Deze week werd ik weer geconfronteerd met de dood. Nu is dat niks bijzonders maar het kwam door een bericht uit Amerika waar iemand op het werk overleden was door een hartaanval. Dat gebeurt natuurlijk dagelijks maar als je het bericht krijgt waarbij de impact van het overlijden meer doet dan gebruikelijk sta je er even bij stil. Eigenlijk is het een confrontatie van het leven want zo heb ik dat geleerd te ervaren. Eindigheid van het leven is een zekerheid die bij de geboorte ontstaat, een niet uit te wisten realiteit die we het liefst wegdrukken.
Door het bericht merk je dat de liefde en warmte die gevraagd wordt belangrijk is. Die probeerde ik dan ook in mijn reactie weer te geven zonder te veel vragen. Ik ben gewend met de dood om te gaan en denk wel eens dat ik dat makkelijker kan dan met het leven. Een interessante stelling natuurlijk want het leven moet je vieren. Maar goed, in dit tijdsgewricht worden we plots teruggeworpen op onszelf met de extract bedreiging door een om ons heen grijpend virus.vergelijkbaar met de Spaanse griep van honderd jaar geleden die nog vernietigender om haar heen greep qua dodental.
Toch maakte mij dat niet van streek,vooral omdat ik het gewoon ben dat mensen zomaar kunnen ontvallen. Natuurlijk zijn er veel ziekten die bedreigend zijn en slepend richting dood maar zomaar plots blijft altijd wel raar en zorgt voor meer verwarring. Ik ken de impact en de wens van de mens om nog met overledenen te communiceren en vooral een antwoord terug te hebben. In veel culturen is het normaal en er zijn tal van spirituele groepen waarin het normaal is te communiceren met overledenen, en vanuit de geest contact te hebben.
Laat ik zeggen dat ik gewoon ben om hiermee overweg te gaan. Ik heb op een bepaald moment de interesse aangewend om de kennis rond dit gebied op te pakken en mij er in te verdiepen. Zonder al te veel moeite kwam de kennis en de mogelijkheid hierin voorbij. Vanuit de geest werd dat allemaal aangereikt druk ik het hier maar even uit. Als ik mijn best deed het te ontwijken liep er keihard tegen aan. Reden genoeg om het leven te vieren en de kennis te ervaren als iets moois en waardevols om er mee te werken.
Dat heb ik dan gedaan en doe ik eigenlijk nog steeds want als je zoals ik net aangaf er éénmaal mee behept ben laat je het ook niet los. Het heeft mij eigenlijk over de hele wereld heen gebracht en dat past prima in dit tijdsgewricht. Waar je in het verleden van de Spaanse griep nog heel beperkt aan informatie kwam, door de eerste wereldoorlog werd al veel meer wereldwijd gecommuniceerd , is het nu een fluitje van een cent om met elkaar in contact te komen. Amerika als voorbeeld. Om er heen te reizen is nu eigenlijk onmogelijk.
Alles is mogelijk maar het huidige virus en de maatregelen houden ons tegen in tegenstelling tot een eeuw geleden. Nu ben ik blij met het bericht uit Amerika omdat dit betekent dat het leven daar gevierd wordt naast de droevige tijding die overlijden vaak met zich mee brengt. Vaak omdat deze week ook nog een oud premier van Engeland in herinnering voorbij kwam. Daar werd nog gememoreerd hoe na haar dood er groepen mensen blij waren op straat zongen; ding dong, the witch is dead. Zo kan het dus ook gaan.
Dat is redelijk exceptioneel maar als ik naar de Engelse cultuur kijk van spirituele groepen als de Golden Dawn is dat niet raar. De verdieping in deze kennis kwam eigenlijk in een breed aanbod. Het meest interessant vond ik wel die van de Tibetaanse kennis en de best wel ingewikkelde vorm .Niks vrijblijvend maar duidelijk gestructureerd. De populaire vormen die daarna aan bod kwamen waren dan ook makkelijker in te delen met in achtnemening van de kennis van de groepen die ze hanteerden. Nu ben ik ook een mens zoals velen die ook het liefst een streling krijgen van hen die zijn overgegaan maar weet ook los te laten.
Ik probeer het leven te vieren en het heelal te doorgronden met specifiek deze planeet als woonplaats. Dat gezichtspunt leid dan ook vaak tot interne discussie over het zijn, to be not to be, en voor is dat dan geen vraag. Het zijn en daarmee het vieren van het leven verteld al een antwoord op de vraag. Recent ontving ik ook nog een brief die ik als streling benoemde uit het hiernamaals benoem. Het ging om het ruimen van een graf na vijftig jaar. Nu kan je dat ook anders benaderen maar ik pakte het positief op.
Natuurlijk wist ik dat een keer zoiets zou komen omdat ik deze al eerder had verwacht en mijzelf als contactadres had opgegeven. Toch is zo een brief dan bijzonder omdat de test van het loslaten er dan is. Voor mij was de ervaring als een groet uit het verleden, de herkenning van de liefde zoals die bij die persoon is. Want is de dode dood of is de dode liefde in je hart. Vooral dat laatste en met die waardering loslaten keek ik terug op de opgedane kennis van de dood. Misschien slim om weer meer tijd in het vieren van het leven te steken.
Het aards tranendal was vaak genoeg voorbij gekomen tijdens de studie en voor hen die het leven als een opdracht, een straf, zien om in de hemel het beter te hebben is dat anders. In de diverse stromingen zie je mensen hun best doen om in het leven hierna, zoals zij dat benoemen, hoger in de hiërarchie te komen. Vanuit de reïncarnaties zijn daar ook heel mooie theorieën in. Je kan grossieren in de theorie en de praktijk hanteren om te motiveren maar mens zijn als mens is toch de grootste kunst. Ik leef niet om te oordelen maar oordeel welk vaak over het leven.
Ik zie dat ik in een soort kruisbestuiving in dit tijdsgewricht mijn draai heb gevonden. Had ik honderd jaar geleden geleefd dan was de kans op de hoeveelheid kennis beduidend minder geweest en had ik vanuit een ander inzicht geleefd. De kosmologie zoals die bij de oude Grieken en culturen eerder heerste hanteren wij nog steeds. Onze tijd meten we zoals altijd aan onze planeetstanden en veel in de geschiedenis genomen beslissingen hebben we af laten hangen aan de sterrenstanden van de planeten onderling. Heerlijk om te zien en te horen.
Gedurende dit leven waarin ik tussen leven en dood de waarnemingen mag doen en gedaan heb is het leuk om terug te denken aan de uitspraak die beslist binnenkwam; "er is meer tussen leven en aard dan wij vermoeden Horatio, of kunnen dromen". Voor de zestiende eeuw was dat niet raar en in de verhalen van Shakespeare komen dan ook tal van mystieke beelden voorbij. Bij de Grieken in de verhalen van de goden, halfgoden natuurlijk ook en zo kan je steeds verder terug zakken tot en met de beschreven verhalen in de veda's.
Terug naar het nu waarin het bericht uit Amerika en het begrijpen van de impact belangrijk is. Mijn kennis en inzicht dragen niet bij aan de ervaring van de boodschapper die steun zoekt bij de impact. Ja ook mijn leven is eindig maar in dit geval vier ik met de boodschapper het leven. De ontmoeting doen we elektronisch, de wens is de fysieke knuffel, het oplossen van die eeuwige vraag hoe het mogelijk moet zijn elkaar te ontmoeten en de eigen weg te gaan. Ik geef de liefde mee zoals ik die ervaar in mijn hart, ik geef die mee aan mijn kinderen vanaf het moment van dromen en verwekking zoals de aboriginals dat doen en weet dat die vanaf dat moment telkens een stukje los moet laten.
Ik droom de droom van het leven om hem hier te leven en droom de droom van de liefde om die te mogen ontvangen zodat ik het leven kan vieren. Ik ben daarmee dankbaar voor het hier en nu, voor mijn voorouders, het verleden en de toekomst die volgt op het nu waarin ik blij ben en dat deel met jullie. Het past in de tijd van kerstmis in de stilte die valt als de planeet de draaiing maakt in onze ellips waarin we terug keren en de zon weer gaan naderen.
0 Reacties