Ik worstelde vandaag weer eens in mijn hoofd met een hoeveelheid gedachten. Het lukt mij overigens prima om daar op afstand naar te kijken en te analyseren waar alle gedachten vandaan komen. Daarnaast vind ik het ook gewoon leuk associatief te werken. Zo kwam het dat ik de gedachte eruit pikte; in voor en in tegenspoed. Omdat ik toch moest wachten voor een opengaande brug liep ik rustig de trap op met de fiets aan de hand en beschouwde de wereld en de uitdrukking.
Is het nu voorspoed of tegenspoed dat ik hier stil sta na te denken of is het nu juist goed zo terug geworpen worden op jezelf om te overdenken. Ik vond het wel mooi om daar de tijd voor te nemen maar dat hoefde niet. Zo snel als de brug omhoog was gegaan ging hij ook weer naar beneden. Passend bij de gedachte of dit nu voor of tegenspoed was stapte ik zo mijmerend op de fiets en reed in tijdloze gedachten verder. Toch liet het mij niet los. Waar paste nu de gedachte het best bij.
Bij huwelijk of bij gezondheid wat wilde ik nu met de gedachte die ik klaarblijkelijk niet los liet. Ik kreeg er bijna Monty python achtige gedachten bij die in mijn hoofd al vorm kregen in sketches zoals de cheese shop sketch. Nu kan ik er niet vanuit gaan dat de lezer deze dan ook direct op zijn netvlies krijgt. Maar de denktrant van de soms zinloze discussie is de beste vorm om deze te omschrijven. Dat heb je zo met absurdistische humor. Daar lag dan ook voor mij het antwoord op het blijven mijmeren over; in voor of tegenspoed.
Zaken die al dagen speelden brachten dit in mij omhoog en het gevoel van de mens in mij raakte zo aangehaakt op dit thema. Bij die analyze keek ik nog even naar de zaken die ik niet afgesloten had, ruimde deze op en keek opnieuw naar het thema. Dat bracht mij terug tot de brug. Geopend of niet was dat toch wel een verbindende schakel. Hoeveel bruggen was ik wel niet overgegaan en hoeveel angsten had ik wel niet doorstaan terwijl ik die passeerde. Ha het leek wel een muziek tekst van Bill Withers waarbij de oplossing vinden een probleem is.
Het mooie is dan dat in zijn liedje hij zingt over de white cliffs of Dover en het onbegrip van het verlies van liefde. Weer dat voor en tegenspoed.Ik vond de tekst goed bij mijn gedachten aan sluiten omdat ik graag even zou oversteken naar Engeland, The white cliffs of Dover zien, en op bezoek gaan om mensen liefdevol te ontmoeten. Net als de openstaande brug die snel daalde koesterde ik de gedachte dat dit toch wel binnenkort een keer zal lukken. Want deze periode waarin wij geïsoleerd gedwongen worden te leven.
Al die bruggen en diepe waters die ik mij kon herinneren brengen mij telkens weer terug naar de hoopvolle gedachten. Elke dag is als een dag dat ik rivieren passeer en met de positieve gedachte mee te mogen gaan met de stroom of te zijn als de zalm die altijd doorzet om naar zijn geboortegrond terug te keren sloot ik nogmaals het denken af. Toch blijft de worsteling in die gedachtenstroom en de interactie met het handelen, haha humor dacht ik. Hoe lang doe ik dit al? Ik ben daar vroeg mee begonnen. Een mooie gedachte die daarbij terugkwam was het nadenken over thee.
In die gedachte zat ook weer de tegenstelling, wel of niet drinken. Thee en het land waarmee ik het associeerde, Engeland. De pot thee, een aluminium theepot op een theelicht, in de ochtend deed mij toen al net zo mijmeren. Ik kon daar wel vijf minuten bij stil staan voordat ik besloot om wel of geen thee in te schenken en ingeschonken kon het nog zo zijn dat het gedachtenproces er toe leidde dat ik de thee niet opdronk. Ik kon mijzelf dus aardig in de weg zitten en veroorzaakte zo mijn eigen voor en tegenspoed.
Het tijdverlies met die ochtend thee meditatie kon er voor zorgen dat ik mij moest haasten terwijl het een mooi onthaast moment kon zijn. Gelukkig kan ik tegenwoordig de humor van al die gedachten er van in zien en de zen momenten die dat oplevert goed in zetten. Ik moet alleen mijn omgeving er niet mee lastig vallen. Het is dan de uiting van ; een stoel is en blijft een stoel ook al zit er niemand op. Als Luther Vandross dat zingt raakt dat mensen als ik dat zeg irriteert dat eerder. Dat is de les voor mij wat daarin creëer je voor en tegenspoed.
Geluk trek je aan met mooie gedachten en warmte uit te stralen. De gedachte van de open brug, de diepe rivieren die overgestoken worden weerspiegelen net als bij Bill Withers teveel verdriet en onbegrip die weliswaar aansluiten op menig ervaring maar bieden niet de hoop. Die hoop is belangrijk, de visualisatie van het positieve wat veel mooier is. De gedachte van vanmorgen en het toch maar kort hoeven wachten voor de brug, wat leidde tot dit werken, vervult mij van positieve gedachten. Het brengt mij in gedachten naar Cato Maior waarbij de herhaling van de gedachte aan het einde van de speech belangrijk is.
Voor mij is die dan heel simpel moge vrijheid en liefde deel zijn van je leven. Iets wat voortkomt uit de gedachte uit de hippie periode en iets wat ik blijf koesteren. Voor en tegenspoed maakte ik toen voldoende mee maar kon dat onvoldoende vorm geven. De gedachten die ik nu kan doorsturen, een plek kan geven, grepen mij destijds veel meer aan. Het maakt mij nu tot de mens die ik ben en die zichzelf telkens weer aan zijn kraag oppakt en weer doorgaat met muziek in het hoofd en absurdistische sketches die mij doen blijven lachen zoals the cheese shop. Kijk de sketch dan begrijp je wat er in mijn hoofd gebeurt.
Always look at the bright side of life.
0 Reacties