Van dingen die voorbij gingen



Vanmorgen liep ik naar beneden en zag een stuk gereedschap op tafel liggen waardoor mijn denken in een andere modus kwam. De stormen van de recente dagen hadden in mijn hoofd genoeg aan bijgedachten weggeblazen en dat stuk gereedschap bracht mij op een ander spoor. Het gekke was dat dit stukje gereedschap zoveel gedachten bijeen bracht. Het was een stap terug in de tijd waarin tijd en ruimte als een neutraal begrip terugkwamen. Voor de storm aan had ik ruimte moeten maken voor werkzaamheden aan huis.

Daarbij was ik al materiaal tegengekomen wat ik hergebruikt had uit een ruimte waar het tangetje, dat was het stuk gereedschap, deel van uit had gemaakt. Nu klinkt dat of dat tangetje daar een belangrijke rol speelde terwijl dat niet zo was. De link zat hem vooral aan de personen en verenigingen die een kruispunt in tijd en ruimte vulden. De ruimte was ooit een plek voor bewoners om te vergaderen, om voor hobbyisten te knutselen en tal van andere activiteiten op een locatie die daar niet voor bedacht was en nu weer de lege ruimte van weleer vormt.

De ruimte deed mij denken aan pluk van de Petteflet alhoewel er geen ramen in zitten. Het was op de dak van een flat waar ik sinds de bouw een klik mee had. De mensen waar ik de ruimte meedeelde en die de aangevers van het gereedschap waren begonnen deel uit te maken van mijn leven door die willekeurige ontmoeting die later als specifiek te benoemen waren. Het zien van het gereedschap deed mij dan ook glimlachen. Mooie gedachten zoals in het verhaal van pluk van de Petteflat. In mijn hoofd vormde een verhaal zoals dat zich bij de verhalen van Annie MG Schmidt deden ontspinnen.

Nu is het wel mooi dat er meteen  een beeld van een heel boek ontspon over een ruimte op het dak van een flat waar eigenlijk niet zo heel veel over te vertellen valt. Het stuk gereedschap bracht mij terug naar de huiskamer van de mensen waar ik een enorme hoeveelheid verschillende momenten mee heb gedeeld. Daar was het aangrijpings moment en de basis voor de gedachten die een heel boek kunnen vormen. Wat zou ik dan willen vertellen in de verschillende hoofdstukken en hoe leuk zou dat zijn. Leuk zeker wel want in gedachten heb ik veel te vertellen omdat delen zijn  met zijn vele aspecten wat een enorme rol speelt in mijn leven.

Hier is het meest belangrijke de liefde die op komt. Liefde voor en van mensen en de dingen die voorbij gaan. Het gereedschap dat door zoveel handen is gegaan van de mensen die ik zovele voetstappen heb zien zetten. Het materiaal uit die ruimte wat ik meer dan eens heb gebruikt, geheel circulair, en net als het tangetje slechts materiaal is. Als ik de grenen houten balk vast pak en denk aan de boom die het was in het bos ergens in Scandinavië dan wordt ik daar warm van. Ik zie de bossen die gekapt worden in een periode waar houthakkers op een geheel andere manier te werk gingen dan de hedendaagse werkwijze.

Toch is die romantiek in denken aan mens en materiaal iets waar mijn verbinding met aarde wordt blootgelegd. Kijken naar wereld die niet van mij is. Leven op een manier die al eeuwen opgeld doet waar er altijd  een spagaat is tussen hebzucht en harmonie. Het gereedschap is materiaal en middel en verhalenverteller als zaken uit een archeologische opgraving. De mensen die er aan vast gekoppeld zitten lopen in een breed spectrum uitéén waarin ik de voorbijganger ben. Ik lees het aantal mensen, de gebeurtenissen, de spirituele avonden met helderziende waarnemingen, de vergaderingen waarin een dynamiek van opbouw zit maar, ook de teloorgang door tijd.

Bij al die zaken voelt de liefde en warmte van de wisselwerking. De storm brengt mij tot rust en waait alle bijgedachten weg. Hoe simpel is het leven in een bubbel als je zit te schrijven, nog leuker is die van de lezer in de bubbel. Je neemt waar, wordt verstoord door begrippen die je leest en wordt heen en weer geslingerd door vorm, stijl en inhoud. Ja dat ene tangetje, het stukje gereedschap dat van hand tot hand ging is als een tekst die gelezen wordt. Pak je het gereedschap wat je zelf bezit vast en denk je dan plots aan die momenten waarop dat iets voor je betekende of denk je er in het geheel niet over na.

Ik denk dat ik denk dat ik ben wie ik ben. En daar denk ik dan over na. Terug naar de jaren zeventig waarin de boom tot balk werd en  als een totem terecht kwam op de plek waar ik hem zag en het gereedschap van betekenis werd. Ik houd oprecht van de aarde en de mensen die er op wonen en deel als het gereedschap die boodschap en geniet van de warmte en liefde die ik terug krijg van een grenen balk die neergezet is in een tijd van opbouw en hoop en eerder als klein boompje zijn leven is begonnen in een heel andere periode  Ik kijk naar de mensen en zie de verschillende levens, interesse en dwarsverbanden waarin iedereen elkaar weer tegenkwam.

Dat stukje gereedschap, dat stuk hout ze komen samen in dit verhaal en zorgen zo voor behoud.





Een reactie posten

0 Reacties