Chris Moorman`s blog

Ik zat vanmorgen rustig te lezen en werd door tal van teksten geraakt. Dat wil zeggen de teksten die ik las waren gewoon journalistiek maar verwezen onder andere naar muziek en muzikanten. Bij het denken aan muziek zal er bij een ieder wel iets gebeuren en klinken er klanken in mijn hoofd. Van zwaar klassiek, ik bedenk dan maar Bach, tot en met house en alles wat daar tussen zit. Aangezien het journalistiek was richtte ik mij al snel op de teksten. Nu was ik de afgelopen twaalf uur al bezig geweest met tal van vragen rond muziek dus maakte het gemakkelijker om een andere focus op het onderwerp te krijgen. Associatief bedacht ik mij dat het taalgebruik, zo betrapte ik mij, direct de muzikale kant op ging. Focus, de band maar ook een gewoon tekstbegrip of een fotografie principe. Alles bijeen merkte ik dat zodra ik zat te lezen en het over muziek ging mijn hoofd explodeerde van creativiteit. De Nederlandse band Focus speelde dor mijn hoofd maar door een eerdere vraag in de uren hiervoor

Het voorstel om mijn tekst te wijzigen doet de spellingchecker. Af en toe wordt ik moe van de apparaten om er vervolgens weer om te lachen. Recent zag ik een oude underwood typemachine die gerestaureerd was en herinnerde mij meteen weer de vele handelingen die je moest doorlopen om voor aanvang te gaan typen. Nu moet ik een code intypen of en wachtwoord voordat ik de app of het programma wat ik gebruik te gaan gebruiken. Nou het is wat en dan nog klagen dat ik last heb van de spellingchecker die ik ook handig vind. Toch is tussen het moment van de underwood en de techniek van pak hem beet de laatste tien jaar wel een wereld van verschil, het is natuurlijk al gauw een eeuw. Zo ook met de telefonie, bellen jullie nog wel eens?, want na de sms is er natuurlijk de app gekomen waardoor we op een andere manier zijn gaan communiceren. Op de typemachine installeerde je eerst je papier en was je bewust bezig met de opbouw van de brief. Aanhef,datum en al die andere componenten die erbij hoorden

Bij het overlijden van Jan Rot was er genoeg aandacht voor hem, meer als tijdens zijn leven als artiest dat was duidelijk. Juist zijn columns na zijn overlijden vond ik wel leuk. Niet alleen de inhoud maar ook ogenschijnlijk dat stukje leven wat je afsluit en beschouwd zoals in zijn laatste bericht en dan ben je al weken dood. Afscheid nemen is iets wat in de belangstelling staat en waar we in de westerse samenleving niet echt mee bezig waren. Jawel bidden en rouwen maar niet die voorbereiding zoals in de column voorbij kwam. De hospice is ingeburgerd, een sterfhuis, een plek waar je netjes je laatste dagen kan doorbrengen met de gepaste zorg. Het mooie in de column waren dan ook de overdenkingen op je afscheid die je ook neemt via de elektronische snelweg. Je bericht komt aan en mensen reageren. Wat mij aansprak en wat ik mooi vond was de overweging waarom er naar het hospice werd gegaan. Ik heb nu een paar keer meegemaakt dat ik mensen feliciteerde met het leven, u bent jarig van har