Vandaag kwam het thema weer voorbij vanwege een oud postbode die in het ziekenhuis lag. De postbode. Tja een mooi thema want waar waren we zonder de post. Nu is er wel erg veel veranderd in het hele postbedrijf met de privatisering, e-mail en de verdere ontwikkeling van het internet. De Corona pandemie heeft daar ook nog eens een enorme duit bij in het zakje gedaan. De postbode zoals we die kennen, het is maar net hoe oud je bent, is een klassieker als je het beschouwt als de bezorger van brieven.
Die briefbezorger is het eigenlijk waar ik het over wil hebben maar dan wel de klassieker zoals die ook wel uitgebeeld werd door Aart Staartjes in de J.J.de bom. Postbode had een klank die niet door alles en iedereen werd gewaardeerd. Net zoiets als politieagent. Voor mij was de postbode toch de brenger van nieuws een contactpersoon waar zonder er geen brief bezorgt werd, en wij zaten toch elke week wel te wachten op een brief. Nu was de negatieve klank meer iets uit een hiërarchische structuur. Wie onder aan de ladder stond had geen aanzien.
Bij mij in de straat woonde een postbode waarvoor ik net zoveel respect had als voor de andere beroepen. Het was duidelijk dat die hiërarchie een rol speelde bij de waardering naarmate ik ouder werd. Soms begreep ik het ook niet. Een kennis die boos zijn andere, toch echt goede, baan opzegde werd postbode. De beste man verliet vanwege zijn eigen trots en gelijk iets achter waarvoor hij toch echt aanzien had. Het was een echt aardige en sociale man uit een bevriende familie. Daarmee kreeg de postbode weer een ander aanzicht omdat hiërarchie niet meer telde.
De kennis had duidelijk een paar stappen terug gedaan en zijn trots en principes deed de balans omslaan. Als vrolijk mens ging hij weer aan de slag. Op een ander moment echter werden mensen die postbode werden weer beschimpt omdat ze schijnbaar niks beter konden. Ik begreep er niet veel van want uiteindelijk bleek het toch wel een fatsoenlijk beroep met verantwoordelijkheid te zijn. Hij moest door weer en wind en had ook nog een kans op promotie binnen het PTT bedrijf wat ook al bekend stond door de telefoon tentjes als putje graven tentje opzetten en tukkie doen door Wim Kan.
De postbode echter trok door weer en wind met zijn tas op de rug om de stapels brieven en kaarten te bezorgen die we nu grotendeels via de elektronische post versturen. De postbode moest zijn post sorteren voordat hij zijn wijk ging doen. Wie daar handig in was kon mooi op tijd klaar zijn en had geen slecht leven. De postbode waar ik eigenlijk mee begon was niet zo een type. Het was een hard werkende man die nooit te beroerd was om diensten voor collega`s te doen. De trots van zijn harde werken werd beloond in zijn salaris.
Hij was een voorbeeld van wie hard werkt wordt er voor beloond. Hij was net als de kennis een mens die voor zijn gezin en familie zich inzette en het normaal vond om door te gaan. Tegenwoordig is de postbezorger een minder beloond beroep maar waar als je trots op je werk bent toch voldoening uit kunt halen en het respect verdient wat er beslist bij past. Nog steeds is er die hiërarchische gedachte dat de bezorger een mindere mens is als je mensen over het beroep hoort. De postbodes uit mijn jeugd waren de geüniformeerde mensen die het niet slecht hadden en belangrijke rader in het maatschappelijke proces vormden.
Op het postkantoor wachtend voor het loket, wat een behoorlijke irritatie op kon leveren, was er een ander gevoel. De loket mens kon uitermate vervelend zijn en als een machthebber op de stoel zitten. De benodigde stempels, zegels of formulieren konden leiden tot een enorme opstopping in de wachtrij. Het was dan altijd zorgen voor het opvolgen van de juiste voorwaarden. De loket PTT er had zeker een minder respect in mijn beleving dan de postbode. Nu kan ik het beroep postbode afdoen als iets romantisch wat het zeker niet was maar altijd meer dan de penne likker achter het loket.
Waar de postbode, afhankelijk van de persoon, een gezellige mens was die voorbij kwam zo was de loket meneer of mevrouw degene die een diepe zucht of een gelukkige glimlach kon opleveren. De klantgerichtheid was toch wel het code woord. Nu met de grote hoeveelheid pakketjes zie je dat terug bij de pakketbezorgers. Des te vriendelijker en vrolijker de bezorger des te meer wordt hij zij gewaardeerd door de omgeving. Zozeer zelfs dat er zelfs bonussen worden geregeld door mensen voor hun vaste bezorger.
Het is bijzonder om te horen dat tegen het eind van het jaar dit zo georganiseerd wordt. De ouderwetse postbode was een ambtenaar de moderne bezorger is een zelfstandige. De wereld veranderd en laat zien dat inzet met een goed humeur lonend kan zijn en er toch een fatsoenlijk salaris is te verdienen. Vooral dat laatste is toch wel belangrijk. Terug naar de postbode waar ik mee begon, hij en de mensen die ik kende uit zijn generatie hebben beslist mijn respect.
Maar ook tegenwoordig blijf ik vriendelijk en begripvol voor de hardwerkende bezorgers ook brengen ze mij de belasting brieven waar iedereen al zo lang een hekel aan heeft. Ja soms ben ik een hopeloze romanticus die vroeger gewoon liefdesbrieven verstuurde en in afwachting bleef van het antwoord.
0 Reacties