Bloemen

Ik ben altijd leuk aan het fröbelen met fotografie . Ik laat de waardeoordelen maar aan anderen over door mijn ervaring met mensen die van alles vinden maar vooral dat een ander het altijd beter kan. Met die ervaring in het leven houd ik mij altijd maar op de vlakte en gebruik graag de uitdrukking van Karel Appel; “ik rotzooi maar wat an”. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat dit verwantschap gebaseerd is op onze gelijke voornaam Christiaan en of de kritiek die derden uiten in het begin van beider levens.

In ieder geval heb ik mij in mijn creativiteit nooit geremd gevoeld om mijn eigen weg te gaan. Fotografie en vormgeving was iets van mijn broer die met verve een carrière in de reclame vond. Mijn tekentalent en kunstzinnige uiting stond in schril contrast met zijn werk. Weinig of eigenlijk nooit toonde ik hem zijn werk maar omgekeerd heb ik veel van zijn werk voorbij zien komen. Ik ben mij in mijn fotografie zelf gaan ontwikkelen. Cursussen deed ik niet maar kon wel veel uit mijn broers boeken opsteken naast mijn eigen studieboeken.

Dat hielp wel mee bij mijn opleiding in de binnenhuisinrichting. Daarnaast is het heel handig om ruimtelijk kunnen zien en indelen te begrijpen hoe de horizon werkt en meer technische zaken die bij fotografie, kijkend en koekeloerend door de lens tot een vorm van magie leidt. Magie noem ik het graag want de perceptie, the eye of the beholder, is wel iets waarmee een fotograaf en zijn lenzen een ongewone werkelijkheid kunnen creëren. Mijn eerste momenten van bewust fotograferen waren best leuk. Met mijn Lubitel camera in negentien eenenzeventig begon mijn avontuur.

Een camera van vijftig gulden en dan nog proberen een serieuze foto te maken leidde tot leuke experimenten. Stillevens, zelfportretten, we noemden het toen niet selvies, om op die manier kunstzinnig bezig te zijn waren mooie momenten. Het leidde niet tot kwaliteit maar was een klassiek uitgangspunt om iets te leren. Geld was voor mij het grootste obstakel om er dieper in te duiken. Daarnaast was het wel leuk foto s te maken maar wat moest je vervolgens met het product, laten zien aan de mensen die er net zo op reageerden als het begin werk van Appel weerhield mij daar zeker van.

Gelukkig kwam ik ook mensen tegen die mij motiveerden met opmerkingen dat het niet alleen om de kwaliteit ging maar ook om maar ook om de ervaring. Dat hielp ook al werkte de financiën tegen. Met een beetje sparen en het geluk weer een tweedehands camera van een beter niveau tegen te komen maakte ik stapjes vooruit. Tegen de tijd dat ik een goede camera, binnen mijn budget, aan te schaffen wist ik goed hoe om te gaan met licht, diafragma, scherptediepte en objecten voor de camera krijgen.  Na een aantal jaren lukte het mij om met mijn mindere camera te wedijveren met zij die veel geld hadden geïnvesteerd .

Ook het maken van films met super acht was een leuke bezigheid. Al die momenten stopten toen de kosten de pan uit rezen of omgekeerd daar waar de inkomsten er voor uitbleven. Generaties aan video camera s zag ik voorbijgaan zonder dat ik er iets mee deed en tevreden met wat ik had maakte ik lang geen foto s meer. Tevreden met mijn papier en kleurkrijt, papier om te schrijven genoot ik op die manier van de wereld. De rust die ik kreeg van gewoon zijn, rondkijken en de beelden ervaren was meer waard.

Alleen belangrijke momenten vastleggen die er toe doen om later terug te kunnen kijken om opnieuw te zien of de waarneming gelijk liep aan wat waargenomen was deden er toe. Uit die oude beelden lees ik meer, net als de foto s van de straatfotograaf die wel geschoten heeft maar nooit gepubliceerd. Ik ben veel bezig met beelden, met het zien van profielen, indrukken, verbeelding, kijken als een kunstenaar. Vooral dat laatste is een raar begrip want een kunstenaar is een begrip. Een begrip, wat als je dat plaatst op Karel Appel en zijn begintijd en zijn beoordelaars in die tijd, dat helemaal niet vast ligt.

Gekoppeld aan een opleiding aan een opleiding kan het een begrip zijn maar als een kunstenaar alleen conceptuele kunst maakt en niet schildert of kunst maakt met zijn hart dan mist er iets. Kunst maken omdat je het niet kunt laten waarbij het mooi is dat je er van kan eten is het lekkerste. Zo is het voor mij ook met het maken van foto’s. Als fotograaf mijn brood verdienen lukt mij niet omdat ik als een dichter dromend door het veld loop op zoek naar de mooiste zinnen van aaneengeregen woorden. Ik fotografeer graag de sfeer van bloemen, toch weer een stilleven en geniet ervan.

Door de huidige tijd is de noodzaak niet aanwezig om er over na te denken wat een ander ervan vind maar publiceer ik gewoon, laat mijn fotots zien en vind het leuk dat ik er mensen mee plezier. De zoektocht is vooral het vinden van het mooie beeld en het delen. Het is een mooie tijd waarin je mag delen in liefde en dat in beelden uitdrukt waar de aanschouwer er de warmte uit haalt die ik op mijn manier gezien heb. Ik schiet mijn beelden zonder kogels maar met de pijlen van Amor.

Ja, jaren, jarenlang,

liefde, liefdevol,liefdevoller,

vol liefde, liefde jarenlang, voller dan ooit.