Keuring


Tegenwoordig denkt iedereen bij keuring aan verschillende soorten keuring waaronder de APK. Aan die keuring heb ik tal van herinneringen en lees geregeld van mensen die met de schrik om het hart hun auto weg brengen in de hoop dat ze weer de weg op mogen. Nu heb ik ooit een auto gekocht voor vijfhonderd gulden en die had zeker de keuring niet doorstaan. Mijn rode Renault vijfdeurs bond ik op het laatst dicht met touwen. De achterdeuren sloten wel op de sloten alleen de sloten vonden geen aansluiting meer op de auto.

Voor mij alleen geen punt maar toen ik mijn zus en haar zoontje vervoerde was dat toch wel even wat anders. Ze zijn heel aangekomen en ik heb nog lang in mijn auto heen en weer geturfd naar Rotterdam. Het was tijd om hem weg te doen toen hij echt teveel gebreken ging tonen. Bij een APK had de keurmeester in één oogopslag hem van de weg gehaald. Je bent jong en je doet wat. Het was al na een andere keuring die we destijds als mannen allemaal moesten ondergaan. Je werd opgeroepen voor je nummer zoals dat heette, de militaire keuring.

Het was nu eenmaal zo dat je in dienst moet. Om daar onderuit te komen en niet de jaren uit je Burgerleven kwijt te raken moest je nogal wat doen of mankeren. Nu was ik in mijn jeugd een gedreven liefhebber van het leger met al zijn machtige voertuigen. Ik was geïnteresseerd in de tweede wereldoorlog en kende ook al die gruwelijke details van massavernietiging en soldaten ellende. Het was toch superster om zo op een tank te zitten en rond te scheuren. Die soldatenromantiek uit de romannetjes en stoere films van helden die voor het goede doel vochten dat had wel iets.

Als kind speelden we gewoon cowboy en indiaantje en oorlogje met alle aanverwante spullen. Ik had tal van geweren, een mooi machinegeweer, een luger, een colt maar ook een peacemaker. Kortom tal van wapengeweld dat naast mijn ridderkostuums goed paste in het spel. De boeken in huis gingen ook over de oorlog bijvoorbeeld 08-15 van Kirst. De oorlog was eigenlijk nog heel dicht bij in mijn jeugd en leefde dus wel. Mijn vader had bij naar Nieuw-Guinea gemoeten maar had het geluk nog net niet ingedeeld te zijn. Het werd afgeblazen.

Maar een familie die een generaal Moorman voortbracht dat was toch wel wat. Naarmate mijn jeugd vorderde werden de oorlogsverslagen steeds minder romantisch en vroeg men zich thuis af of ik dat echt nog wel wilde. Na Korea kwam de Vietnam oorlog en daar raakten de eerste beelden mij echt wel. Wij waren toch de goeien? En wat deden we daar aan gruwelijkheden. In plaats van dat het beter werd, werd het steeds minder en de oorlog erger. Ik voelde mij er steeds minder bij en naarmate de militaire keuring van mijn broer dichterbij kwam werd de discussie thuis steeds serieuzer.

De VVDM deed zijn intrede thuis want het soldatenleven op de kazerne was werkelijk niet rooskleurig en dat in samenhang met de televisie beelden werd het echt niet meer aantrekkelijk. Vrijstelling was er maar niet voor ons. Mijn broer besloot te weigeren en deed dat succesvol met zijn gestotter. Hij had dat wel eens gedaan in zijn leven maar trok op de dag alle registers open en met succes. Nu was ik zelf geopereerd en kon niet op mijn hoofd hebben dus dacht , kat in het bakkie, ik hoef ook niet.

Ik vertrok s`morgens naar Delft en meldde mij aan voor de ochtend keuring want daar mochten alle kneuzen, zo noemden we dat, zich melden. Ik paste bij het groepje dat zich probeerde af te laten keuren en we stonden met een aantal bij elkaar rond te kijken. Wij waren Hollands welvaren in vergelijking met wat daar stond. Hadden we misschien beter toch het gewone proces doorlopen. Het was wel duidelijk dat er niet geluisterd werd naar wat ik te berde bracht. Jammer voor jou je bent goedgekeurd.

Wat een deceptie, ik had toch echt op vrijspraak gerekend. Nu was het wel zo dat ik mij voorgenomen had dat als het moest ik het gewoon zou doen. Tenslotte kon het misschien ook nog gezellig worden. Ik stuurde aan op een herkeuring en vroeg die formeel aan. Tot mijn geluk waren er voldoende dienstplichtigen dus werd ik voor dienst vrijgesteld. Ik had er niet bij stil gestaan dat de rest van je leven dit je zou achtervolgen dat je niet dienstbaar aan de koning of koningin was geweest.

Tot overmaat van ramp had ik er niet aan gedacht dat er nog een consequentie was namelijk de vervangende dienst. De vervangende dienst was bij de afdeling van de Burger Bescherming en die duurde nog langer dan de diensttijd. Tevens was je dan lokaal verplicht allerlei oefeningen te doen. Kortom in mijn ogen meer ellende dan lol. Dat was dus beslist een tegenvaller maar zoals de heer Ollie B Bommel al riep;" verzin een list Tom Poes". Dat deed ik. Bij de keuring had ik alle gezondheidsklachten bij elkaar opgeteld waaronder astmatische bronchitis.

Die had ik wel maar niet in die mate. Ik had het benauwt als ik rookte. Niet echt gek maar daar zou ik later wel aan werken. Ik rookte shag, sigaretten, sigaar in tal van vormen en prijsklassen en ja dan kan je het wel benauwd krijgen.
Daar lag dus de kracht in mijn verzet. Ik moest mij opnieuw laten keuren om te kijken of ik wel geschikt was als man van stavast die de burger in lengte van jaren ging beschermen tegen de mogelijke vijand. De BB, niet te verwarren met de BBB de lekkere warme bakker, zat onder de Brug waar zij haar hoofdkwartier had.

Toch was de keuring in Rotterdam en niet bij een lokale arts. Het was dan ook nog een ander soort keuring dan in Delft waar je allemaal naakt rondliepen als kanonnenvlees gekeurd te worden. Daar vroegen ze ook bij welk onderdeel wil je? De generale staf? Geen grapjes werden daar geaccepteerd en was ook de vraag wat zal ik in Rotterdam aantreffen. Ik trof daar een compleet andere massa aan dan verwacht. Keurig mensen die zaten te wachten in een wachtkamer tot ze bij de Dokter binnengeroepen werden.

Hoge verwachtingen hoorde ik al van hen die graag in dienst waren gegaan maar vanwege hun afwijkingen buiten de boot van het leger waren gevallen. Ik hield mij maar in en geheel neutraal ging ik zitten. Wel had ik me het apezuurlazurus gerookt zodat ik met wat ik ook deed buiten adem was. Roken was voor die periode heel normaal dus daar viel je niet mee door de mand. Ik hoopte dan ook dat het wachten niet te lang zou duren anders was ik weer gewoon op adem.
Gelukkig liep alles door en zag je blije en teleurgestelde mensen naar buiten komen.

Bij mijn beurt ging ik als een ademloos of buiten adem jongeman naar binnen. Ik beantwoorde rustig mijn vragen, bewust na het vorige debacle dat ik gepast neutraal moest over,omen. De dokter luisterde naar mijn ernaar en luisterde naar mijn longen. Die piepten natuurlijk als een gek en anders deed ik mijn best daar wel voor. Hij ging weer achter zijn bureau zitten en keek mij aan en zij ;" ik geloof dat ik u maar miet afkeuren", nu was het zaak op te letten. Ik mocht niet blij zijn maar ook niet te teleurgesteld want ik had de buit binnen.

Ik sjokte zo simpel mogelijk naar buiten. Hield mijn vreugde nog even in maar ging tevreden naar huis. Nu paste het wel bij mijn ondertussen bijgestelde principe. Ik wilde niet meer bij een leger hoorde wat dood en verderf zaaide. De napalm bommen en steeds toenemende sterfgevallen van soldaten in de oorlog in Vietnam vond ik niet heroïsch of klinken als bevrijders. De koude oorlog was iets anders. De ellende van de oorlog en de start er van drongen middels de geschiedenis steeds meer tot mij door.

Thuis waren wij geen voorstander van de oorlog. Met mijn moeder kwam ik wel eens bij een vervangende dokter die ook een tegenstander was van oorlog en behoorde tot de groep van het gebroken geweertje. Later begreep ik dat beter en was ik ook pacifist die zich inzette tegen de dwaasheid van de oorlogen en het onnodig inzetten van kanonnenvlees voor de eer en glorie van het vrije westen. Ik was na de keuring in Rotterdam waar het beeld van van Ossip Zadkine staat . Het beeld van de menselijke figuur zonder hart.

Symbolisch waar het uitbeeld het hart van Rotterdam wat verloren ging. Een beeld waar ik mij zeker mee verbonden voel en ook toen ik er na die keuring als vrijgesteld mens voorbij kwam. Toch zou ik in een staat van verzet zeker mijn steentje aan bijdragen als het moet voor de vrijheid van het land. Ik heb meer verwantschap met de gebroeders de Witt dan met de koninklijke familie. Ik zeg altijd maar ik heb niet op de koning gestemd, wat niet wegneemt dat ik er niet het respect voor heb. De geschiedenis haalt ons vaak in.

Door mijn vrijstelling voel ik mij ook eerder een vredesapostel zonder eigen status maar wel met een eigen doel van wereldvrede. Na mijn vrijstelling heb ik daar dan ook veel aan gewerkt. Het heeft mij de status van veertig jaar actief AIVD dossier opgeleverd. Ik mag het niet inzien. Maar het begint wel met de vredesbeweging die mij direct in beeld heeft gebracht. Toen ik hier achter kwam heeft het mij verbaast. Mijn bezwaar op het niet inzien van mijn dossier werd afgewezen en vanuit de contacten en artikelen met journalisten van Volkskrant en NRC weet ik wat dat betekent.

Ik zie het maar als een eer dat mij zo toevalt. Het Hof van Nederland in Dordrecht waar de eerste vrije Statenvergadering plaats vond, de plek voor de gebroeders de Witt, is een plek waar ik heel veel kwam en nog kom. Ik voel mij prima op mijn plaats in het Nederland wat wij nu zijn en zet mij daar dan ook met hart en ziel voor in. Zo ben ik toch nog ten dienste van het land.


Een reactie posten

0 Reacties