Intervallen

Nou, het is wat, al geruime tijd zitten er enorme intervallen tussen de stukken die op chrismoorman.nl verschijnen. Enorm benoem ik dat omdat ik eigenlijk gewoon ben om wekelijks  op zijn minst iets te laten verschijnen. Nu is de term interval een mooi begrip passend bij mij aangezien het in de muziek gaat om een reeks opeenvolgende noten in een muziekstuk gaat. Met mijn bedrijf fifth dimension doe ik wat in de muziek, alhoewel investeren vooral opgaat in de belastingdienst. Nu kijk ik niet zozeer naar hoe het gaat als wel het ritme wat er ontstaat want vertaal ik de gebeurtenissen tussen alles wat met geld heeft te maken, dan ontstaat er een bijzonder muziekstuk. 

Terwijl ik zit te werken kijk ik om me heen om eraan te herinneren waar de start van dat culturele denken zit. Feitelijk zit dat vanaf mijn geboorte in mij en wordt zoiets gestimuleerd en of ontwikkeld door de aandacht er voor en door mijn moeder. Vanmorgen dacht ik weer aan dat stukje waarin mijn moeder druk was met haar kinderen en er tal van creatieve momenten voorbij kwamen. In de dertien jaar die ik met haar heb meegemaakt,  zijn er voor mij veel leuke en mooie momenten te herinneren.
Terwijl ik aan de slag ben zijn er vele mooie momenten die als zonneschijn met warmte vervullen.

Recent moest ik, het was gewoon een clinic, op de grote trom een ritme aanslaan dat in het muziekstuk leidend was. De keuze voor de trom was geheel willekeurig. De groep was binnengelopen en de trom bleef over en het was wat mij betreft een mooie uitdaging.  Met geen verwachting van wat mij te wachten stond, pakte ik het “stokje” op en ging aan de slag. Dat slaan was niet zomaar gezellig iets doen, maar lezen van noten op papier, een uitdaging dus. Nu is het lezen van noten iets wat ik niet veel of zelfs zeer weinig tot nooit doe, behalve de eetbare producten. Toch heb ik het geleerd op school en kan muziek tellen dus na een korte opfris ronde weet ik wat er gevraagd wordt.

Ik heb altijd met plezier het slagwerk bespeeld maar thuis werd dat niet zo gewaardeerd of pastte het niet. In de muzieklessen scoorde ik altijd een goed cijfer op dit onderdeel dus maakte ik mij niet zoveel zorgen dat het nu niet zou lukken. Alhoewel, het was iets lastiger dan ik dacht. Het gewone tellen en lezen lukte prima maar op het moment dat ze zonder te vertellen ineens een sprong zetten, een interval, was het wel lastig. Dat deed mij weer denken aan de belastingdienst waarbij men een vinkje had gezet en mij vertelden dat ik iets had aangevraagd. Het bijzondere is dan dat ik in gesprek kwam met de belastingdienst, waarbij hun toon was dat ik iets had gedaan maar waarbij ik direct kon aantonen dat zij dat hadden gedaan.

Nu is het zo dat ik gewoon mag betalen en dat ze het mij er niet gemakkelijker op hebben gemaakt. Ik moest wel glimlachen dat die gedachte boven kwam toen ik ineens in het muziekstuk iets moest doen wat ik niet geoefend had om te lezen. Uiteindelijk lukte het allemaal prima en gezien de ervaring bedacht ik meteen hoe ik een muziekstuk zou kunnen maken waarin alle ervaringen verwerkt zouden kunnen worden. Het zou wel een minimalistisch muziekstuk worden a la Philip Glass maar ook dat past mij wel. Juist het maken van muziek en de herinneringen en ervaringen doen bij mij veel. Philip Glass kwam bij mij al vroeg voorbij en op de MTS dook die nadrukkelijker op om later in de uitvoering in het container theater in een uitvoering van Achnaton mooi vorm te krijgen.

De interval tussen die gebeurtenissen zou een mooi ritme opleveren maar ook de films die gemaakt zijn naar aanleiding van zijn muziekstukken zijn voor mij mooie verbeeldingen zoals ik ook kan denken. De beelden en muziek brengen mij terug naar de periode van dat ontstaan waarin mijn culturele ontwikkeling vorm kreeg en doorzette tot dit moment waarin als woordenrijger mijn teksten maak ondersteund door foto’s en muziekstukken. Ik moet niet, ik mag en heb de moed om dingen te doen en ervaren. Dat ervaren dromen, vliegen als filmbeelden ondersteunt voor muziek, dat is wat er gebeurt als ik zit en schrijf.