Het is een maand geleden dat ik wat gepubliceerd heb. Best wel bijzonder als je nagaat dat ik elke dag wel een verhaal te vertellen heb. Toch was het schijnbaar tijd voor pauze. In mijn overload aan verhalen was ik even gereserveerd in mijn keuze. Ik was bezig met van alles en het aardige was dan ook dat in een artikel wat ik op verzoek had geschreven was een pauze ingelast. Schijnbaar onvoorzien was er ineens een te groot aanbod op hetzelfde onderwerp. Geen punt wat mij betreft maar de opdrachtgever vond dat minder leuk om te melden.
Hierna ging ik rustig verder en keek nog eens naar het artikel om te zien wat er nog meer uit te halen viel buiten de reeds gebaande paden. Er was gewoon veel mogelijk en nog leuk ook. Juist dat aan de slag gaan uit een basistekst waarin een ritme zit maakte het toch moeilijker dan ik had gedacht. Nu ging het artikel als je het op de keper beschouwd geheel in mijn stijl lekker breed. Een lezer gaf aan dat hij het een duidelijk aangrijpingspunt wil hebben om te lezen en niet de breedte waarin ik graag schrijf, overigens goed bedoelde opmerkingen.
Nu kwam ik die breedte gisteren ook weer tegen. Een was de opmerking over de breedte van een verhaal, na het antwoord gaf ik nog wat voorbeelden, de vragensteller had nog niet door gewoon stop te zeggen en ik, och gewoon enthousiast gaf aan waar iets naar toe zou kunnen leiden. Nu gaf dat ook weer extra inzicht aangezien er verwezen werd na een afstuderen. Mijn antwoord had geleid naar een afstudeeropdracht voor vier jaar terwijl dat voor mij en kwestie was van een paar weken. Het deed mij rustig overdenken en bracht mij bij door die gedachten bij het schrijven van een compositie.
Geluid was een ander onderwerp op de avond en met het staccato van mijn verhaal rondom mijn antwoord en de reactie op het geluid kwam ik weer terug in de gedachte van de overload aan verhalen. Ik heb zelf geen last van de hoeveelheid aan gedachten, ideeën of verhalen maar zodra je in een hersenfunctie stoornis zit kan dat verdraaid lastig zijn. Nu wil ik mijn aanhoorders niet meteen betichten van beperkte hersenactiviteit want daarmee diskwalificeer ik mijzelf. De hele week door speelde het thema niet aangeboren hersenletsel al.
Een breed begrip waar ik ondertussen veel ervaring mee opgedaan heb. De verhalen die als voorbeelden voorbij kwamen en komen zijn uit de praktijk ondertussen een normaal begrip. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat de kwestie per geval voor mij een gewoon begrip zijn om mee overweg te gaan. Ik doseer dan veel gemakkelijker in communicatie de informatie. Dat ik mij nog beter mag trainen dat is dan duidelijk. Je kan niet zomaar, ook als je dat verwacht, je kennis uitstrooien in een antwoord. Door het denken ging ik op zoek naar een compositie om dit te doseren maar ook een ritme waarmee ik altijd kan zorgen dat het voor een ander prettig is om te luisteren en een stop kan inbouwen.
Ik hou dan rekening met de ander en omgekeerd kan de ander afhaken wanneer men wil en daar dan geen onprettig gevoel van overhouden. Het deed mij denken aan Mozart en zijn niet afgemaakte muziekstuk. Ik ben alleen niet zo een geweldig musicus en enig vergelijk gaat dus mank maar de gedachte past. Hoe maak je dan een compositie die wel passend is en voldoet aan de kenmerken die er bij passen dat iedereen het ritme begrijpt met welke hersengesteldheid dan ook. Ik ging maar terug naar mijn geboorte momentum om daarvandaan de muzikale opbouw te genereren.
Eerlijk gezegd zit ik daar nog steeds met weliswaar de aanbeveling Mozart te beluisteren. Misschien doe ik er nog wel een maand over om dit voor elkaar te krijgen maar ik heb er een nieuwe ambitie bij. Daarin kan ik in ieder geval scheiding maken tussen denken en communiceren in een steeds breder spectrum. De keuze voor ritme en opbouw zodat iedereen begrijpt wat ik in basis wil overbrengen , zonder overbelasting van hersenen, is dus nog een opgaaf.
De muziek in mijn hoofd is in ieder geval aangenaam in opbouw en het te bereiken doel net zoiets als wereldvrede maar komen zal het er.
0 Reacties