Iets in perspectief kunnen zien is een kunst apart. Vanuit daadwerkelijk perspectief, kijken langs de zicht lijnen van de horizon, is iets wat wij daadwerkelijk weinig doen. De vertekening die optreed zijn veelal de persoonlijke omstandigheden. Een blinde ziet iets anders dan een ziende. Logisch zal je reageren maar dat is toch wel iets wat precies het perspectief bloot legt. Die persoonlijke omstandigheid die beïnvloed. Ik heb al jong geleerd uit verschillende hoeken zaken te bekijken en te benaderen, geen dogma’s maar wel restricties. Nu is iedere beperking een handicap waarmee overweg gegaan moet worden en is een stapeling van restricties meteen een dogma. Hoe kan een mens zaken in perspectief zien als je je zelf beperkt of beperkt wordt.
Je moet ziende blind zijn, een spreekwoord dat in de zestiende eeuw al terug te vinden is in onze taal, geeft al aan dat het bezien in perspectief iets is wat leeft. Nu zijn er nog veel meer spreekwoorden die daarop ingaan en is iets in perspectief zien dus een bijzonder gegeven. Ik kijk rond en trek de horizon met verdwijnpunten om zo inzicht te verwerven. Recent was ik weer op de nul meridiaan en werd weer heerlijk getrakteerd op perspectief maar ook tijd en ruimte. Ik voel mij in het observatorium in Greenwich dan ook thuis. De geschiedenis van het meten is weten vind ik daar helemaal terug. De draaiing van de planeten en de wijze waarop wij meten als hulpmiddel om onze weg over de planeet te vinden geeft precies het juiste perspectief weer.
Het schip komt zo altijd op de juiste plaats van bestemming als het over de wereld vaart. Ondertussen terwijl ik daar sta te kijken naar alle apparaten zie ik de mens met zijn haar handicap voorbij komen. Alleen al de klim de heuvel op toont de mens in zijn perspectief. Mijn lichaam kent een beperking maar ik weet mijn energie, Ki op zijn Japans, zo in te zetten dat ik in een constante, eenparige energie, naar boven komen. Mechanisch weet ik het te benaderen terwijl ik een sociaal wezen ben die met de beheersing van de energie, Ki, de drie-eenheid weet vorm te geven. Perspectief binnen het bewustzijn maar, wat als de storing dusdanig is dat het perspectief veranderd. Het voorbeeld van het schip, als het water maakt - lek is- , is het moeilijker koers te houden of de plaats van bestemming te bereiken.
De logica zal voor velen het perspectief zijn in dit voorbeeld. Het is echter vaker het geval dat als wij dit op de mens van toepassing maken dat het begrip veelal lastig is. Wij willen het altijd uit eigen perspectief zien en geen rekening houden met het lek. Plots duikt dan weer het dogma op. Dogma’s die wij zelf neerzetten om het perspectief te beperken. Dat is ook zo mooi als ik in het observatorium ben. De vaste afspraak in samenhang met de draaiing van de planeet is het enige wat telt. Voor de mens als sociaal wezen zie je vaak dat men daar graag van afwijkt. Ik kijk rond en neem waar, een verstandig mens bezint en is bij tijd en wijlen ziende blind, ja het is goed om mijzelf regelmatig opnieuw te toetsen. Het is als de schipper die de sterren raadpleegt om te zien of hij nog op koers ligt.
Hoor ik het goed is een mooie uitdrukking. Luister ik wel naar wat er gezegd wordt of ben ik ziende blind en horende doof. Ik kijk naar de orgelman en hoor het geluid van zijn draaiorgel. Wat is het perspectief wat ik zie, is het een rijk mens die muziek onder de mensen brengt of is het de bedelaar die met hijgende en puffende klanken ons probeert te overtuigen om te delen. Is het geluid overlast of juist de daadwerkelijke klank om te ontsnappen uit de dagelijkse werkelijkheid. Het perspectief ligt in de horizon van de handicap die wij als mens meenemen. Ik kijk nog een keer vanaf de heuvel van het observatorium en zie de mierenhoop van de stad waar de mens uit eigen perspectief zijn leven leid of lijdt, het is maar welk perspectief je aanhoudt
0 Reacties