Die was leerzaam want de reactie was precies dat stukje ervaring waar ik naar zocht en tevens de waardering die ik zocht. Denkend aan de vele Griekse verhalen bedacht ik mij dat als mijn aanpak de volgende keer hetzelfde was en ik een Griekse tragedie zou invoegen ik waarschijnlijk nog meer waardering zou ontvangen. De waardering echter is niet meer waar het de volgende keer om zou draaien want eenmaal zo een mooie reactie moet voldoende leidend zijn om niet te lijden onder moderne zoektocht naar likes.
Ik zat nog even in overpeinzing toen mijn een gesprek van iemand mij deed wakker schudden. Die rare waardering had ik reeds lang geleden gehad op een manier die mij nu pas als maatstaf duidelijk werd. Over mijn publicaties en werkwijze was zoveel ophef ontstaan dat ik zelfs tot persona non grata was verklaard. Ik zat daar eigenlijk nog wat verbluft over na te denken toen ik nog eens aan de leerkrachten dacht en al die momenten waar mijn. Zelfstandig denken ter sprake kwam. De kracht van de schrijver is zijn pen, de manier waarop men het leest zijn lot.
Dat zie je bij Salman Rushdie die neergestoken is. De mens is een beperkt wezen en met de Monty python film life of Brian zie je daar een mooi voorbeeld in. De gekozen stijlfiguur laat de ruimte om dit zo te doen maar wat de makers later opviel dat ze dat op locaties deden waar ze dit nu zeker niet meer hoefden te proberen. Tijd en ruimte biedt veel mogelijkheden alleen moet je ze wel weten in te zetten. Met mijn broer samen hebben we in tijd en ruimte leuke momenten gehad.
Slechts beperkte momenten waarop we ooit hebben teruggekeken en waarbij ik in mijn toespraak bij zijn begrafenis alleen heb kunnen memoreren dat het bijzonder was. De inhoud is voor mij en boodschap is verbondenheid. Als ik met schrijven iets van verbondenheid kan creëren dan is dat de beloning. Een groter beloning als dat is er niet. Ik kijk nog eens terug naar die tijd, dat we jongens waren aardige jongens, en denk every good boy deserves favour. Ik kijk naar de hoes van The Moody Blues en zie mijzelf in twee fases van mijn leven, hoor de muziek weer in mijn hoofd. Niets is wat het lijkt dat klinkt als altijd bijzonder.
0 Reacties