Dat de dingen wel eens anders kunnen lopen dan verwacht zal iedereen wel eens mee maken. Nu ben ik dat ondertussen zo gewend dat ik zelfs geen planning meer maak om dingen te doen. Dat is voor mij dan wel normaal maar voor heel veel mensen is er dan geen afspraak met mij te maken. Natuurlijk heb ik een gewoon leven waarin ik op tijd op afspraken ben en niet kan ontsnappen aan de wet van tijd en ruimte. Tijd is dan wel zo een mooi thema want daar ontsnap ik heel veel aan. Dat kan niet hoor ik mensen al roepen want de klok tikt zijn vaste ritme.
Nu heb ik heel vaak meegemaakt dat mijn klok anders tikte maar dat toch alles van afspraken op zijn plaats viel. Ooit kocht ik een horloge samen met mijn ouders. Zij stelden een vast bedrag beschikbaar en ik legde de rest er bij om dat model te kopen dat ik wilde hebben. Helemaal gelukkig en trots op mijn cadeau ging ik zorgvuldig om met dit tijdstuk. Tijdstuk schrijf ik bewust want stuk ging het. Het was een goed merk maar het mechanisme had zo zijn nukken. In het begin ging ik terug naar de horlogerie, de juwelier, waar ik het had aangekocht.
Na een aantal keren terug geweest te zijn besloot ik het maar zo te laten. Opvallend was wel dat de snelheid van de raderen niet in pas bleven bij het berekende moment. Als ik er niet teveel op lette dan was er niet teveel aan de hand maar zodra er iets gebeurde in mijn omgeving dan was het horloge van slag. Naarmate ik op die tijden ging letten viel het mij wel op dat er een samenspel was tussen wat met mij gebeurde en wat de klok aangaf. Na een aantal vreemde gebeurtenissen besloot ik het horloge maar weg te leggen, hoe spijtig ik het eigenlijk vond.
Andere mensen liepen met goedkopere horloges die wel werkten en ach wilde ik weten hoe laat het was dan keek ik wel bij hun. Nu gebeurde het ook wel dat ik ergens niet opdook, tijd vergeten?, en dat het niemand opviel of dat er iets van gezegd werd. Ik zei er ook maar niets van en sprak niet over de gekke voorvallen die voor anderen als gezeur klonken terwijl het mij vaak verwonderde. Hoe kon ik nu op plekken geweest zijn waar ik nooit geweest was, een deja vu, oké.
Aangezien de enige manier was het accepteren en ondergaan kwamen er vaker van die momenten voorbij dat ik als onzichtbaar aanwezig was of dat ik de dingen deed als in een droom. Ik ging op pad en was ook weer thuis. Om nu te zorgen dat ik bewust bleef probeerde ik mijzelf te knijpen zoals je dat doet om te kijken of je droomt. Hoe dan ook bleef het fenomeen van de klokken en verkeerde tijden doorgaan. Ik begon klokken achterste voren te zetten om vooral niet zien wát er gebeurde, ik keek over kalenders heen om vooral te ervaren dat de dingen die gebeurde ook gebeurden.
Als ik s-morgens wakker werd durfde ik al niet meer te plannen. Ik ging naar school keek even opzij, zag een klok en voila de hele dag lag in puin. Op school was het schema veranderd en zo ging dat maar door. Medeleerlingen verdwenen als in het niets opgelost. Na enige tijd lukte het door de kennis van Indiase wijsheden en zuid Amerikaanse sjamanen grip te krijgen op het begrip tijd en ruimte. Het klopte nog niet en het werkte maar half maar toch lukte het met een nieuw verworven zakhorloge weer de tijd aan minnetje, vestzakken te krijgen.
Ook hier werd het vest zak broek zak want weer kwam het fenomeen terug van op de juiste plek zijn op de verkeerde tijd en omgekeerd. Ik besloot definitief los te laten, nou ja dat denk je dan. Dat lukte aardig als ik andermans agenda volgde, op het ritme van een groep meebewoog alsof ik op de rug van een slang zat, dan kwam ik er wel. Natuurlijk mistte ik veel momenten die niet synchroon liepen, want dat was mij al opgevallen, maar dat was niet zo erg. Als er een poort in tijd en ruimte opende stapte ik er doorheen alsof ik uit een prisma kwam.
Als je de weg heen weet dan kan je altijd weer terug komen was de stelling. Het zakhorloge verdween met de vele mensen die bij de groep hoorden alsof eeuwen werden doorkliefd terwijl ik gewoon mijn dagelijkse beslommeringen had. Mensen werden geboren, gingen dood, trouwden en meer van dat soort banaliteiten. Nog één keer probeerde ik het om een horloge aan te schaffen op vraag van een vriend. Ik had ondertussen al veel kennis opgedaan van klokken, hun werking, hoe te repareren en ze weer aan de praat te krijgen.
Ik was geen klokkenmaker maar de klokkenmakers vonden mij wel een tijd ruimte kunstenaar als het ging om mijn vaardigheid. Het horloge die mijn vriend zou meebrengen uit Zwitserland was een model wat ik gekozen had. Specifieke kenmerken en toch gewoon een horloge met in het achterhoofd mijn eerste tijdstuk die ik trots om mijn pols had gedragen. Ik was heel blij met het horloge, het merk en de prijs er van. Het paste prima en deed het goed totdat ook niet de tijd stil ging staan. Hoe mogelijk onmogelijk dacht ik.
Na een tijdje legde ik mij er bij neer en legde het horloge weg. Mijn vriend zijn leven maakte ook tal van wendingen die ik passend vond bij huisje, boompje, beestje en telkens als er iets heftigs was stond ik er weer in tijd, stil bij wat er gebeurde. Nu was er door de tijd al genoeg gebeurt en leek het er ook op dat deze afwijkingen gewoon zaken waren die mij opvielen tot anderen er naar gingen vragen en ik gewoon schouderophalend zei, het is toeval, lot ook al wist ik beter. Hoe krijg je het voor elkaar dacht ik.
Toen droeg zich het moment aan waarin weer heel veel zaken ineens compleet anders gingen en ik besloot dat het tijd was om de tijd vast te leggen. Het lukte mij om twee horloges te bemachtigen die gelijk aan elkaar liepen en die als, om het nog maar eens zo uit te leggen, in tijd en ruimte hun plek innamen die eigenlijk anders bedoeld waren. In een moment van verbinding kwamen de horloges ineens bovendrijven en werden verwisseld voor de ringen die in tijd en ruimte de verbinding zouden maken.
Ringen zoals de ringen van een steen in het water die verdwijnen als het water stil valt, als een klok die stopt met tikken. Ik had beter moeten weten dat de verbinding met horloges slechts de synchroniteit opwekt van het moment en nooit stand kan houden hoeveel vertrouwen ik er ook in houd. Ook hier trad de ruimte op en opende de poorten naar een andere dimensie, als het prisma waarin gestreept licht naar buiten stroomt. De wending was weer daar en steeds sneller ging de draaiing van tijd een rol spelen ook al duurde weken slecht een dag of werden maanden jaren.
Niets was meer wat het was. Als door de tijd geslingerd stond ik stil op het punt tussen vertrek en begin. De tijd had stil gestaan maar de gebeurtenissen niet. Nog één keer moest ik proberen de wending te begrijpen die als een natuurlijk verloop van de rivier zichtbaar aan de horizon niet gezien was door de schipper. Je kan maar één ding doen op de rivier en dat is meebewegen. Met alle wendingen die de natuur met zich meebracht lukte het me om tijd en ruimte te begrijpen en de beheersing van de klok los te laten.
Nog éénmaal mocht ik mijn klokkenvaardigheid, het aanzetten van de klok die vastgelopen was in tijd, weer in te zetten en de beweging van tijd en ruimte in balans te krijgen. Nu de klok weer eenmaal tikt en als een grootvaders klokken een moderne zetting zijn natuurlijk ritme draait in de slingering van de aarde is het leven weer gewoon. Nou ja gewoon het heeft zo een andere wending genomen dat wat gewoon is, natuurlijk apart blijft. Ik kijk op de klok hoe laat het is en zie op de kalender dat de tijd verstreken is en een nieuwe cyclus aanneemt.
Wat heb ik al die tijd toch gedaan?of was ik hier al geweest! Of heeft u dit verhaal al eens gelezen. Ben ik gehypnotiseerd door een slingerend timepiece dat ik dit zo meemaak? Mijn littekens vertellen de verhalen van mijn horloges en zijn de kenbare symbolen van de tijd. Ik reis door tijd en ruimte als de beweging die niet bestaat.
0 Reacties