Verhuizen

Alsof het een hobby is; verhuizen. Niet echt maar, ik heb een oud tante gehad die het best vaak deed. Ik dacht er van alles van en vroeg mij vaak af waarom ze dat deed maar ook hoe het haar lukte om telkens een andere woning te vinden terwijl anderen dat niet lukte. Het voordeel was dat ik veel van Rotterdam heb gezien omdat zij door de stad heen verhuisde.  Dat ik aan haar denk doet mij vooral denken aan de genegenheid die er schijnbaar heerste of de warmte die ik zocht. Ik herinner mij de vele facetten van het leven en van haar persoonlijkheid waar ik geen last van had.

Genoeg over tante alhoewel het verhaal leuk is om te vertellen. Ik ben verhuisd en tussen het beginnen aan de werkzaamheden van mijn nieuwe huis en het opleveren van mijn oude huis zat slechts drie weken. Ik lijk wel gek dacht ik toen ik mijn schema nog eens bekeek want ik had ook meer tijd kunnen nemen. Dat meer tijd paste eigenlijk ook niet in het schema van tijd als ik naar mijn agenda keek. De afspraak om het zo te doen stond. Eerst vakantie en dan terugkomen om een dag later aan de slag te gaan. Het was ook nog eens geweldig warm weer en dat was een direct voor en nadeel. 

Als ik er goed over nadenk ben ik zelf slechts vier keer verhuisd. Daar zit dan de nuance in dat ik dat relateer vanuit de huizen die ik huurde.  Feitelijk heb ik vele verhuizingen achter de rug en kijk ik naar waar ik geholpen heb en een echte verhuis inzet zijn dat er heel wat meer. Verhuizen is zeker geen hobby en deze verhuizing luidt dan ook weer een nieuw tijdperk in. De reden van verhuizen is stadsvernieuwing en die reden is dan ook de tweede keer dat dit de reden is. Mijn eerste verhuizing was naar mijn kraakpand waar ik naast een eigen woonplek meteen een politieke statement maakte. 

In afwachting van een nieuwe woning werd het wel heel spannend omdat ik in het huizenblok, de Emmastraat in Zwijndrecht, op één na de laatste bewoner was die er nog woonde. De koper en looddieven zorgden voor onveilige situaties waar vooral de andere bewoner het meest last van had. De kapper, ook nog eens bedrijf, zat in een tussenwoning terwijl ik een hoekpand had. Dat betekende dat er aan twee zijden van hem er van alles gebeurde waar hij geen zicht op had. Op het moment dat mijn flat beschikbaar kwam verhuisde ik dan ook razendsnel, het geluk dat de woning er erg netjes uitzag. 

Ik moest dit keer daar vaker aan denken aangezien, ik woonde weer in een hoekpand, toen mijn buurvrouw ging verhuizen. Niet dat ik bang was dat het fout zou gaan maar omdat opnieuw de reden van verhuizing stadsvernieuwing was. Dat trekt altijd weer de koperdieven aan, veel lood zat er niet aan het huis, en dat was al gebeurd in een ander pand. Op vakantie en bij terugkomst werd er al melding gemaakt van onveilige situaties. Niet direct in mijn blok maar toch voelt het niet lekker. Je wil je huis niet in vlammen opgegaan terugvinden. Dat was één van de meldingen op vakantie, brand in een woning, waar de buurman adequaat had opgetreden. 

Vanwege de sociale cohesie waar ik zelf ook voor zorgde lette iedereen op elkaar en hun omgeving. Ik wist dat mijn directe buurvrouw vertrokken zou zijn in mijn vakantie maar had goed vertrouwen in de sociale controle van haar buurvrouw waar ik ook veel contact mee onderhield. De verhuizing van de andere buurvrouw was ook geregeld net als de mijne met allebei een heel krap schema. Bij thuiskomst na de vakantie begon dus mijn schema te draaien en dat was een echt hoog tempo, tja nu eenmaal zelf bedacht.  Veel had ik al voorbereid maar er viel ook veel te verhuizen. Ik had daarom ook een verhuizer geregeld wat mijn andere buren niet hadden gedaan.  

Maar ja ik heb dan ook veel privé en zakelijke spullen te verplaatsen. Omdat ik instapklaar moest opleveren was het dan ook spannend wat de eerste schouw voor die oplevering aan opmerkingen zou brengen. Ik kwam daar goed vanaf vond ik zelf waardoor mijn schema goed op orde bleef. Het hoge tempo wat daarvoor gehaald moest worden onderschatte ik wel zeg ik achteraf. Het was net alsof ik weer vanuit mijn kraakpand moest vertrekken met alle haast van dien. In twee weken zorgde ik voor een basis om te wonen. Ik dacht nog eens aan mijn flat toen ik daar introk. 

Een geweldige marmoleum vloer die ik mocht hebben en alles schoon maakte dat ik daar snelheid kin maken. Vrienden kennissen waren de verhuizers met soms een grote mond over hoe sterk zij waren. Juist dat mooie en positieve terugdenken geeft positieve energie. De man met de grote mond is reeds overleden maar is net als veel van die vele anderen wel de mens die bijgedragen heeft aan mijn leven. Het is nert als de verhalen van mijn tante iemand waar veel over te verhalen valkt. De verhuizing verliep snel en het inrichten ging perfect. Goed gepland met vele handen die het werk licht maken.

Dit keer deed ik alles zelf en had ten opzichte van die verhuizing ondertussen vijfenveertig jaar aan spullen vergaard. Privé en zakelijk, speelgoed en andere zaken van kinderen die er nog waren. Veel of zelfs zeer veel of veel te veel voor mijn nieuwe woonplek.  Ondanks dat al hield ik goed vertrouwen. De verhuizer kwam met een offerte, ik had gelukkig gespaard, en legde deze vast. Dat was een zekerheid en een datum waar ik naar toe moest werken, net als bij mijn vertrek uit mijn kraakpand. Telkens kwamen er weer mooie momenten voorbij waardoor ik enorme hoeveelheden spullen kwijt kon raken. De grootste bulk van ruim vijftien kisten vol spullen ging weg na een oproep voor wat creatieve spullen waar ik nog wel wat van had liggen. 

Het bleek na contact dat men veel meer kon blijven. Bergen en massa s aan materiaal ging in de kisten om andere blij te maken. Ook al was het een enorm bedrag aan spullen was dat ik moest afschrijven was het meteen een oplossing om te ont spullen. De kans om het te verkopen, gezien tijd en inspanning was reëel gezien niet van toepassing. Het hele verhuizen werd steeds meer een proces van intuïtie, het volgen van onmogelijke oplossingen. Nu is dat proces nog niet klaar en blijft het wonderlijk wat de impact  is van dit proces.