Vandaag begon ik met een blanco canvas. Dat wil zeggen Ik begon met een blanco pagina die op mijn schrijfwerk lag. Het kwam eigenlijk door de verbouwing van mijn lichaam dat ik daarop terechtkwam. Daarover of daar op voortbordurend dacht ik nog na bij het typen. Verbouwing gebruik ik vaker vanwege het beeld wat het oproept. Het is alsof jezelf iets verbouwt wat best wel een opgave is bij een lichaam. De details waar ik dat zelf inderdaad doe laat ik even achterwege. Het kwam door het blanco blad en alle veranderingen die ik onderga dat ik op dit onderwerp kwam. Het blanco blad maar ook de gedachte die het opwekte brachten mij naar de jaren achten zestig negenenzestig.
Ik klikte op YouTube nog even de wereldwijde nummer één hits aan om mij even in de stemming te brengen. Het waren de jaren waarin de eerste verbouwing plaats vonden. Als je een ziekenhuis in rolde was dat toch wel een verschil met vandaag de dag waarin je binnen stapt een operatie ruimte ingaat en verbouwd weer buiten staat en naar huis wandelt. Ik herinner mij goed hoe ik geparkeerd voor de operatiekamer in het ziekenhuis lag met een behoorlijke portie hoofdpijn en een opgezwollen voorhoofd, zeg maar opgeblazen als een ballon. De anesthesist vertelde me wat ze gingen doen aan verdoving en bij binnenkomst in het toen moderne operatie theater keken de ogen mij aan met een blik van we zien wel.
Terwijl ik tijdens de operatie nog wat wakker werd merkte ik er niet veel van behalve dan toen ik echt wakker werd. Een hoofd alsof ik een enorme kater had. Iets waar ik later pas ervaring mee kreeg. Het omgaan met chirurgische ingrepen is iets wat ik daarna ben gaan ervaren als een verbouwing. Ik weet wel dat mijn vader vertelde over zijn ervaring over het kwijt raken van zijn oog in de smederij. Hij kreeg een kooltje in zijn oog en moest toen naar het Groninger academisch ziekenhuis. Alhoewel ik het verhaal wel stoer vond klinken was het voor hem natuurlijk wel een enorme tegenvaller in zijn leven. Ogen waren voor mij dan ook wel een issue.
Op zesjarige leeftijd moest ik aan een bril en dat was toch wel een tegenvaller. Nu was ik niet de enige brildrager maar toch, het bracht gedoe met zich mee. Dertig jaar na het dragen van de bril leerde ik oefeningen doen die mij hielpen om zonder bril verder te gaan. Geheel tevreden heb ik dat jaren gedaan. Ik vroeg mij wel eens af waarom de wereld daar niet meer aandacht aan besteedde , beheersing van het lichaam. Maar goed de ervaring had mij al geleerd dat er een verschil in denken was op gezondheidsgebied. Voordat ik naar het ziekenhuis werd getransporteerd had ik niet teveel geklaagd over hoofdpijn aangezien ik huisgenoten had die vaak door hoofdpijn gekweld werden.
Terwijl ik naar het blanco canvas staarde herinnerde ik mij een lichtreclame, een display aan de buitenmuur van een drogist, voor hoofdpijn tabletten. Chefarine 4, een rode reclame met een kruis in een rondje met de naam uitgeschreven er onder. Ik bedacht me terwijl er aan terugdacht dat er meer reclame gemaakt werd voor zeg maar de oplossing dan de oorzaak van het probleem. Met al mijn ervaringen na mijn operatie en het leven wat zich daarna voltrok had ik op zestien jarige leeftijd al de keuze gemaakt voortaan zelf aan mijn lichaam te werken. Het is best lastig om jezelf te opereren indien dat nodig was. Doe maar eens een blinde darm operatie bijvoorbeeld. Toch werkte ik veel aan mijn littekens die vervelend aan het zeuren waren.
Een paar jaar geleden liep ik, op afspraak weliswaar, een polikliniek voor de ogen binnen. Oogheelkunde heet dat dan. Met mijn ervaring en het verhaal van mijn vader leek het mij goed om mij maar weer eens te laten controleren en gratis advies in te winnen. Grappig genoeg sloot mijn vraag aan bij de open dag. Ik deed een oogmeting, vroeg naar mijn oogleden en de littekens er boven en had een gezellig gesprek en aansluiting door de antwoorden. De oogmeting was feitelijk best handig aangezien opticiens dat al jaren deden. Ook bij die doelgroep was ik bekend en had daar ruime ervaring mee. Ik bepaalde altijd zelf wat ik als sterkte wilde in mijn lenzen en liet mij niet teveel onzin aanleunen.
De oogmeting in de polikliniek wees ook wel uit dat ik iets met mijn ogen moest doen. Mijn bril met varifocus voldeed niet geheel meer aan mijn wens en het ziekenhuis bevestigde dat nog eens. Ook de gordijnen voor mijn ogen waren er en dat zou mede een reden zijn om die eens op te halen. De ervaringen van anderen vertelden mij echter wel dat het cosmetisch werken aan het lichaam niet goedkoop was. Mijn gratis advies had echter wel de weg geopend voor medisch handelen. Dat maakte dan ook de weg open voor een traject waarbij ik zelf niet de verbouwing hoefde te doen en waarbij ik mij, na een al eerder drastisch geslaagde ingreep, opnieuw mij mocht overgeven aan de kennis en kunde van een derde.
Het verbaasde mij wel bij ieder bezoek hoe het voor mij als een oude ervaring was. Je loopt de polikliniek in en wordt geholpen. Het heet dag behandeling die ik ook zo opvatte. Je komt binnen en wordt geholpen en zegt dag en je vertrekt weer. Geheel in mijn eigen lijn der ervaringen loop ik dan zo het ziekenhuis uit pak de fiets of de benenwagen en ga naar huis. Ja bedenk ik mij terwijl ik naar het blanco blad kijk, dit is geheel in overeenstemming met zoals ik het ooit bedacht als zestienjarige. Mooi dat we het zo kunnen doen. In alle opmerkingen die ik ondertussen gehoord van mensen en hun ervaringen bedenk ik mij ook dat ik met mijn instelling er telkens weer goed vanaf kom.
Positief denken en bewust zijn van je lichaam is daar wel een voorwaarde bij. Ooit, wist ik mij te herinneren, bedacht ik dat het ergste wat je zou overkomen was het verlies van het licht in je ogen. Daarom is de ervaring en het lef om daar mee bezig te zijn een mooie ervaring in het overwinnen van een angst zoals ik het zelf maar benoem. Nu het winter is en ik terugdenk aan de tijd voordat ik een bril had en voor de kolenkachel zat, begrijp ik goed hoe mijn ouders toch wel waarschuwden voor springende kooltjes. Juist dat mooie spel achter die mica glaasjes van gloeiende kooltjes doen mij goed begrijpen hoe angstig het moest zijn als je daardoor het licht in je ogen verloor en de fysieker pijn die dat dat moest opleveren naast alle aanverwante ellende.
Het blanco canvas en het kunnen bewerken daarvan brengt mij veel inspiratie en liefde, wauw wat mooi om de wereld in te kijken met een andere bril. De blik op de de mijne. Mijn broer heeft voor zijn overlijden ook een aantal operaties gegaan en heeft het uiteindelijk afgelegd tegen het leven. Met het ondertussen niet meer blanco canvas zag ik dan ook het hele beeld ontstaan. Mijn broer had bedacht dat de muziek die op zijn begrafenis gedraaid zou worden een heel specifiek nummer zou zijn. Humor vond ik dat destijds maar bracht ons samen waar onze levens van elkaar scheiden. Het huis waar wij vroeger in leefden bedacht ik,de titel het kleien huis waarin ik voorheen in leefde .
Dat nummer wat eigenlijk het verhaal vertelde en ondertussen op het canvas post had gevat als beeld door de littekens van het leven, dat beeld bracht weer de inspiratie en de liefde voor het leven. Ik dacht aan aan de mooie en warme momenten die er genoeg zijn in mijn leven, hoe je lazarus kunt zijn en weer opstaan. Het blanco canvas is het mooiste kunstwerk wat er is omdat het inspireert, een meditatie punt. Ik hoor de muziek en denk aan het onmogelijke moment op de begrafenis. Ik mocht spreken maar moest wel lachen om de keuze van de muziek en sprak dat uit. Het blanco canvas was gevuld en de littekens de herinneringen aan het huis waarin ik gewoond heb.
0 Reacties