De discussie in de maatschappij over de beloning van verschillende beroepen hoor ik al een tijdje aan. In negentiennegentig liet ik een vast inkomen achteren vertrouwde er op dat ik er wel zou komen. Waar is natuurlijk een vraag die mensen dan stellen maar goed op het pad van het leven is het een kwestie van de weg volgen. Het verschil tussen nu en toen is technischer heel groot omdat de vergelijking tussen de opbrengsten van werk een gesprekspunt is wat ik al heel mijn leven ken.
De laatste tijd kwam het gesprek telkens weer terug in vergelijkingen. Nu ben ik van algebraïsche vergelijkingen en luister dan altijd mee of ik die in kan zetten met de opmerkingen die gedaan worden. Op zich gaat dat best redelijk. Het leid dan niet tot een oplossing maar wel tot een uitkomst. De oplossing van meer inkomen verwerven is veranderen van werk. Dat kan natuurlijk wel eens lastig zijn als je niet in een profiel past of de juiste opleiding niet hebt afgerond. Vooral dat laatste was een variabele in de vergelijking waarin de inkomensverschillen een afwijking vertoonden die niet te vangen was.
Ik dacht terug aan mijn schoolperiode waarin wij geklasseerd werden en binnen de klas er een scheiding werd neergezet die duidelijk maakte waar een ieder terecht zou komen met een pijnlijke constatering dat de ene helft meer tot veel meer salaris zou kunnen gaan verdienen dan de ander. Als je daar bewust van was maar niet in staat om je situatie te veranderen dan deed nogal wat met je. Nu kijk ik vandaag terug in een periode binnen de algebraïsche vergelijking waarin dat wat anders was geregeld.
Als je dat dubbeltje was dan bestond er nog een gerede kans dat je als kwartje geklasseerd werd. Wat was daar dan anders in door de loop van de jaren? De verandering zat vooral in de generatie en de wijk. Dezelfde wijk een generatie later kreeg een andere kans door gewijzigde economische omstandigheden. Algebraïsch klopt dat maar de praktijk of eigenlijk de natuur maakte daar weer een schifting in. Omdat ik bewust was van dit soort zaken ging in op mijn pad op weg als een monnik naar de tempel.
De tempel was ik weliswaar zelf maar ik probeerde op afstand de beschouwer te zijn op zoek naar de weg. Iedere keuze was daarmee meteen de juiste keuze maar de beloning voor mijn werk werd niet uitgedrukt in een vast inkomen. Nu vond ik dat op zich geen probleem omdat ik zoveel leuke en bijzondere dingen meemaakte dat de beloning niet in geld was uit te drukken. Een Indiase goeroe die mijn huis bezocht, ja het was een beetje vreemde ontmoeting, vertelde ik al dat dit mijn grot was waarin ik leefde.
Dit analoog aan de westerse mens die naar India ging op zoek naar de goeroe in de grot, de wijze man die in overdenking de waarheid zou kunnen vertellen. Ik vertelde over de werkelijkheid en deelde dat wat ik delen kon. Zo kwamen er meer en meer van dit soort ontmoetingen waarbij de wereld aan mij voorbij kwam in plaats van dat ik mij over de wereld verplaatste. De werkelijkheid en of waarheid staan in schril contrast met de gesprekken over de inkomens vergelijking. Het gaat in de gesprekken nooit over dit soort zaken maar gewoon keiharde euro`s of boterzachte dollars.
Terwijl ik rustig zat te luisteren naar de vergelijkingen door de jaren maar ook de hoogte van salarissen kwam ik terug in de overdenking naar de ontmoeting met de goeroe. De ontmoeting en de wederzijdse verbazing. Ik begon mij bijna af te vragen waarom ik in mijn leven toch telkens weer uitkwam op werk waarvoor ik geen salaris kreeg maar anderen met grote zakken geld zag lopen slepen. Ooit had ik meegemaakt dat ik beloond werd voor mijn inzet maar zag ook dat ik zelf de keuze had gemaakt om in mijn moderne grot aan het werk te zijn.
Het was dus een kwestie van vermarkten. Had ik mijn product beter neergezet zoals men dat in India deed en mijn tijd beter verkocht had dan was ik ongetwijfeld een puissant rijke man geweest. Mijn rijkdom nu is de kennis en inzet die ik mag plegen. Wauw dacht ik dat zo overdenkend wat heerlijk dat ik zo rijk ben. Ja ik besef heel goed het verschil in geld. Waar iemand in drie maanden net zo veel verdient als ik in een heel jaar doet dat wezenlijk iets met je levensritme. Toch herkende ik weer iets van mijn school.
Daar was die scheiding gemaakt waarin ik had leren berusten in het feit dat de keuze die gemaakt werd, vind ik je aardig of niet, er geleid had tot het verwerven van inkomen. De houding die je daar aanleerde bepaalde mee hoe je in de eerste dertig seconden beoordeeld werd en op waarde geschat was. Aangezien ik niet de juiste houding had, jawel de monnik op weg naar de tempel, in het maatschappelijke kader was mijn beloning ook niet anders dan het niets wat ik ontving. Dat niets is meditatief gezien wel super maar daar koop je geen brood mee, dat krijg je dan.
In het luisteren naar de verhalen over salaris en wat mensen er al wel niet mee gedaan hadden bleef ik geheel rustig. Ik ben gewend om te reizen via beelden en de ervaring die gedeeld wordt te integreren in die van de eigen ervaringswereld.
Voor het gesprek is het dan wel een probleem. Het is de schlemiel versus de mazzelaar. In het gesprek wordt je niet serieus genomen want je hebt de ervaring niet, laten we het maar betweterig gedrag noemen. Rustig luisterde ik naar de gesprekken en naar de vergelijkingen waarbij ik net als in de jaren zeventig de ontevreden toon hoorde over de beloning.
Weer dacht ik terug naar mijn school waar het verschil werd gemaakt en de richting van de toekomst werd bepaald van de opleiding. Mijn toekomst was destijds de weg van de monnik naar de tempel die maatschappelijk gezien naar niets leidde. Grappig dacht ik je wordt als schlemiel neergezet terwijl de vaardigheden waar je goed in bent graag gebruikt worden als er maar niet voor betaald hoeft te worden. Ik weet dat ik gaandeweg afgehaakt ben op de maatschappelijke ladder om vooral een maatschappelijke functie in te nemen waar vaardigheden er wel toe doen.
Vanuit die tevredenheid luisterde ik naar de gesprekken over belang om het werk beoordeeld naar functies anders te klasseren. Weer bleef ik in gedachten rustig terugdenken naar de beoordelingen in het leven die ik was tegen gekomen. Acceptatie heeft mij heel vaak en heel veel geholpen om werk en inkomen gescheiden te zien. Loslaten is wat ik geleerd heb, delen in liefde. Algebraïsche vergelijkingen houden daar geen rekening mee in een normale rekensom als je hem doortrekt naar een abstracte vergelijking meet meerdere onbekenden dan komen daar mooie uitkomsten uit.
Mijn opleidingen zijn aan te merken met diploma s en certificaten maar daar horen geen titels bij, tenzij ik die er aan hang. Recent overleed een kennis direct na zijn loslaten dook hij bij mij op. Onze levens verschillen enorm maar de overeenkomsten zijn legio. Met hem in gedachten ben ik dankbaar voor de inzichten maar ook van de bevestiging die ik van hem mocht ontvangen. De bevestiging destijds was een geschrift of werkstuk, publicatie over de Zwijndrechtse nieuwlichters.
Op het moment dat hij in gedachten opdook tijdens mijn fietstocht kwam die publicatie op waarbij ik een foto van de kapel op de begraafplaats aan de Jeroen Boschlaan in Zwijndrecht had geplaatst. De plek waar hij nu begraven is. Bijzondere momenten en bijzondere beloningen. Het spirituele salaris was voor ons beiden op geheel verschillend niveau zeker iets waar wij naar keken.
Tja de salarisverschillen die zullen blijven, mijn verdienste meet ik af aan hen die mij waarderen en niet aan geld ook al is dat wat wij in deze wereld nodig hebben voor ons bestaan. Vrij zijn van wensen leidt tot innerlijke rust, dan is het goed dat wat je wil pakken even los te laten maar om het los te laten moet je het wel even pakken. Het is bij benadering de algebraïsche vergelijking, als je die omzet in muziek zoals ik dat bij Frank Zappa ook zo gewend ben dan klinkt het ook zo.
0 Reacties