Een mooie vraag die ik in mijn leven op veel manieren beantwoord. Veertig jaar geleden kan ik mij al gauw herinneren dat ik antwoordde met; ik leef. Een kort antwoord wat in die periode nogal shockerend kon overkomen. Oei werd er gereageerd wat is hier aan de hand. Vanuit filosofisch oogpunt niks mis mee. Het is maar net of mensen daar mee bezig waren en ik voor mij was daar zeker mee bezig geweest, de vele filosofen die in mijn levensontwikkeling voorbij kwamen. Nu had ik ook wel de neiging om op een meer humoristische wijze die vraag te beantwoorden.
Ook vragen als hoe gaat het kon je leuk benaderen of hoe maakt u het. Vooral op die laatste vraag was het antwoord een enkele jaar geleden shockerend voor een arts die mij die vraag stelde. Hoe maakt u het vroeg hij waarop ik ad rem antwoordde; met mijn handen. Nu was dat voor hem misschien een wat shock en zag dat dus antwoordde meteen met het meer gewenste antwoord. Mensen vragen hoe gaat het en dan antwoord ik tegenwoordig iets anders. Ik ben gerepareerd en alles doet het nog. Dat is natuurlijk niet de aard van de vraag die een duidelijk sociaal doel heeft.
Het is echter mijn ervaring van langer dan die veertig jaar geleden die de aanleiding vormt voor het antwoord. Het zelfbewustzijn waarin ik het leven tegemoet treed is dat van de dood. Vreemd misschien maar ik ben daar wel mee opgegroeid. Mensen worden geboren en gaan dood. Dat is een ervaring die mij een ander beeld geven. Ik denk dus ik besta, gewoon filosofisch, en die invalshoek leidt tot interessante bespiegelingen, althans voor mij. Ik merkte al snel dat juist mijn invalshoek er één was van voorbijganger. Ik behoorde niet tot het vaste meubilair.
Niet dat mij dat stoorde want als meubelstuk paste ik altijd wel in de conversatie. Als je die rol ziet en weet te accepteren is het leven weer vol lol. De dood als onderwerp kan ik gelukkig delen met de komedie waar ik mee opgegroeid ben. Hoe gaat het; prima na mijn dood is het leven uiterst gezellig antwoord ik met als uitgangspunt de hippie filosofie van turn on, tune in, Drop out. Nee niet het Nederlandse snoep maar juist de psychedelische gedachte die aansluit op het Tibetaanse dodenboek.
Juist mijn ervaring in het ziekenhuis om uit de dood op te staan sloot naadloos aan op de ontwikkeling die gaande was in de wereld van van wat wij de hippies noemen. Nu was de roerige tijd waarin dit gaande was eigenlijk niet zo roerig maar als wij terugkijken klinkt dat best wel mooi. De wereld ontwikkelde zich en daar was één steen in de vijver voldoende om de rimpelingen te maken die een enorme impact hebben. De tijd waarin verzet tegen opgelegde gedachten keurslijven en voorgekookte ontwikkelingen werden losgelaten en nieuwe normen en waarden ook weer leiden tot een ander gedrag dat was waarin ik opgroeide.
De moeder van een vriend van mij vroeg al snel niet meer hoe het was want mijn antwoord maakte bij haar van alles los. De mensen werden wel aardiger omdat de humor een grote rol speelde. Vooral voor de dropliefhebber waren de laatste twee woorden Drop in reden genoeg tot een glimlach en een greep in de snoep pot.
Hoe is het en hoe was het werd ook een mooie werkelijkheid passend bij de gedachte tune in tune out drop in. Het tuinpad van mijn vader als tekst die ik kende als sur le montagne van Jean Ferrat spreekt ons nog steeds aan als hoe was het.
Mijn beleving lag nadat ik wakker werd in het ziekenhuis vooral bij dat Franse gevoel alhoewel ik destijds nog niet in Frankrijk was geweest of de taal had geleerd. Mijn moeder had het gevoel luisterend naar de radio overgebracht. Het moedergevoel en haar overlijden waren misschien wel een andere reden om anders te antwoordden op hoe is het want te vaak en te veel waren mijn antwoorden filosofisch en hard.
Het leven is interessant zeker als je een brede kennis hebt opgedaan van filosofen, spirituele stromingen en boeken die leiden tot een breder inzicht. Met zo een brede kennis is de vraag hoe is het dan ook iets te simpel maar daarentegen ook gewoon sociaal. Voor mij was en is het een toetsing van wie en welk moment de vraag gesteld is. Ik heb destijds ook de geleerd nuancering neer te zetten. Met die flexibiliteit omgaan is dan ook wel de kunst van het leven.
Hoe is het krijgt een simpel antwoord; zen, de kunst van het leven.
0 Reacties