De prikkeling die ontstaat om te gaan reageren als je iets leest, ziet of hoort is altijd aanwezig. Zo zit ik in elkaar. Toch heb ik ondertussen een element ingebouwd waarin ik redelijk in staat ben dat eerst te evalueren. Het hoe, wat, waarom helpt daarbij en vormt dan vaak al voldoende elementen om daar iets mee te doen. Door recente foto's ontstond ook zoiets. Omdat ik al heel lang foto's maak ken ik ook wel de effecten die op kunnen treden.Tegenwoordig maak ik foto's met de telefoon.
Eigenlijk bel ik nog wel met de telefoon maar is de techniek dusdanig dat je ook kan stellen dat deze zakcomputer mij in staat stelt foto' s te maken. Dat scheelt dan weer een dure camera. Recent besprak ik de nieuwe fototechniek met een kennis die zijn oude camera verkocht. Hij vertelde naar aanleiding van mijn vragen dat je met de oude lenzen nog veel meer moest scherp stellen. Voor mij is dat dan iets nogmaals. Op dit moment is er het televisie programma " het perfecte plaatje" en de deelnemers krijgen dan allerlei apparatuur ter beschikking voor het schieten van dat perfecte plaatje.
De lenzen waar ik vroeger, de jaren 80, mee werkte komen dan ook wel eens voorbij en brengen dan de prikkel voorbij om commentaar te leveren als men er niet mee uit de voeten kan. Ook hier weer het stukje hoe, wat, waar en waarom. Ja ik zou ook wel weer aan de slag willen met een camera zoals ik dat destijds deed. Toch merk ik dat ik ook heel tevreden ben met mijn zakcomputer die qua techniek goed voldoet en goeie lenzen heeft. Want dat is wel de humor drie lenzen heb ik tot mijn beschikking en voor de rest is het toch het oog die de compositie ziet.
Ook niet helemaal bleek wel toen ik een foto bekeek waar ik vooral met de lucht bezig was. De foto's werden gewaardeerd als " een Albert Cuyp" wat natuurlijk een compliment is. Op dit moment is er van deze schilder een expositie aan de gang in het Dordts museum. Het is dus wel het oog van de aanschouwer waarin de compositie iets oproept. In de serie van foto's die ik maakte om dat ene perfecte plaatje vast te leggen ontstond er weer wat raars. Effecten die ik wel eerder had maar die niet altijd verklaarbaar zijn.
Bij nachtfotografie is er een lange belichtingstijd en dan kan door enige beweging er een gek licht effect ontstaan. Bij de eerste foto van de Koninginneweg bij nacht had ik die niet even gezien. Luciën den Arend zag dat wel en memoreerde dat het ufo's waren, uiteraard met een lollige ondertoon. Ik weet hoe dat kwam omdat ik onvoldoende steun had en de computer scherpe lichtbeelden waarnam en vastlegde dor de lantaarnpaal. Het had wel iets bijzonders. Met de foto's die ik van de wolken maakte was dat anders. Ik maakte zoals ik dat ook in het verleden deed snelle foto's om het beeld vast te leggen.
Van de vijf foto's was er één dat plaatje wat ik wilde laten zien en de andere waren aardig en meer ook niet. Bij het nog eens beoordelen van deze plaatjes kwam ik weer wat raars tegen. Niet altijd kan ik verklaren wat het effect is maar ook hier was het weer een vreemde verschijning in de lucht maar dit maal wel erg mooi. Een formatie in de vorm van een ruit. Omdat ik deze zelf opmerkte vond ik het wel leuk te publiceren. Tenslotte zijn de social media daar een prima plek voor. Jawel Lucien zag het direct en reageerde.
We hebben dan een vriendelijke conversatie en sluiten die af met humor. Vooral dat laatste helpt enorm als je met die zakcomputer foto's plaatst op social media waar mensen elkaar afmaken met meningen. Zoals ik vroeger foto's maakte doe ik dat nog, eigen waarneming, verbeelding en dan aan anderen laten zien als zij geïnteresseerd zijn. Tegenwoordig delen we foto's en is het leuk als mensen kijken naar de compositie en niet naar de eigen mening. Dat kijken is dan ook leuk, want de foto met de vliegende ruitvormige formatie verbaasde mij.
Nu ben ik er nog niet achter hoe deze zo mooi ontstond maar ik moest er met wel om lachen. " ja het zijn vriendelijke wezens" sloot hij de conversatie af onder de foto. Every picture tells a story, en met Rod Stewart in gedachten spiegel ik mij maar voor dat het hoe, wat , waarom prima is om te reflecteren. Ik kijk nog eens naar de foto uit 1895 waarin het hotel aux armes staat. De vertaling van de woorden brengen al heel veel gedachten op gang.
Het vertalen van een beeld is gemakkelijker dan het vertalen van het begrip An sich. Prachtig hoe het mij kan bezig houden. De nuchtere mens vertaalt het naar het wapen van Holland terwijl ik alleen al bij het begrip een geweldige zoektocht heb. Ja dat is de dromer die al die verschillende beelden ziet zoals de fotograaf op zoek naar het perfecte plaatje. Vooral dat stukje zoektocht keer op keer is een geweldig gevoel, een pracht prikkeling, een filosofische tocht van de draden van de tijd.
0 Reacties