Er zijn tal van uitdrukkingen waar je mee aan de slag kan op een dag als vandaag. Vandaag is maandag. Maandag wasdag bijvoorbeeld, bij was denk ik aan zoveel voorbeelden maar vroeger, grappige uitdrukking, zat er veelal een vast patroon in de week. Woensdag gehaktdag bijvoorbeeld en ook hier weer van die humoristische beelden die opduiken in mijn hoofd. Toch zag ik vandaag weer een foto uit negentientweeenzeventig die mij teruggooiden naar die periode waarbij de waarden van de dagen nog wel opgeld deden.
Het is een throwback monday vandaag om maar eens in huidig gebezigde termen te blijven. Teruggegooid dus, hmmm. Nou dan eigenlijk naar vorige week waar mij gevraagd werd gauw een een hoofdartikel te schrijven. Na twee seconden nagedacht te hebben zei ik impulsief ja en benoemde het onderwerp waar ik het over ging hebben. Daarna moest ik ook nog een foto leveren, alsof dat niets was. Nu ja waar ik A zeg zeg ik ook B zoals dat in het spreekwoord hoort en werkte ik in de maandagnacht nog even aan het artikel na vier vergaderingen te hebben afgewikkeld.
Ik lijk wel gek dacht ik zelf maar Constateerde ook dat ik het leuk, danwel niet erg, vond om te doen. Zeker niet om de oplossing voor de foto te vinden. Juist dat oplossingen vinden en voor anderen wat doen is iets wat van mij is. Voor ieder antwoord een dubbeltje en ik zou een kwartje waard zijn. De foto uit negentientweeenzeventig die mij prikkelde op deze maandag was die van de luchtfoto van het spoor. Die was ook leuk geweest bij mijn andere artikel maar beduidend minder actueel. Nu koos ik een foto zoals het nu is en niet dit stukje geschiedenis.
Waar de schrijfsels overeenkomen is het spoor. In negentientweeenzeventig is het Gebied van het spoor bij de brug nog geheel authentiek. Je kan gewoon de spoorbaan oplopen, het gebied van het Dok is goed zichtbaar, het witte huis is nog gewoon bewoond en ga zo maar door. Zwijndrecht, Meerdervoort is in 1855 toegevoegd, kent sinds honderdzeventig jaar een traject wat getekend is over dit grondgebied. Eigenlijk is het dus de gemeente Meerdervoort maar door de fusie destijds Zwijndrecht. Dat dubbele spoor betekende nogal wat voor de ontwikkeling van Zwijndrecht.
Het Dok rondom het station was een plek waarvandaan heel veel goederen werden verstuurd en ontvangen. Van Gend & loos hadden daar hun depot, een naam die ook al weer is verdwenen. Het hele gebied bedacht ik weer eens, ik schrijf er nog wel eens over memoreerde ik net, kennen we dus al heel lang als belangrijk knooppunt in het leven van veel mensen. Ook internationaal is dit een knooppunt voor het verkeer van de trein, auto en boot en toch rijden we er achteloos aan voorbij zoals ik in Europa op wel meer van die historische hotspots stuit en er dan daar over nadenk en bewust van ben.
Terug naar de foto zie ik de immense veranderingen. Tevens zie ik dat rondom het gebied nog steeds weinig veranderd is, het is een corridor waarin de boel veranderd. Dubbel spoor, garage van Yperen weg, witte huis verdwenen en tal van huizen het spoor is beter beveiligd met hekken en brand blus voorzieningen maar het knooppunt blijft het er zijn geen grote omleidingen van verkeersstromen aangebracht. Weliswaar binnen Zwijndrecht zijn de bypasses er gekomen maar internationaal is en blijft het een hotspot.
Ik kijk en denk en bedenk meteen dat er toch wel iets is wat gebleven is en dat is het lokale denken, beter uitgedrukt provinciaals. Wat aangeeft dat er niet vanuit een groter perspectief gekeken wordt. Want eigenlijk is het een internationaal knooppunt maar in Zwijndrecht is het nog erg lokaal of zelfs wijkgericht denken hoe vreemd kan het zijn. Nu heb ik zelf er veel gedaan en doe er nog steeds veel aan om dat tot een hoger niveau te tillen. Zo kwam ik een oud kraker tegen, ik was destijds ook kraker, tegen die aan de overzijde van de rivier bezig was geweest met een monument waarvoor hij opdracht had gekregen.
We kenden elkaar al als studenten, kraker, en in onze ontwikkeling ontmoeten we elkaar vaker. Beiden waren we aanwezig bij de internationale onthulling van het monument met een Japanse delegatie en stonden gezellig terug te kijken naar de overzijde. Toch wel gek als je het op een vierkante kilometer beschouwd. Van alles op z'n Jan boerenfluitjes tot en met de geschiedenis verbonden met die zelfde honderdzeventig jaar op die plek. Ik kijk naar de foto en zie de lege ruimte die nu volgebouwd is maar ook de nieuwe leegte herken ik die nu nog niet volgebouwd is.
Ook herken ik het stroperige van besluitvorming die past bij het dromerige van de kunstenaar. Op de oever bij de onthulling van het gedenkteken komt dat allemaal tezamen. Het is net kerstmis, komt allen tezamen, eens per jaar bepalen de sterren standen uit het verleden het heden. Ik bedenk mij op deze maandag dat binnenkort op de geboortedag van mijn oudste zoon de sterren, Saturnus en Jupiter op één lijn komen te staan waar ze eens in de achthonderd jaar zo samen komen.
Dordrecht is achthonderd jaar oud, de oever waar wij stonden bij de onthulling. Dat gevoel is toch wel bijzonder. Aan het water dus in het Aquarius tijdperk wat nu is. Laat ik vooral in het nu kijken waar de maandag wasdag tot en met vrijdag visdag anders is dan vijftig jaar geleden. Ik laat mij niet teruggooien als een vis maar werp een blik naar voren.
0 Reacties